Τα Λόγια Είναι Περιττά

 Άκου τώρα τι συμβαίνει με τη Μαρινέλλα.

Έχει από χθες βράδυ που έγινε το συμβάν που κάθομαι και στεναχωριέμαι επειδή η Μαρινέλλα ήταν η αγαπημένη τραγουδίστρια του πατέρα μου (μαζί με τη Μοσχολιού), και το γεγονός ότι ήταν ακόμη εν ζωή και ενεργή αποτελούσε για μένα μία παρηγοριά. Από την ώρα που λιποθύμησε στη σκηνή του Ηρωδείου, παρακολουθώ ενδελεχώς τα ιατρικά ανακοινωθέντα και αγωνιώ για την υγεία της γιατί, «ήταν η αγαπημένη του πατέρα μου» και ενδόμυχα φοβάμαι μήπως στεναχωρηθεί κι αυτός όταν το μάθει. Σημειώστε, πάνε και 15 χρόνια που πέθανε ο πατέρας μου. Κι όμως, χωρίς να το θέλω, ανησυχώ για τη Μαρινέλλα για χάρη του!

Τι σου είναι ο νους! Τι σου είναι το πένθος! Να ανησυχείς για την αγαπημένη τραγουδίστρια αποθανόντα συγγενή σου. Έτσι γίνεται όμως. Και εμένα η μάνα μου, μου έχει πει πολλές φορές ότι αντιπαθούσε τη Βίσση πριν γίνει η αγαπημένη μου τραγουδίστρια, ενώ τώρα όποτε την πετύχει σε τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο κάθεται και την ακούει και μάλιστα την υπερασπίζεται όταν βρίσκεται σε κάποια παρέα και τη θάβουν.

Από τη μέρα που πέθανε ο πατέρας μου αγάπησα όλη τη μουσική που άκουγε, έχω και ειδικό playlist στο itunes μου που λέγεται «τα τραγούδια του παπά μου», τα οποία παίζω από καιρού εις καιρόν εν είδει μνημοσύνου. Δεν πάω ποτέ στο κοιμητήριο. Όποτε θέλω να επικοινωνήσω μαζί του, παίζω τα τραγούδια του. Όλους αυτούς τους «γέρους» που όταν ήμουν μικρός αναρωτιόμουν πότε θα αποσυρθούν να ησυχάσουμε τώρα πια όχι μόνο τους αγαπώ αλλά έχω μάθει τα τραγούδια τους  απ' έξω και εξερευνώ περαιτέρω τη μουσική πορεία τους. Τόλη Βοσκόπουλο, Μοσχολιού, Στράτο Διονυσίου, Πάριο, Μπιθικώτση. Είναι όλοι τους ένα βάλσαμο στην καρδούλα μου όποτε με πιάνει νοσταλγία.

Γι αυτό ανησυχώ για τη Μαρινέλλα. Δεν θέλω να πάθει τίποτα. Θέλω να υπάρχει για να νιώθω μία ψυχολογική ασφάλεια, ότι παραμένει από το τότε κάτι ζωντανό.

Στο διά ταύτα, να σας πω ότι δεν θύμωσα καθόλου με την αναπαραγωγή του βίντεο της πτώσης. Ζούμε στο 2024 και είμαστε άπαντες με ένα κινητό στο χέρι όλο το εικοσιτετράωρο καταγράφοντας ακόμη και τη συχνότητα των αναπνοών μας. Το συμβάν αυτό θα γλίτωνε τη διάδοση; Εδώ στο τουίτερ υπάρχει ολόκληρος λογαριασμός που ανεβάζει βιντεάκια από ανθρώπους που πέθαναν από ατυχήματα και βλέπεις φάτσα κάρτα διάφορους να τους πατά το τρένο, να παθαίνουν ηλεκτροπληξία, να πέφτουν από ταράτσες. Η Μαρινέλλα θα γλίτωνε; Δεν το βρίσκω κομψό, αλλά τι έμεινε κομψό στον κόσμο αυτό; Εννοείται θα το αναπαρήγαγαν όλα τα σάιτ και όλα τα κανάλια. Δεν με ενοχλεί τόσο αυτό.

Με ενοχλεί η κακία που γράφεται κάτω από τις αντίστοιχες ειδήσεις για την ηλικία της. «Είναι 86 ετών έπρεπε να ξέρει πότε να αποσυρθεί». Α, ρε κακομοίρες! Γεμίστε κι εσείς το Ηρώδειο μια φορά στη ζωή σας, ακούστε χιλιάδες κόσμου να σας αποθεώνει κι ελάτε πείτε μου αν μπορείτε ποτέ να χορτάσετε την αποθέωση. Εγώ εδώ που παίζω ένα θεατράκι με τους φίλους μου κάθε χρόνο και είναι τόση η χαρά που βιώνω σ' όλη αυτή τη διαδικασία και δεν θέλω να το αποχωριστώ. Και θα αποδεχτεί η Μαρινέλλα που γέμιζε στάδια, που πούλησε εκατομμύρια δίσκους, που τραγούδησε στους Ολυμπιακούς, στη Γιουροβίζιον, σε θέατρα σε όλο τον πλανήτη ότι έγινε 86 και πρέπει να σταματήσει; Σταματήστε εσείς. Δημόσιοι υπάλληλοι πίσω από ένα γραφείο μια ζωή βάζουν στάμπες και γεμίζουν φάιλς, και όταν έρθει το πάρτι αφυπηρέτησης δακρύζουν (ίσως από χαρά δεν παίρνω όρκο). Και απαιτείτε από τη Μαρινέλλα, τον Πάριο, τη Βίσση και όλες αυτές τις τιτάνιες μορφές του ελληνικού τραγουδιού να δεχτούν ότι «πάει, τέλειωσε», επειδή μεγάλωσαν;

«Η Αλεξίου γιατί ήξερε πότε να αποσυρθεί;» γράφει μια ηλίθια. Η Αλεξίου δεν αποσύρθηκε λόγω ηλικίας. Αποσύρθηκε γιατί δεν μπορούσε πια να ελέγξει τη φωνή της. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Η Μαρινέλλα, ακόμη και στο δευτερόλεπτο της πτώσης της, πατούσε πάνω στον τόνο του τραγουδιού.

Και στο κάτω κάτω, απ’ αυτό το επάγγελμα δεν αποσύρεσαι. Σε αποσύρουν! Αν η Μαρινέλλα είναι 86 και καταφέρνει να γεμίζει το Ηρώδειο και μάλιστα με το πιο φθηνό εισιτήριο στα €70(!) και το πιο ακριβό στα €300+, αντιλαμβάνεστε ότι δεν ήταν ακόμη η ώρα της απόσυρσης. Γεμίστε μία τάξη με 20 άτομα και προσπαθήστε να τους επιβληθείτε και να έχετε την προσοχή τους για τρεις ώρες, να δω κάτι. Αφού δεν μπορείτε, δεν δικαιούστε να έχετε άποψη για το πότε θα αποσυρθεί η κάθε Μαρινέλλα.

Αλλά κι άντε και αποσύρθηκε η Μαρινέλλα. Ποιος θα γεμίζει το Ηρώδειο βρε μπούφοι, η Μαρίνα Σάττι; Υπάρχει σήμερα Έλληνας καλλιτέχνης που να έχει καριέρα εφάμιλλη των προαναφερθέντων; Και μη μου πείτε τώρα για τον Κωνσταντίνο Αργυρό. Ναι, οκ, στους τυφλούς βασιλεύει ο Αργυρός. Αλλά δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση με τα ιερά τέρατα της δεκαετίας του ’60 και ’70!

Άσχετο, αλλά, θυμήθηκα τώρα και γελώ, που στα 90’ς κάποιοι μου έλεγαν «τι θέλει η Βίσση και συνεχίζει το τραγούδι στα 40 της;!» Ηλικιακός ρατσισμός άλλου επιπέδου!

Περαστικά στη Μαρινέλλα! 

Θα κλείσουμε με το «Τολμώ». Το αγαπημένο μου τραγούδι της.

Όλοι όρθιοι: