Socialité Pralina

Θέλω να δηλώσω δημόσια πως λατρεύω το καφέ 'Πραλίνα'.

• Είναι το αγαπημένο μου καφέ στην πόλη παρόλο που τα τραπεζομάντηλα του εξακολουθούν να είναι τρύπια από τα τσιγάρα που αστόχησαν και δεν βρήκαν το τασάκι, παρόλο που χρειάζεται να σηκωστείς απ' τη θέση σου και να υποδείξεις ο ίδιος στο γκαρσόνι ποιο γλυκό ακριβώς θες να φας καθότι η Ελληνική δεν βοηθά ιδιαίτερα ! (Θέλω-εκείνο-το-στρογγυλό-με-άσπρη-σοκολάτα-και-με-τα-κομπόστα-τώρα-να-έρθω-να-σας-το-δείξω).

• Δεν έχει κάτι ξεχωριστό απ' τις άλλες καφετέριες. Και αυτό, όπως όλες οι άλλες, σου χρεώνει τον κούκο γι' αηδόνι και έχει καταντήσει αηδία. Αλλά υποκλίνομαι στον μύθο που κουβαλάει. Διότι η πτωχή μας κατεχόμενη πατρίδα κατάφερε να αποκτήσει ένα αντίστοιχο Studio 54 στην εκδοχή της καφετέριας. Είναι το μόνο καφέ που έχει δικό του dress code και savoir vivre. Όπως λέει και μια φίλη μου όταν την ερωτώ πόση ώρα θα χρειαστεί να ετοιμαστεί για να πάμε για καφέ: "Αν θα πάμε οπουδήποτε θέλω 10 λεπτά, αν θα πάμε πραλίνα γύρω στο μισάωρο".

• Γιατί καλή μου προσφυγοπούλα; Τι το χολλυγουντιανό έχει να επιδείξει ο ταπεινός αυτός καφενές; Μήπως συχνάζει εκεί ο Brad και η Angelina; Όχι ; Μπας και έχει χαρίσματα κρυμμένα; Όχι; Έ, τότε...; Έχω απηυδήσει να ακούω ατάκες του τύπου: "Δεν είμαι ντυμένη για πραλίνα", ή "Είμαι άσαστη, πάμε κάπου αλλού". Αν ακόμη υποθέσουμε πως στολιστείς σαν καζαντί για να πάμε εκεί (i.e: Γυαλί ηλίου καθρεύτης, τσάντα λουβίν οφτόν και μαλλί αλογοουρά πιττακωμένο με λάκα), προσωπικά βαριέμαι να σε περιμένω μες το αυτοκίνητο δέκα λεπτά για να αυτοσυγκεντρωθείς και να διαλογιστείς για δέκα λεπτά μπροστά στο καθρευτάκι. Έλεος ! Παίρνει βαθιές αναπνοές λες και πάει για εξετάσεις!

• Φυσικά, εννοείται πως και η είσοδος στο καφέ προυποθέτει πρόβα. Μπαίνεις κλασσικά με γρήγορο βηματισμό (δηλ. σας έχω όλους γραμμένους), με ύφος απλανές προσπαθώντας να αποφύγει ανεπιθύμητες χαιρετούρες και μισησμένους γνωστούς (Γι' αυτούς όμως πήγες εκεί, παραδέξου το, για να τους μπεις στο μάτι!).

• Κοινώς, την απόλαυση του καφέ της ημέρας στον κάνει καφέ της παρηγοριάς. Χώρια που όση ώρα είμαστε εκεί δεν συγκεντρώνεται να πει δυο κουβέντες της προκοπής. Σκανάρει εξονυχιστικά τον κόσμο μπας και δει κάνα γνωστό, τον οποίο φυσικά δεν θα χαιρετήσει. Έλεος... Στην Γλυφάδα στο Lis αν πάτε, που είναι τίγκα στους διάσημους τέτοιο στήσιμο δεν θα δείτε, ούτε στο Κεφαλάρι στο "Deja vu". Εκεί, σημειώστε πάει και πίνει καφέ ο Κόκκαλης με τα σορτσάκια και ο Βαρδινογιάννης ο νεώτερος με τα τσόκαρα.

• Επομένως, χαλαρώστε καημένες μου. Καφέ με τους φίλους σας θα πιείτε και όχι τσάι στο Buckingham με την Λίζα.

• Οφείλω όμως να παραδεχτώ πως στο όλο σκηνικό κυριαρχεί μια ίντριγκα που δεν συναντάς αλλού και είναι υπέρ του δέοντος ερεθιστική αν έχεις όρεξη για κους-κους. Είναι η ίδια η ίντριγκα που κυριαρχεί μόλις μπεις στη Στασικράτους... Θυμάστε στο "finding Nemo" την ώρα που το αθώο ψαράκι εισήλθε στο ρέμα του Ειρηνικού ωκεανού με τις χελώνες; Ε, κάτι τέτοιο συμβαίνει και στη Λευκωσία μόλις στρίψεις απ' το Debenhams αριστερά. Μπαίνεις στο μάτι του κυκλώνα, ή αν θέλετε, στο μάτι του κυπραίου! Όπως και να' χει το φαινόμενο αυτό χρήζει κοινωνιολογικής ανάλυσης... και κάπου εδώ τελείωσε και η σημερινή μου ψυχανάλυση.

Πως μου ήρθε σήμερα να γράψω γι' αυτό το θέμα δεν ξέρω, ίσως να φταίει ο πύρουλλος.