Η πρώτη μου επαφή με τη διαφήμιση έγινε τον Οκτώβρη του 2007. Αν θυμάστε, το γιόρτασα με πυροτεχνήματα-θάλασσες-κύματα, με σχετικό post στο οποίο μπορείτε να ανατρέξετε. Πού να ήξερα ο καημένος, πως μέσα από αυτή την εργασία θα ζούσα μερικές από τις πιο άβολες και αμήχανες στιγμές της ζωής μου!
Το πρώτο μου μεγάλο project, αφορούσε μια διαφημιστική εκστρατεία πιτσαρίας. Έπρεπε να σκαρφιστώ ένα ραδιοφωνικό σενάριο, το οποίο θα τόνιζε την ιταλική φινέτσα και καταγωγή της πιτσαρίας. Οι οδηγίες που μου δόθηκαν τόνιζαν ότι μέσα από το σενάριο θα έπρεπε να αναδύεται η ιταλική φινέτσα του πιάτου, ενώ το ύφος του σεναρίου θα έπρεπε να είναι παιχνιδιάρικο και νεανικό.
Έκατσα την ξερή μου κάτω, άνοιξα και το μενού της πιτσαρίας και περίμενα τα θεϊκά σύννεφα της έμπνευσης να με κατακεραυνώσουν. Το πήγα από δω, το έφερα από κει στο τέλος όμως τίποτα δεν βγήκε!
Το σενάριο θα έπρεπε να είναι έτοιμο πριν την επίσημη παρουσίαση ενώπιον του πελάτη και οι μέρες περνούσαν αστραπιαία. Εγώ, άσχετος εντελώς με τον χώρο της διαφήμισης, δεν ήξερα πως την μέρα της παρουσίασης θα έπρεπε να παραστώ κι εγώ στο meeting προκειμένου να «πουλήσω» το σενάριο στον πελάτη και να το αποδώσω όσο πιο θεατρικά γίνεται σε περίπτωση που ο ίδιος αδυνατεί να συλλάβει το πώς θα αποδοθεί το σενάριο στο ραδιόφωνο.
Έφτασε που λέτε η μέρα της παρουσίασης! Με φόρτωσαν στο υπηρεσιακό αυτοκίνητο και επισκεφτήκαμε τον πελάτη στα ιδιαίτερα διαμερίσματα του, για να του παρουσιάσουμε την εκστρατεία. Δεν ήμουν σίγουρος αν αυτό που είχα γράψει θα γινόταν εύκολα αποδεκτό και αντιληπτό, αλλά ήλπιζα πως τα μυαλά που κρύβονται πίσω από μια πιτσαρία θα ήσαν αρκετά cool ώστε να μην φέρουν ενστάσεις στην πένα μου.
Μπήκαμε μέσα και μου κόπηκαν τα ύπατα! Μέσα σε ένα τεράστιο conference room (α’ λα ΟΗΕ), με ένα τραπέζι που κάλλιστα θα μπορούσε να ανήκει στους ιππότες του Λάνσελοτ και με κάτι ληγμένα muffins αραδιασμένα στο κέντρο, κάθονταν τέσσερα στελέχη μεγάλης εταιρείας που διαθέτει αλυσίδα πιτσαριών σε όλη τη χώρα. Οι κύριοι ήταν μάλιστα κουστουμαρισμένοι, διόλου ευπροσήγοροι, κουμπωμένοι και η ατμόσφαιρα τα μάλα ηλεκτρισμένη! Ξαφνικά το δωμάτιο είχε θερμοκρασία μείον δυο, και εγώ σχεδόν να παραλύω.
«Πωωω! Πού ήρθαμε εδώ πέρα!» Σκέφτηκα. «Καλά να πάθεις, που θα αναγκαστείς να απαγγείλεις το «αριστούργημα» σου μπροστά σ’ αυτούς τους κυριούληδες οι οποίοι άμα ακούσουν τις μαλακίες που τους έγραψες θα τους μεταφέρουν στο σπίτι τέσσερις! Μην σας τα πολυλογώ. Η στιγμή της απαγγελίας μου δεν καταγράφηκε στη μνήμη μου. Ήταν πάρα πολύ άβολη φάση, δεν την θυμάμαι καν! Πρέπει να είναι το ίδιο αίσθημα που ένιωθε και η Λία Βίσση όταν τραγουδούσε το «Το Κατάλαβα Αργά» στη Γιουροβίζιον του ’85.
Από τις πιο ξεφτιλισμένες μου στιγμές! Απήγγειλα ένα ραδιοφωνικό σποτάκι 30 δευτερολέπτων και αισθάνθηκα πως έδωσα διάλεξη τριών ωρών μπροστά σε ολόκληρο το Harvard! Όπως καταλαβαίνετε, με το που τελείωσα την απαγγελία, έστρεψα το ενοχικό μου βλέμμα επάνω τους και είπα με λεπτή, τρεμάμενη φωνή:
«Το ξέρω πως είναι κάπως… Θα το αλλάξουμε αν θέλετε. Δεν είναι κόπος... έχω και εναλλακτικό σενάριο έτοιμο!»
Και φυσικά, στο τέλος πουλήσαμε το εναλλακτικό σενάριο το οποίο πέρασε και δεν ακούμπησε κανέναν ακροατή. Ορκίστηκα ότι δεν θα προκαλέσω ξανά τη τύχη μου, και δεν θα επιδιώξω ξανά τέτοια μεγαλειώδη ρεζιλέματα! Να δούμε πόσο θα αντέξω, βέβαια...!
Το σενάριο που παρουσίασα ήταν το εξής:
Ένας άντρας και μια γυναίκα τρώνε στην πιτσαρία και συζητούν:
Άντρας: Έλα μωρό μου, απόψε θέλω να μου κάνεις λίγο την καπριτσιόζα!
Γυναίκα: Πάλι την καπριτσιόζα θες; Όχι! Βαρέθηκα!
Άντρας: Έλα, έλα, λίγο! Την πουτανέσκα τότε, που μ’ αρέσει!
Γυναίκα: Τρελάθηκες; Μέσα σε τόσο κόσμο;
Άντρας: Έλα μωρό μου, έλα, πάρε τα σπαγγέτι στο στόμα.
Γυναίκα: (ακούγεται να τα ρουφάει)
Άντρας: Πώς τα ρουφάς έτσι! Μακαρονάρα μου! (προφέρεται όπως το: μουνάρα μου!)
Εκφωνητής: Πιτσαρία τάδε: «Γιατί ο έρωτας περνά απ’ το στομάχι!»
Και μην ακούσω από κανέναν ότι το σενάριο ήταν προκλητικό, γιατί θα τα πάρω στο κρανίο, ένα χρόνο μετά! Άμα δεν τους αρέσει, ας αλλάξουν όνομα στα φαγητά! Πουτανέσκα και καπριτσιόζα; Ύστερα φταίει ο ποιητής και ο βιαστής! Αν τα ονόματα παραπέμπουν, να τα βγάλουν και από το μενού! Τους τρώνε και μικρά παιδιά!
Το πρώτο μου μεγάλο project, αφορούσε μια διαφημιστική εκστρατεία πιτσαρίας. Έπρεπε να σκαρφιστώ ένα ραδιοφωνικό σενάριο, το οποίο θα τόνιζε την ιταλική φινέτσα και καταγωγή της πιτσαρίας. Οι οδηγίες που μου δόθηκαν τόνιζαν ότι μέσα από το σενάριο θα έπρεπε να αναδύεται η ιταλική φινέτσα του πιάτου, ενώ το ύφος του σεναρίου θα έπρεπε να είναι παιχνιδιάρικο και νεανικό.
Έκατσα την ξερή μου κάτω, άνοιξα και το μενού της πιτσαρίας και περίμενα τα θεϊκά σύννεφα της έμπνευσης να με κατακεραυνώσουν. Το πήγα από δω, το έφερα από κει στο τέλος όμως τίποτα δεν βγήκε!
Το σενάριο θα έπρεπε να είναι έτοιμο πριν την επίσημη παρουσίαση ενώπιον του πελάτη και οι μέρες περνούσαν αστραπιαία. Εγώ, άσχετος εντελώς με τον χώρο της διαφήμισης, δεν ήξερα πως την μέρα της παρουσίασης θα έπρεπε να παραστώ κι εγώ στο meeting προκειμένου να «πουλήσω» το σενάριο στον πελάτη και να το αποδώσω όσο πιο θεατρικά γίνεται σε περίπτωση που ο ίδιος αδυνατεί να συλλάβει το πώς θα αποδοθεί το σενάριο στο ραδιόφωνο.
Έφτασε που λέτε η μέρα της παρουσίασης! Με φόρτωσαν στο υπηρεσιακό αυτοκίνητο και επισκεφτήκαμε τον πελάτη στα ιδιαίτερα διαμερίσματα του, για να του παρουσιάσουμε την εκστρατεία. Δεν ήμουν σίγουρος αν αυτό που είχα γράψει θα γινόταν εύκολα αποδεκτό και αντιληπτό, αλλά ήλπιζα πως τα μυαλά που κρύβονται πίσω από μια πιτσαρία θα ήσαν αρκετά cool ώστε να μην φέρουν ενστάσεις στην πένα μου.
Μπήκαμε μέσα και μου κόπηκαν τα ύπατα! Μέσα σε ένα τεράστιο conference room (α’ λα ΟΗΕ), με ένα τραπέζι που κάλλιστα θα μπορούσε να ανήκει στους ιππότες του Λάνσελοτ και με κάτι ληγμένα muffins αραδιασμένα στο κέντρο, κάθονταν τέσσερα στελέχη μεγάλης εταιρείας που διαθέτει αλυσίδα πιτσαριών σε όλη τη χώρα. Οι κύριοι ήταν μάλιστα κουστουμαρισμένοι, διόλου ευπροσήγοροι, κουμπωμένοι και η ατμόσφαιρα τα μάλα ηλεκτρισμένη! Ξαφνικά το δωμάτιο είχε θερμοκρασία μείον δυο, και εγώ σχεδόν να παραλύω.
«Πωωω! Πού ήρθαμε εδώ πέρα!» Σκέφτηκα. «Καλά να πάθεις, που θα αναγκαστείς να απαγγείλεις το «αριστούργημα» σου μπροστά σ’ αυτούς τους κυριούληδες οι οποίοι άμα ακούσουν τις μαλακίες που τους έγραψες θα τους μεταφέρουν στο σπίτι τέσσερις! Μην σας τα πολυλογώ. Η στιγμή της απαγγελίας μου δεν καταγράφηκε στη μνήμη μου. Ήταν πάρα πολύ άβολη φάση, δεν την θυμάμαι καν! Πρέπει να είναι το ίδιο αίσθημα που ένιωθε και η Λία Βίσση όταν τραγουδούσε το «Το Κατάλαβα Αργά» στη Γιουροβίζιον του ’85.
Από τις πιο ξεφτιλισμένες μου στιγμές! Απήγγειλα ένα ραδιοφωνικό σποτάκι 30 δευτερολέπτων και αισθάνθηκα πως έδωσα διάλεξη τριών ωρών μπροστά σε ολόκληρο το Harvard! Όπως καταλαβαίνετε, με το που τελείωσα την απαγγελία, έστρεψα το ενοχικό μου βλέμμα επάνω τους και είπα με λεπτή, τρεμάμενη φωνή:
«Το ξέρω πως είναι κάπως… Θα το αλλάξουμε αν θέλετε. Δεν είναι κόπος... έχω και εναλλακτικό σενάριο έτοιμο!»
Και φυσικά, στο τέλος πουλήσαμε το εναλλακτικό σενάριο το οποίο πέρασε και δεν ακούμπησε κανέναν ακροατή. Ορκίστηκα ότι δεν θα προκαλέσω ξανά τη τύχη μου, και δεν θα επιδιώξω ξανά τέτοια μεγαλειώδη ρεζιλέματα! Να δούμε πόσο θα αντέξω, βέβαια...!
Το σενάριο που παρουσίασα ήταν το εξής:
Ένας άντρας και μια γυναίκα τρώνε στην πιτσαρία και συζητούν:
Άντρας: Έλα μωρό μου, απόψε θέλω να μου κάνεις λίγο την καπριτσιόζα!
Γυναίκα: Πάλι την καπριτσιόζα θες; Όχι! Βαρέθηκα!
Άντρας: Έλα, έλα, λίγο! Την πουτανέσκα τότε, που μ’ αρέσει!
Γυναίκα: Τρελάθηκες; Μέσα σε τόσο κόσμο;
Άντρας: Έλα μωρό μου, έλα, πάρε τα σπαγγέτι στο στόμα.
Γυναίκα: (ακούγεται να τα ρουφάει)
Άντρας: Πώς τα ρουφάς έτσι! Μακαρονάρα μου! (προφέρεται όπως το: μουνάρα μου!)
Εκφωνητής: Πιτσαρία τάδε: «Γιατί ο έρωτας περνά απ’ το στομάχι!»
Και μην ακούσω από κανέναν ότι το σενάριο ήταν προκλητικό, γιατί θα τα πάρω στο κρανίο, ένα χρόνο μετά! Άμα δεν τους αρέσει, ας αλλάξουν όνομα στα φαγητά! Πουτανέσκα και καπριτσιόζα; Ύστερα φταίει ο ποιητής και ο βιαστής! Αν τα ονόματα παραπέμπουν, να τα βγάλουν και από το μενού! Τους τρώνε και μικρά παιδιά!
5 σχόλια:
Hello Christos, I am a big Director form LA, and I would like to use your script, to shoot a big budget "erotic" film! Let me know if you have more and maybe we can come to a deal!
Dear anonymous big budget director:
It will be my hounor to give you my scripts provided that:
I will play the starring role and,
I get to choose the ladies!
Email me for more details! :D
Μιλάμε για φινέτσα, όχι αστεία! Κρίμα που δεν βγήκε στον αέρα. Θα άλλαζε για πάντα τον τρόπο που βλέπουμε το έτοιμο φαγητό!
ti na pas tora sto LA, i vissi epestrepse Athina . . . ke avrio Londino.
"Ime makaronas... ti na kanoume"
elege kapote o fotis se diafimisi makaronadas... lete na mas elege kati?
cheers
Χαααχαααχααα σόρι που γελώ, αλλά ευτυχώς που δε βγήκε στον αέρα! Μα πόσες πλέον διαφημίσεις με σεξουαλικά υπονοούμενα πρέπει να υποστεί ο έρμος ο ακροατής; :)
Πάντως, γράφεις καλά! :)
Δημοσίευση σχολίου