Γι' αυτό λατρεύω την Βίσση και τον Θεό Καρβέλα αγαπητοί μου αναγνώστες. Διότι κατάφεραν να γίνουν το απόλυτο soundtrack της ζωής μου. Ότι κουτσό, στραβό και ανάποδο μου συμβεί το ταιριάζω με ένα από τα αντίστοιχα δικά τους τραγούδια και δένει το...βίσση-νο.
- Εχτές, μια μέρα σημαδιακή και πεθαμανατζίδικη, έσπασε ο διάολος το ποδάρι του, και εκεί που λιαζόμουν στο nissi beach, πέσαμε πάνω στις μεγάλες δυνάμεις. Για την Αμερικάνα λέω. Ναι, γι' αυτήν που θα έφερνε το φως το αληθινόν και τελικά μας έφερε ροδοπέταλα επιταφίου. Μια τρύπα η Κύπρος... Μια βόλτα στην παραλία έκανα ο δόλιος και να σου μπροστά μου η ντάμα κούπα.
- Πάμε όλοι μαζί, και εσείς στα πίσω καθίσματα: "Η ατμόσφαιραααα ηλεκτρισμένη, λέξη από τα χείλη μας δεν βγαίνει, η σιωπή τα λέει απόψε όλα, τι να πεις και τι να πώ; Αμηχανία, αμηχανία, να μ'αγαπάααας, να σ'αγαπωωωωώ"
- Είναι απίστευτο τι μαλακίες κάθεσαι και λές σε τέτοια στιγμές αμηχανίας. Το έζησα και πιο πρόσφατα όταν συνάντησα την 'άλλη΄ ακατανόμαστη (Βλέπε post 2). Στιχομυθίες του κώλου:
-"Πώς σου φάνηκε η Κύπρος;"
-"Με την άσκηση όλα εντάξει;"
-"Πώς ήταν οι εξετάσεις σου;"
-"Χάλια η Λάρνακα, δεν μου άρεσε..."
- Ούτε ίχνος ουσίας. Τι να πoύμε μέσα σε πέντε λεπτά. Εύχομαι τουλάχιστον να μίλησε το βλέμμα, το οποίο συνδύαζε ύφος πληγωμένου ελαφιού Bambi και ζαμανφού διάθεση, όπως όταν η Βανδή τραγουδά το Jambi. Εν πάση περιπτώσει, τσαντίζομαι διότι, βλέπεις την άλλη μετά από τόσο καιρό, θες να της ορμήξεις και να την αγκαλιάσεις, να την φιλήσεις ή και να την αρχίσεις στα χαστούκια και εσύ οφείλεις να ρωτήσεις για το αν της άρεσε η Κύπρος ή αν είναι εντάξει τα επαγγελματικά της.
Έτσι που λέτε χθες, ανάμεσα στα τόσα εκκρεμή θέματα, οι Αμερικάνοι έθιξαν την ομορφιά της Λάρνακας αντί να δουν τον Λίβανο -μου- που φλέγεται.
ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου