Η Ζηλιάρα

Εψές ο Alpha μετέδωσε τη «Ζηλιάρα», την ταινία με την Ρένα Βλαχοπούλου.

Όταν ήμουν μικρός, 4-5 χρονών και οι γονείς μου με άφηναν στη γιαγιά μου για babysitting, καθόμουν και έβλεπα τη «Ζηλιάρα» σε ένα απαρχαιωμένο βίντεο με κάτι τεράστια ρομποτικά κουμπιά και ήμουν το πιο φρόνιμο παιδί του κόσμου. Έβλεπα τη Βλαχοπούλου να ανακαλιέται και να δέρνεται με τις αντροχωρίστρες φίλες της και σχεδόν φοβόμουν! Την έβλεπα να κατασκοπεύει τον άντρα της (τον Γιώργο Κωνσταντίνου) και έκανα ησυχία για να μην της χαλάσω την κατασκοπεία! Επρόκειτο για θρίλερ!

Πρέπει να είδα την συγκεκριμένη ταινία πάνω από 200 φορές ως παιδί. Τόσες πολλές φορές που τότε είχα αρχίσει να πιστεύω πως η Βλαχοπούλου είναι φίλη της γιαγιάς μου και πως παίζουν και μαζί χαρτιά τα απογεύματα. Εννοείται ότι έμαθα απ’ έξω τις περισσότερες ατάκες του έργου και – όπως όλα τα παιδιά – πατούσα το stop στο βίντεο όταν η πλοκή έπαιρνε λυπητερή τροπή προς το τέλος.

Εψές που λες, ο Alpha μετέδωσε τη «Ζηλιάρα» και εγώ μετά από πάρα πολύ καιρό καθηλώθηκα στο σαλόνι, κλείνοντας κινητά κι ακίνητα. Μπήκα στη μηχανή του χρόνου. Γύρισα πίσω στο ΄84-’85! Ως διά μαγείας – και μη έχοντας ξαναδεί την ταινία έκτοτε – όλες οι ατάκες έρχονταν στο μυαλό μου πριν τις πει η Βλαχοπούλου. Ήταν μαγικό και συγκινητικό. Εντυπωσιάστηκα από τη μνήμη του παιδικού μυαλού! Μην σου πω κιόλας, ότι μύριζε ξαφνικά το σπίτι όπως τη βεράντα της γιαγιάς μου. Μην σου πω ότι μύριζα την κολόνια της και άκουγα το νερό από το λάστιχο να ποτίζει το πλακόστρωτο στην αυλή της, ενόσω εγώ έβλεπα την ταινία.

Η ‘Ζηλιάρα’ δεν είναι τίποτε περισσότερο από όλα τα κλισέ του πάλαι-ποτέ ελληνικού κινηματογράφου μαζεμένα σε ένα δίωρο. Δεν είναι τίποτε περισσότερο από άλλη μια Βλαχοπούλου που στηρίζει τις υποκριτικές της ικανότητες στο αυθόρμητο κερκυρέικο ταμπεραμέντο και ένστικτό της. Αλλά για μένα, αυτή η ταινία, είναι κάτι παραπάνω από μια περιουσία!

«Με τα ούζα σε θυμάμαι, σε ζητάω στο κρασί, κι όπου πάω κι όπου να ‘μαι στο μυαλό μου είσαι εσύ!»