The Chart Show

Πολύ ωραίο το Chart Show με την Ναταλία Γερμανού!

Είδα απόψε το πρώτο επεισόδιο και θυμήθηκα εκπομπές τύπου Top of the Pops που έβλεπα ως φοιτητής και με έπιασε νοσταλγία. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξει αυτή η εκπομπή, αλλά πιστεύω ότι χρειαζότανε στα τηλεοπτικά δρώμενα. Απόψε, η εκπομπή παρουσίασε τα τραγούδια με το περισσότερο air play από το 2000 μέχρι το 2009. Σας παραθέτω το Top5, συνδυασμένο με δικές μου αναμνήσεις:

5. ‘Συγγνώμη’ – Αντώνης Ρέμος.

Μου έκανε εντύπωση που ο Ρέμος βρίσκεται στο Chart με αυτό το τραγούδι και όχι με κάποιο από το σαρωτικό ‘Καρδιά μου μην ανησυχείς.’ Το ‘Συγγνώμη’ ήταν απλώς ένα τραγούδι για να δικαιολογήθει η κυκλοφορία του Best of του Ρέμου εν έτει 2007, ενώ η μελωδία του τραγουδιού ήταν ότι περίσσεψε του Θεοφάνους από τα 15 άλμπουμ που γράφει κάθε χρόνο. Ο Ρέμος δεν με ενθουσιάζει, για να μην πω ότι με εκνευρίζει που έχει εκθέσει ανεπανόρθωτα τη Μακρυπούλια. Μα να σε παρακαλάει η Μακρυπούλια να της βάλεις στεφάνι και εσύ ‘μη μου τους κύκλους τάραττε;’ Ύποπτο!

Το 2002 όταν είχε κυκλοφορήσει το ‘Τρέμω’ είχα τελειώσει το 1ο έτος, έμπαινα στο 2ο και ακόμη δεν το είχα χωνέψει πως ο κολομβιανός μου έρωτας δεν ευοδώθηκε. Εκείνη την χρονιά έθεσα την κοπέλα στο stop-list και προσποιούμουν πως δεν με ενδιαφέρει. Δεν αναζητούσα καν την φιλία της. Ένα απόγευμα που με είχε βαρέσει η καψούρα στο κούτελο, πήρα την βιντεοκάμερα, δανείστηκα και ένα ποδήλατο και έτρεχα μέσα στα λιβάδια του campus κινηματογραφώντας το απόλυτο τίποτα. Άσχετες εικόνες από μια κάμερα που κρέμονταν από το λαιμό μου. Ό, τι τράβηξα το επένδυσα μουσικά με το ‘Τρέμω’ και δεν τόλμησα να το δω ποτέ. Πρασινάδες από αγγλικά γρασίδια σε εναλλαγή με τα πόδια μου να βαράνε τα πετάλια και εγώ να φωνάζω σπαραχτικά «τρέμω δεν θέλω να ξαναγαπήσω.»

4. Πλούταρχος – ‘Αχ Κορίτσι μου.’

Τον Πλούταρχο τον απεχθάνομαι. Αυτό το image του καλού οικογενειάρχη, βιοπαλαιστή, πρώην κουρέα, νυν εκπροσώπου του νταλκά του κάθε πικραμένου ταξιτζή εμένα δεν με εκφράζει. Πολύ και αχρείαστο κλάμα και απορώ πόσο θα αντέξει ο κόσμος όλο αυτό το ανακάλεσμα. Το μυρίστηκε και ο ίδιος πως δεν πάει άλλο το μοιρολόι και φέτος αντέγραψε χυδαία το Disko Partizani του Shantel, στο «Το φωνάζω,» ώστε να βγει το καλοκαίρι του ανάλαφρα, και εμάς από τη μύτη. Δεν θα πλήρωνες για να του πετάξεις γιαούρτι στη μούρη; Όχι, πες μου!

Δεν έχω καμία ιδιαίτερη μνήμη από τον Πλούταρχο. Και ευτυχώς. Το 2002 όμως, στο 2ο έτος, όταν ήταν της μόδας το ‘Αχ Κορίτσι μου’ θυμάμαι μια φοιτητική ελληνική ραδιοφωνική εκπομπή από το Πανεπιστήμιο του Reading που έπαιζε το συγκεκριμένο τραγούδι 100 φορές. Και θυμάμαι και τις γκόμενες της εστίας μου να μαζεύονται σε ένα δωμάτιο για να ακούσουν την εκπομπή κάνοντας on-air δακρύβρεχτες αφιερώσεις τραγούδια του Πλούταρχου στον γκόμενο στην Ελλάδα, λίγο πριν τον κερατώσουν με τον γκόμενο στην Αγγλία…Τι να πεις!

3. Βανδή – ‘Γεια.’

Ένα Άλμπουμ κομμένο και ραμμένο στα πρότυπα της βισσικής ‘Κραυγής,’ όπως άλλωστε κάθε δισκογραφικό βήμα της ακατονόμαστης. Δεν έχω να πω κάτι επί του θέματος, παρά μόνο να παραδεχτώ ότι το ‘Γεια’ είναι by far το καλύτερο της τραγούδι. Επειδή δεν τραγουδάει πολύ!

2. Βισσάρα – ‘Τραίνο.’
Αν οι ‘Παράξενες Εικόνες’ που δεν είναι και το καλύτερο άλμπουμ της Άννας κατάφερε να είναι το 2ο best selling album της 9ετίας, τότε καταλαβαίνετε ότι η Βίσση είναι πλέον ένα όνομα που πουλά ακόμα και αν τραγουδήσει τον τηλεφωνικό κατάλογο. Απορώ πως και δεν ήταν μέσα στο Chart το ‘Αγάπη Υπερβολική,’ από την εφτά φορές πλατινένια ‘Κραυγή.’

Από το ‘Τραίνο’ έχω υπέροχες αναμνήσεις. Μπορώ να γράψω 2 ξεχωριστά posts για το τραγούδι αυτό. Να πω περιληπτικά ότι το συνέδεσα με την αποφοίτησή μου από το Πανεπιστήμιο το 2004. Όταν τελείωσα τις εξετάσεις για το πτυχίο δίνοντας ‘Διεθνές Δίκαιο’ και έχοντας κοιμηθεί μόνο 5 ώρες, πήρα κατευθείαν το τραίνο για Λονδίνο για να παρακολουθήσω τη συναυλία της Άννας σε ένα παλάτι -στο οποίο σημείωσε ότι αλλάξαμε 15 τραίνα και λεωφορεία για να το εντοπίσουμε. Πήγα με την Κατερίνα, τη μοναδική Ελληνίδα του course και γιορτάσαμε μόνοι μας τη λήξη των σπουδών μας. Είχε πολύ πλάκα το εξής. Λόγω του ότι η συναυλία λάμβανε χώρα στο παλάτι, το dress code ήταν αυστηρά black tie. Και επειδή μετά τις εξετάσεις έπρεπε να φύγουμε κατευθείαν, πήγα και έγραψα το μάθημα ντυμένος με το κουστούμι, για τα μπουζούκια!

Εκείνο το βράδυ, όταν τελικά οι Έλληνες γαμήσαμε το πρωτόκολλο του χώρου και μετατρέψαμε το παλάτι σε 'Αθηνών Αρένα,' χόρεψα τρείς φορές το Τραίνο μόνος μου, με την Κατερίνα να μου βαρά παλαμάκια. Το ίδιο βράδυ, τηλεφώνησα τουλάχιστον 10 φορές σε αγαπημένα πρόσωπα εκτός Αγγλίας για να τους τραγουδήσω και να τους αφιερώσω τραγούδια της Άννας συν μιας μαλακισμένης που γούσταρα και η οποία ουδέποτε ενέδωσε στο φλερτ μου (ευτυχώς που είχα free minutes!).


Το ‘Τραίνο’ δεν είναι τραγούδι, είναι ερωτικό εμβατήριο! Ακόμη και σήμερα με συγκινεί όταν το ακούω. Επίσης, να δηλώσω, αν και είναι ευρέως γνωστό, πως από τις ‘Παράξενες Εικόνες’ γεννήθηκε και το ‘Ψυχεδέλεια’ που είναι το αγαπημένο μου λαϊκό τραγούδι της Βίσση ever, ιδού και μία από τις πολλές αποδείξεις:



[εκ των υστέρων σχόλια για το βίντεο: Απαράδεκτες παπουδίστικες πυτζάμες, σαφώς πιο πυκνή τριχοφυία, περισσότερο κέφι τότε, απ' ότι σήμερα! Πόσο γέρασα μέσα σε 4 χρόνια! :( ]

1.Χατζηγιάννης – ‘Χέρια Ψηλά.’

Το τραγούδι που παίχτηκε στα ραδιόφωνα πιο πολύ, τα τελευταία 9 χρόνια είναι το ‘Χέρια Ψηλά!’ Και δεν εκπλήσσομαι ποσώς μιας και όπως αναρωτιέται συχνά και ο πατήρ μου: «Έχει και άλλα τραγούδια ο Χατζηγιάννης εκτός απ’ αυτό;» Οφείλω να παραδεχτώ την υπεροχή του Χατζηγιάννη, αν και θεωρώ πως θα κορεστεί πολύ γρηγορότερα από της Βίσση η καριέρα του. Αν η Άννα τη γλιτώνει φτηνά από τις εναλλαγές από λαϊκό σε ποπ, από ποπ σε ροκ και από ροκ σε όπερα, ο Χατζηγιάννης δεν νομίζω να μπορεί να έχει τέτοια ευελιξία στο μέλλον. Ήδη άρχισε να επαναλαμβάνεται. Παρόλα αυτά, ένοχα παραδέχομαι πως έχω πάει σε συναυλία του, ενώ έχω και τρεις δίσκους του. Το «Φίλοι και εχθροί» σαν άλμπουμ αλλά και το ομώνυμο τραγούδι, ήταν πολύ «εγώ!»
Αλλά τώρα πες μου; Δεν θα έκανες αμάν να δείρεις τον Χατζηγιάννη; Δεν συμφωνείς πως είναι φάτσα για κόλλημα; Δεν σε εκνευρίζει η έπαρσή του; Η δήθεν «εσωστρέφεια» του; Όταν ήταν 18 χρονών και κατατάχτηκε στον στρατό, ένας γνωστός μού είπε ότι δεν πήγε να κουρευτεί γουλί, διότι θεωρούσε πως ο στρατός θα τον εξαιρούσε από τη μάζα, λόγω τραγουδιού! Και σκέψου ότι τότε δεν τον ήξεραν στην Ελλάδα!

Θυμάμαι επίσης, πως όταν πρωτοεμφανίστηκε το 2000 στην Αθήνα, μια φίλη με πήρε σηκωτό στο καμαρίνι του για να πάρει αυτόγραφο. Με παρακάλεσε να τους φωτογραφίσω μαζί και συστήνοντας με, είπε στον Χατζηγιάννη: «Θα μας βγάλει φώτο ο φίλος μου ο Αντίχριστος, τον έφερα με το ζόρι, γιατί αυτός ακούει άλλη μουσική, προτιμά τη Βίσση!» Και ο μέγας Χατζηγιάννης απάντησε με στόμφο: «Είναι και η Βίσση καλή!» Δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα…Λες και μας κάνεις χάρη!

Μπορεί να πούλησες πολλά αντίτυπα Χατζηγιάννη μου, μπορεί να μας έφαγες στο τσακ, αλλά το ότι η παραμικρή σου κίνηση επί σκηνής φαίνεται άγαρμπη και αστεία, δείχνει πως κανείς δεν είναι τέλειος. Και έτσι όπως σε κόβω, από μέσα σου τρώγεσαι γι αυτό…