Broadway; No Way!

Τελευταία θεατρικά νέα:

Όπως ξέρετε, η ημερομηνία της παράστασης που θα ανεβάσουμε πλησιάζει. Η παράσταση στήθηκε. Μάθαμε λόγια, βρήκαμε κουστούμια, τύπωσα αυτόγραφα. Μπήκαμε σχεδόν στην τελική ευθεία, αλλά μας λείπει η θεατρική στέγη! Αυτό είναι θετικό, αν σκεφτεί κανείς ότι οι θεατρικές στέγες στην Κύπρο κατεδαφίζονται στα καλά καθούμενα, αλλά είναι αρνητικό όταν πρέπει σώνει και καλά να παίξεις σε θέατρο με ταβάνι για καλύτερη ακουστική.

Το θέατρο το είχαμε κλείσει εδώ και καιρό. Θα παίζαμε στο θέατρο του Πανεπιστημίου Κύπρου. Αλλά πρόσφατα, η διοίκηση μας ενημέρωσε ότι παρόλο που μας προσφέρουν το θέατρο, δεν μπορούν να εγγυηθούν ότι δεν θα ανακαλέσουν την προσφορά τους σε περίπτωση που προκύψει κάποιο event ή κάποια διάλεξη του πανεπιστημίου και χρειαστούν άρον-άρον την αίθουσα! Η επιτομή του επαγγελματισμού! Να βρισκόμαστε δηλαδή εμείς επί σκηνής, και στα μέσα της παράστασης να μπουκάρουν διάφοροι, να ξηλώνουν φώτα και σκηνικά για να φιλοξενήσουν διάλεξη! Εγώ ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τη λογική αυτής της προσφοράς, αλλά δεν το ψάχνω περαιτέρω, καθότι έχω και πίεση.

Εχτές στην πρόβα ήμασταν ολίγον πανικόβλητοι. Δεν θέλουμε να ακυρώσουμε την παράσταση, αλλά από την άλλη δεν έχουμε και το budget για να κλείσουμε μεγάλο θέατρο. Για να καταλάβεις, εσύ που δεν είσαι του χώρου, ένα καλό θέατρο θέλει ενοίκιο €2000 κάθε βράδυ. Που αν είχα εγώ τέτοιο ποσό θα ήμουν ήδη στη Νέα Υόρκη να διακοπάρω, δεν θα έπαιζα θέατρα για να ξεχάσω το που ζω… Τέλος πάντων. Εχτές που λες, οι συνάδελφοι μου ανέθεσαν σήμερα το πρωί την εξεύρεση θεατρικής στέγης, σε μικρό χώρο, με λογικό νοίκι. Τηλεφώνησα σε ένα – δυο μικρά θέατρα πρωί-πρωί, δεν βρήκα κανέναν να μιλήσω, αλλά άφησα το νούμερό μου στους τηλεφωνητές για να με πάρουν πίσω.

Στο μεταξύ, επειδή απηύδησα, πήρα και στο ΡΙΚ, (που είναι πάντα σίγουρη επιλογή), να μας ενοικιάσουν το θεατράκι τους. Κατά πάσα πιθανότητα θα παίξουμε εκεί. Δεν μας είπαν ακόμη το τελικό ΟΚ, λόγω γραφειοκρατικών διαδικασιών, αλλά δεν ήταν και αρνητικοί. Ανακουφίστηκα και έκατσα να δουλέψω. Ξαφνικά χτυπά το τηλέφωνο. Ήταν ένας κύριος από τα ιδιωτικά θέατρα που έπαιρνα το πρωί και δεν τον έβρισκα. Και ακολουθεί ο εξής μνημειώδης μονόλογος, με θεατράνθρωπο που μιλούσε αργά, εκνευριστικά, και ολίγον αδελφίστικα (στις παρενθέσεις οι δικές μου σκέψεις):

«Θέλετε να νοικιάσετε το θέατρο μας; Για ποιο λόγο; (για να παίξουμε μάππα!) Ξέρετε, εδώ δεν μπαίνει όποιος κι όποιος… Δεν είμαστε οικονομικός, αλλά καλλιτεχνικός οργανισμός. Εδώ επιτρέπεται η είσοδος σε όσους προσφέρουν στην τέχνη! Επιτρέπεται η είσοδος σε όσους ανεβάζουν έργα με επίπεδο (ε, καλά δεν θα παίξουμε και την ‘Αντιγόνη’ αλλά ξεκόλλα μεσιέ, ερασιτέχνες είμαστε!) Έχετε σκηνικά έτοιμα; Είναι μεγάλα; Α, διότι αν δεν χωράνε στη σκηνή μου, δεν θα τα επιτρέψω να μπουν…Προκαλούν ζημιές ξέρετε... Και όσον αφορά τους φωτιστές και τους ηχολήπτες; Θα φέρετε δικούς σας; Ε, μα εδώ δεν μπαίνουν άνθρωποι που δεν κατέχουν το αντικείμενο… Μπορεί να πειράξουν καλώδια και κουμπιά και να προκαλέσουν ζημιές! Μου φαίνεται ότι επειδή δεν είστε του χώρου, δεν μπορείτε να αντιληφθείτε πως λειτουργεί ένα θέατρο! (Σιγά, το Ευρωκοινοβούλιο!)…»

Ενδιάμεσα σε όλον αυτόν το λάγνο μονόλογο τόλμησα να ρωτήσω, το ποσό που σκοπεύουν να μας χρεώσουν. Και λέει: «Δεν μπορώ να σας απαντήσω με σιγουριά... Πρέπει να μου στείλετε αναλυτικά τις ώρες που θα χρησιμοποιήσετε το θέατρο. Με λεπτομέρεια! Από την τάδε, μέχρι τη δείνα ώρα! Ούτε λεπτό παραπάνω. Και αν πάλι χρειαστείτε πρόβα τζενεράλε, να το συμπεριλάβετε στην τελική σας αναφορά. Εδώ, ξέρετε, κάθε φορά που ανοίγω την πόρτα του θεάτρου για εσάς, χρεώνεστε! (…και να κλάσουμε θα μας χρεώσετε την κλανιά. Κατάλαβα!) Νομίζω ότι επειδή δεν είστε του χώρου, καλύτερα να μιλήσω με κάποιον που σας σκηνοθετεί… (Χέστηκα αν δεν είμαι του χώρου, που θα μου το πεις και εις διπλούν! Σιγά τον χώρο! Μόνο παρτούζες και όργια κάνετε μεταξύ σας, λες και δεν τα ξέρουμε!)

Του είπα ευγενικά ότι τον ευχαριστώ και ότι θα επικοινωνήσω ξανά μαζί του. Αλλά κλείνοντας το τηλέφωνο, όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε! Εδώ το είχα να του πω: «Κλείσαμε αλλού ρε μαλάκα! Το κώλο-θέατρο σου μας μάρανε! Σιγά το Palladium στην Oxford Street!»

Δεν το περίμενα τόσο δύσκολο να βρεις μισή αίθουσα με μια κώλο-σκηνή και δυο φώτα για να παίξεις! Πιο εύκολα βρίσκεις χρυσό!…Μας βλέπω να παίζουμε την παραστασούλα μας στην Τάφρο Ντ’ Αβίλα, με πλαστικές καρέκλες για τους θεατές και σεντόνια για σκηνικά. Όπως έκαμνε η Κακουράτου όταν έβγαινε περιοδεία με τον θίασο στα ορεινά χωριά τη δεκαετία του ’80! Ε, μα...