Μετά-θεατρική Κατάθλιψη

Διανύω καραμπινάτο post-theater-depression.

Χθες το απόγευμα, το πρώτο απόγευμα που δεν ασχολήθηκα με την παράσταση μετά από πολύ καιρό, ήμουν μέσα στο σούπερμαρκετ και τάχα μου ψώνιζα, αλλά εγώ απλώς κοίταζα τα ράφια και έκανα περίπατο σπρώχνοντας το καρότσι, για να μου περάσουν τα νεύρα. Δεν ήξερα πώς να γεμίσω το κενό. Για ένα τυπικό ψώνισμα με τα απαραίτητα μου πήρε μία ώρα και σαράντα πέντε λεπτά! Αντί να ψάχνω τα προϊόντα, έχασκα τα ράφια και μοιρολογούσα από μέσα μου. Μπήκα στο άλφα-μέγα απόγευμα με φως και βγήκα βράδυ με φεγγάρι. Δεν ξέρω τι να κάνω τώρα που τέλειωσε και αυτό. Νιώθω γυμνός, σαν να μην έχω κανένα στόχο.

Η χαρά που έλαβα τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες που μπήκαμε στην τελική ευθεία για την παράσταση ήταν ανείπωτη. Νομίζω η τελευταία φορά που χάρηκα τόσο ήταν με τη γέννηση των παιδιών μου. Η «Σουίτα» μου έδωσε ένα τεράστιο διέξοδο από τη σαβούρα της καθημερινότητας. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος με τη δημιουργική διαδικασία, ήμουν τόσο στην κοσμάρα μου, που μειώθηκαν και οι καβγάδες στο σπίτι. Τίποτα δεν μετρούσε, τίποτα δεν με αφορούσε, εκτός από το να πάει καλά το εγχείρημα. Έκανα τον μεταφραστή, τον διασκευαστή, τον σκηνοθέτη, τον παραγωγό, τον ηθοποιό, τον μάστορα, τον διακοσμητή. Πέρασα απ’ όλα τα πόστα για να στηθεί η «σουίτα». Και τώρα, τίποτα. Ησυχία ως του χρόνου.

Είτε θα κάτσω να βάλω μπρος το επόμενο, είτε θα πέσω σε πραγματικό μαρασμό.

Είχα πει θα κάνω ένα διάλειμμα ενός μηνός να αποτοξινωθώ από τα θέατρα. Κι όμως χθες το μεσημέρι πήγα στη βιβλιοθήκη μου και κοίταζα ποια θεατρικά έχω στην πάντα, ποια προσφέρονται στη σύνθεση της ομάδας, ποια σηκώνουν διασκευή, ποια θα μπορούσαν να υπερβούν την φετινή επιτυχία. Βάλτε μου μιαν ένεση να ησυχάσω.

Α, ναι, πήγε πολύ καλά η φετινή παράσταση. Όλοι είχαν να πουν τα καλύτερα. Και όσο στεκόμουν στα παρασκήνια και άκουγα τον κόσμο να γελά με τα κείμενά μου, ένιωθα μια αναγνώριση άνευ προηγουμένου. Ούτε στο πτυχίο δεν είχα καμαρώσει έτσι. Είχαμε και μία σκηνικάρα απίστευτη. Επιπέδου θεάτρου Αθηνών. Όταν μπήκα στο θέατρο την πρώτη μέρα και είδα μπροστά μου την απίστευτη δουλειά της Έλενας Κατσούρη εκστασιάστηκα. Δεν έχω ξαναπαίξει ποτέ σε τόσο πλούσιο σκηνικό. Και δεν νομίζω και να ξαναπαίξω. Ο πήχης ανέβηκε, τώρα πια πρέπει να κατεβούν από το Χόλλιγουντ για να ικανοποιηθεί η ματαιοδοξία μου.

Πέρασα φανταστικά με τα παιδιά φέτος.

Να’ ναι καλά όλοι.