Τγομεγό!

Διάβαζα σήμερα στην εφημερίδα, ότι οι επιστήμονες ανακάλυψαν πως το AIDS έκλεισε αισίως 100 χρονάκια και πως δεν πρόκειται περί ιού που εμφανίστηκε στα late 70’ς εξ αιτίας μόνο των ομοφυλοφίλων.

Επί τη ευκαιρία, σκέφτηκα πόσα εσφαλμένα συμπεράσματα βγάζουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, εξ αιτίας της άγνοιας και της μαύρης τύφλας μας. Θέλω να πω, κάποτε οι αρχαίοι έβλεπαν τους κεραυνούς και νόμιζαν πως θύμωσε ο Δίας, ενώ σήμερα οι πιστοί βλέπουν ένα ξύλο με υγρασία και νομίζουν πως δακρύζει η Παναγία! Αλλά, έτσι είναι. Προοδεύει η ανθρωπότητα και βγάζει πιο επιστημονικά συμπεράσματα και εξηγήσεις.

Η μάνα μου, φερ’ ειπείν, έτρωγε ξύλο από τη γιαγιά μου επειδή έγραφε με το αριστερό χέρι! Τότε ήταν απαράδεκτο να γράφεις με το αριστερό, όλοι έγραφαν με το δεξί! Η καημένη η μάνα μου αναγκάστηκε να μάθει να γράφει με το δεξί και σήμερα μπορεί να γράφει και με τα δυο χέρια!

Με τη σειρά της, η μάνα μου έριξε άγριο ξύλο σε μένα επειδή από μικρός αδυνατώ να προφέρω το γράμμα ‘Ρω.’

«Πες γιε μου ‘Άσπρη πέτρα ξέξασπρη και απ’ τον ήλιο ξεξασπρότερη!’

Τίποτα εγώ! Το γράμμα Ρω το είχα διαγράψει. Στην Τρίτη Δημοτικού με έστειλαν σε μια μαλακισμένη λογοθεραπεύτρια να κάνει τα μαγικά της. Το ίδιο πρόβλημα είχε και η αδελφή μου, αλλά στο τρίτο μάθημα λογοθεραπείας, έγινε το θαύμα και έμεινα εγώ να βγάλω το φίδι απ’ την τρύπα! Η πίεση έγινε μεγαλύτερη από το σπίτι, καθώς δεν νοείται να προφέρει η μικρή αδελφή το Ρω και εσύ, ο μεγάλος υιός να αδυνατεί!

Πάμε πίσω στην λογοθεραπεύτρια. Είχε ένα δωμάτιο γεμάτο παιχνίδια και μου έδειχνε κάτι εικόνες τις οποίες έπρεπε να περιγράφω:

- Πες μου Χρίστο μου, τι βλέπεις σ’ αυτή την εικόνα;
- Βλέπω μια γιαγιά που διαβάζει ένα βιβλίο!
- Όχι! Λάθος!
- Στραβωμάρα έχεις κυρά λογοθεραπεύτρια; Εγώ μια γιαγιά βλέπω, σε κουνιστή καρέκλα, να διαβάζει ένα βιβλίο!
- Όχι Χρίστο μου. Στην εικόνα βλέπεις μια γΡιά σε μια πολυθΡόνα να εξιστοΡεί ένα μυθιστόΡημα!
- Πεεε! (Δεν μας χέζεις!) Μια γιαγιά κάθεται και διαβάζει ένα βιβλίο! Next picture please!

Έληξε άδοξα η συνεργασία μου με την λογοθεραπεύτρια, η οποία με ξαπόστειλε κλοτσηδόν μια καλή ημέρα. Το πρόβλημα δεν λύθηκε και παρόλο που βελτιώθηκε στην πορεία, εντούτοις είχα ζήσει άπειρες ατυχείς στιγμές, όπως το τρομερό συμβάν με ένα κοριτσάκι σε κάτι παιδικά γενέθλια στο Churchil Hotel το 1988:

- Πώς σε λένε;
- Χ(ρ)ίστο!
- Πώς!
- Χ(ρ)ίστο!
- … (Το βάζει στα πόδια το κοριτσάκι).
Σήμερα το πρόβλημα μου με το Ρω δεν είναι τόσο εμφανές. Οι φίλοι μου λένε πως το αντικατέστησα με ένα εντελώς δικό μου σύμφωνο το οποίο δεν υπάρχει πουθενά και πως μόνο εγώ μπορώ να το παράξω. Εν πάση περιπτώσει, δεν με ενοχλεί, ούτε με εμποδίζει, άσε που με τα χρόνια αγάπησα την ανικανότητα μου να το προφέρω.

Και εδώ επεμβαίνει η σύγχρονη επιστήμη. Μια φίλη, λογοθεραπεύτρια στο επάγγελμα, η οποία εφαρμόζει σύγχρονες τεχνικές και μεθόδους, μου αποκάλυψε πως ουδέποτε θα προφέρω το Ρω, επειδή ο ουρανίσκος μου είναι κωνικός και πως έτσι που είναι σχεδιασμένος δεν πρόκειται να βγει το Ρω απ’ το στόμα μου, στον αιώνα τον άπαντα!

Το φτωχό μου DNA φταίει και πάλι, το οποίο και κληρονόμησα και διόλου επέλεξα! Πού είναι η φίλη μου να δώσει δυο εξηγήσεις στην φαμίλια μου που ακόμη με κοιτάζει με το μισό της γι’ αυτή μου την «αδυναμία!;»

Και σιγά την αδυναμία! Εδώ ξέρω άτομο που αντί να λέει ‘τσ’ λέει ‘ξ’!

Μια φορά μου είπε: «Στην πούξα μου!» και νόμιζα ότι μου έκανε πλάκα! Ύστερα μου είπε «Αγόρασα νέα παπούξια» και αμέσως έκανα τον σταυρό μου και είπα: «Δόξα συ ο Θεός!»