Τραγουδώντας Στη Σοφίτα

 

Σήμερα το απόγευμα ήμουν στην σοφίτα και μεράκλωνα με διάφορα τραγούδια τα οποία διάλεγα από τις λίστες του υπολογιστή μου. Δεν ξέρω αν σας το έχω ξαναπεί, πολύ πιθανόν ίσως, αλλά συχνά πυκνά μου αρέσει να δημιουργώ playlists ανάλογα τη διάθεση και το κέφι και να τραγουδώ. Το τραγούδι με βοηθά να ρυθμιστώ, να αποβάλω το άγχος, τη λύπη, να συντροφεύσω τη χαρά μου και γενικά είναι κάτι που με βοηθά στη ρουτίνα μου και το τιμώ με κάθε ευκαιρία. Τραγουδώ με τη ψυχή μου, σαν να δίνω συναυλία, γνωρίζοντας φυσικά ότι ούτε φωνή διαθέτω, ούτε έκταση έχω, ενώ απεναντίας φαλτσάρω συχνά αφού τις ψηλές νότες δεν τις πιάνω ούτε στα όνειρά μου.

Δεν έχει σημασία. Όταν τραγουδώ, πετώ. Τραγουδώ στη σοφίτα για να μην ενοχλώ, τραγουδώ και στο αυτοκίνητο όταν οδηγώ. Γενικά θεωρώ το τραγούδι προσωπικό ζήτημα. Δεν με ενδιαφέρει να με ακούει κανείς όταν τραγουδώ. Δεν έχω το ψώνιο να με χειροκροτήσει οποιοσδήποτε. Τραγουδώ για μένα αποκλειστικά. Πολλές φορές αν καταλάβω ότι κάποιος κάθεται και με «ακούει», ενοχλούμαι, νιώθω ότι παρεμβαίνει στον χώρο μου, αλλά τι να κάνω, έχω αποδεχτεί ότι εφόσον τραγουδώ και ακούγομαι, λογικό είναι κάποιοι να καθηλώνονται, έστω και από περιέργεια ως προς το ποιος φωνάσκει άδοντας τοιουτοτρόπως.

Φέραμε μία νέα οικιακή βοηθό στο σπίτι. Σήμερα το απόγευμα που, καθώς προείπα, μεράκλωνα στη σοφίτα με διάφορα λαϊκά, η κοπέλα ρώτησε τη Μπρέντα: «Madame, is sir a professional singer?» 😂 Με αυτήν την κοπέλα δεν προλάβαμε να γνωριστούμε επαρκώς, δεν ξέρει ακόμη τι δουλειά κάνω. Η Μπρέντα της εξήγησε ότι, όχι, δεν βιοπορίζομαι από το τραγούδι και η κοπέλα, καλή της ώρα, είπε: «ίσως θα έπρεπε». Προσοχή, παρακαλώ! Δεν το είπε ειρωνικά! Προέρχεται από μία κουλτούρα πολύ ευγενική και ταπεινή. Οπότε δεν θεωρώ ότι το κομπλιμάν ενείχε δόσεις καυτηριασμού ή κυνισμού, εκτός κι αν είναι τόσο πολύ το χάλιν της και δεν την πήραμε ακόμη χαμπάρι.

Θεωρώ ότι είχε καλές προθέσεις. Τι γλυκό εκ μέρους της! Πρώτη φορά στη ζωή μου κάποιος είπε καλή κουβέντα για τον τρόπο που τραγουδώ. Θα θυμάστε πριν πολλά χρόνια που είχα πάει σε μια συναυλία της Πρωτοψάλτη στη Σχολή Τυφλών και μου έκανε παρατήρηση μια ξινή που καθόταν δίπλα μου ότι «τραγουδάς και δεν ακούμε!» υπονοώντας ότι ενοχλούσα. Πάντα τέτοιες «φιλοφρονήσεις» αποκόμιζα όποτε εκτονωνόμουν τραγουδώντας.

Στο Δημοτικό ήμουν το μόνο παιδί από όλη την τάξη που δεν ήμουν μέλος της χορωδίας. Ο δάσκαλος της μουσικής, ένας Γιώργος Ιωσηφίδης τρισμέγιστος παπάρας είπε στη μάνα μου: «είναι τόσο παράφωνος που δεν μπορώ να τον βάλω ούτε για πλάκα στη χορωδία, μου χαλάει το σύνολο γιατί παρασέρνει και τους υπόλοιπους!» Την ώρα που η τάξη έκανε πρόβα τραγουδώντας εγώ περιφερόμουν ασκόπως στην αυλή γιατί δεν είχα τι να κάνω. Θυμάμαι ότι κλωτσούσα χαλίκια να περάσει η ώρα μου.

Αυτό τώρα μου θύμισε και το άλλο. Όταν στο λύκειο ο καθηγητής που μας δίδασκε θέατρο αποφάσισε ότι δεν μπορούσα να συμμετέχω στην παράσταση που θα ανεβάζαμε επειδή «δεν είχα καθαρή άρθρωση» (κάτι που εν μέρει ισχύει γιατί το ρο μου παραπέμπει στη Σοφία Φιλιππίδου, αλλά σοβαρά τώρα ποιον περίμενε να βρει να παίξει σε σχολική παράσταση, τον Κάρολο Κουν;) και ως εκ τούτου με έβαλε με χίλια ζόρια να παίξω έναν κατάσκοπο που ήταν βουβό πρόσωπο και εμφανιζόταν στη σκηνή το πολύ για ένα λεπτό. Συν τοις άλλοις, δεν έκρινε ορθό να συμπεριλάβει το όνομα μου στο πρόγραμμα της σχολικής παράστασης. Ήμουν ο μόνος συμμετέχων που είχα τόσο καημό να παίξω, και ο μόνος που δεν είχε ατάκα σ΄ ολόκληρο το έργο και ο οποίος δεν συμπεριλήφθηκε στα credits! Είναι να λατρεύεις τις παιδαγωγικές τακτικές των 80ς και των 90ς! 😅

Τώρα βέβαια βιώνω μεγαλεία στο ερασιτεχνικό θέατρο, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Γράφοντας αυτό το κείμενο θυμήθηκα και ένα άλλο περιστατικό. Όταν ήμουν 17 χρονών και μέναμε στην πολυκατοικία, είχα το ίδιο χούι. Έφτιαχνα playlists την έβρισκα και τραγουδούσα. Ένα μεσημέρι του 1997, το θυμάμαι σαν να ήταν χθες, χτύπησε το σταθερό τηλέφωνο και ήταν η Μπέτυ, η καλαμαρού, του «από κάτω». Η Μπέτυ ήταν κι αυτή μία για την οποία θα μπορούσα να γράψω τρία απανωτά ποστς, αλλά ας μείνουμε στο ότι μου είπε στο τηλέφωνο: «Θα ασχοληθείς επαγγελματικά με το τραγούδι;» όχι της λέω εγώ, απλά μ’ αρέσει να τραγουδώ. «Τότε κάνε ένα διάλειμμα, είναι τρεις το μεσημέρι, θέλω να κοιμηθώ!» Ντράπηκα και φυσικά υπάκουσα.

Who’s lauging now, bitches? Η οικιακή βοηθός σήμερα, είπε τα καλύτερα! Μόνο αυτόγραφο δεν ήρθε να ζητήσει.

Ας της αφιερώσω, λοιπόν, το επόμενο τραγούδι!