Πριν 24 Χρόνια

Έχω ένα playlist στο computer που λέγεται «Πανεπιστήμιο». 

 

Από καιρού εις καιρόν το ακούω και ταξιδεύω στα χρόνια εκείνα. 

 

Θυμάμαι πράγματα και θάματα. 

 

Ήμουν 21 ετών. Η μόνη μου έγνοια ήταν να βρω γκόμενα και να ακούω τραγούδια. Θυμάμαι ότι έκανα πράγματα που σήμερα μου φαίνονται πολύ αστεία. Είχα πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο. Μπορούσα να δω τρία dvd διαδοχικά και να μην ανοίξει μύτη. Ήταν φυσιολογικό. Μπορούσα να ξαπλώνω στο κρεβάτι και να ονειροπολώ ακούγοντας κατ’ επανάληψη τον ίδιο δίσκο. Ένα 24ωρο φάνταζε ατέλειωτο, ή τέλος πάντων μπορούσε να χωρέσει το σύμπαν. 

 

Θυμάμαι ακόμη τον πανικό που είχα όταν έπρεπε να γράψω την πρώτη μου έκθεση στα αγγλικά. Έπρεπε να γράψω 1500 λέξεις. Δηλαδή μιάμιση σελίδα. Είχα γράψει τον τίτλο μόνο και την πρώτη πρόταση. Έτσι πέρασε ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο. Νομίζω κλείστηκα στη βιβλιοθήκη με τη Νίκη, τη Μάριαν, τον EJ, τον Sherzod και είχαμε πει δεν θα βγαίναμε αν δεν τελειώναμε. Μετά το πρώτο δίωρο τηλεφώνησα στον πατέρα μου στην Κύπρο και του είπα «όχι μόνο δεν ξέρω πώς θα γράψω 1500 λέξεις, αλλά δεν καταλαβαίνω και το θέμα!» 

 

Δεν θα ξεχάσω το πρώτο μου ραντεβού. Κάνει να θυμάσαι το πρώτο σου ραντεβού στα 45 σου όταν έχεις δυο παιδιά; Δεν ξέρω. Η χαρά που έκανα όταν με έπιασε αγκαζέ και μου μιλούσε στα Ισπανικά ήταν απερίγραπτη. Της είπα κι εγώ «έρες λα ρέινα ντε μις όχος» (δεν ήξερα τι σήμαινε, το θυμόμουν από ένα τραγούδι της Γιουροβίζιον του ’98), και όταν κατάλαβε τι σημαίνει έγειρε επάνω μου και με είπε «αμόρ ντιβίνο!» Πετούσαν πουλάκια από πάνω μου. Το πώς βρέθηκα από τη σιχαμερή Κύπρο στην Αγγλία να φλερτάρω με τις εφτά φυλές του κόσμου, δεν μπορούσε να το χωρέσει ο νους μου. 

 

Θυμάμαι ότι μετά πήγαμε στο Brannigan’s που είχε πολλους φοιτητές και χορεύαμε. Τότε έπαιζε το Sex Bomb του Τομ Τζόουνς συνέχεια. Χορεύαμε, ήμουν πανευτυχής. Κάποια στιγμή είδα έναν Άγγλο να την πλησιάζει και να της πιάνει κουβέντα, ήθελα να κάνω φόνο. «Με ένα συμφοιτητή μιλάει, σιγά!» Όχι σιγά! Ήθελα να τον σκοτώσω!

 

Όταν βγήκανε τα αποτελέσματα των εξετάσεων και είδα ότι πέρασα έκανα τούμπες στα γρασίδια του κάμπους από τη χαρά μου. Δεν το περίμενα. Ήμουν σίγουρος ότι θα κοπώ. Θυμάμαι ότι μια φίλη που κόπηκε το βρήκε προκλητικό εκ μέρους μου. Μου είπε ότι δεν έπρεπε να κάνω τούμπες μπροστά της. Δεν έκανα τούμπες μπροστά της. Έκανα τούμπες μπροστά σε όλο το campus. Δεν ήξερα καν ότι κόπηκε. «Ναι αλλά μου κακοφάνηκε» μου είπε. Αν είναι δυνατόν. Μετά απ’ αυτό απομακρύνθηκε και δεν κρατήσαμε επαφές. 

 

«Στο Πανεπιστήμιο η ζωή αλλάζει από term σε term» μου έλεγε μια φίλη και είχε δίκιο. Κάθε τρίμηνο άλλες παρέες, άλλοι έρωτες, άλλα προβλήματα. Για τους περισσότερους. Εγώ έμεινα σχεδόν σταθερός όλα τα χρόνια και στους έρωτες και στις παρέες και στα ίδια προβλήματα. 

 

Δεν έχεις ιδέα πόσο ωραία είναι η ζωή στα 20-25. 

 

Πάντα είναι ωραία θα μου πεις. Ναι, οκ. Άλλη η χαρά μου σήμερα. 

 

Αλλά και τι δεν θα έδινα να ήμουν πάλι πρωτοετής με το μυαλό που έχω σήμερα.