Οι "Ναι Μεν, Αλλά". Αυτή Η Μάστιγα.

 

Παρακολουθώ από προχθές τα τεκταινόμενα στο τουίτερ με την επίθεση εκείνου του κακόμοιρου «Ιούδα» προς τον Δίπλαρο και την οικογένεια του και μειδιώ με την ξεφτίλα μερικών.

Διαβάζω τα σχόλια συμπαράστασης προς τον βουλευτή. Όλος ο κόσμος ανεξαρτήτως πολιτικού και κομματικού χρωματισμού του εξέφρασε τη συμπαράστασή του. Δεν υπάρχει χειρότερο άλλωστε από το να σου εύχονται ανοιχτά ψόφο, σε σένα, στην καρκινοπαθή σύζυγό σου και στα παιδιά σου. Βλέπω όμως και ένα διαχωρισμό στα μηνύματα συμπαράστασης. Υπάρχουν μερικοί που δεν μπορούν απλά να γράψουν ότι η επίθεση υπήρξε ανήθικη, απαράδεκτη και τέλος. Υπάρχουν αυτοί που πρέπει να κάνουν πρόλογο πριν παραδεχτούν τυπικά το απαράδεκτο του πράγματος.

Γράφουν:

«Μπορεί να μας χωρίζει πολιτικό χάος, αλλά αυτή η επίθεση που δέχτηκες ήταν απαράδεκτη».

«Μπορεί να διίστανται οι απόψεις μας και να μας χωρίζουν πολλά, αλλά κανένας δεν αξίζει να ακούει τέτοια λόγια».

«Δεν είμαστε στο ίδιο πολιτικό μήκος κύματος, αλλά έχεις την αμέριστη συμπαράσταση μου».

Ναι. Δεν μας χέζετε! Αν είναι να πρέπει να διαχωρίσεις τη θέση σου «μπας και σε παρεξηγήσουν» προκειμένου να αναγνωρίσεις το δίκιο του άλλου, μην πεις τίποτα καλύτερα. Αυτό είναι τυπικό χαρακτηριστικό του μαλάκα. Να προσπαθεί να πει μια καλή κουβέντα, αλλά με ρέγουλα. Μην τυχόν και παρεξηγηθεί στον κύκλο του ότι επειδή γράφει μια καλή κουβέντα στον Δίπλαρο, υπάρχει περίπτωση να τον συμπαθεί ή και να τον ψηφίζει. «Ω, συλληπήθηκε τον Δίπλαρο, λέτε να είναι Δεξιός; Λέτε να είναι και Συναγερμικός και να μην το παραδέχεται;»

Όταν ο άλλος έχει δίκιο του το αναγνωρίζουμε χωρίς προλόγους και φαμφάρες. Τον συλλυπάσαι, αν το εννοείς, και τέλος. Δεν προλογίζεις! Εκτός κι αν είσαι μαλάκας, που στην προκειμένη δεν χωρεί αμφισβήτησης. Φαντάζεστε αύριο να πάτε σε καμιά κηδεία και πριν συλλυπηθείτε την επιβιώσαντα σύντροφο ενός πολιτικού προσώπου να της πείτε «μπορεί να μην τον ψήφιζα αλλά λυπάμαι που πέθανε». Πόσο μαλάκες είστε!

Μου θυμίζει κάτι τύπους εδώ πέρα, που στα παλιά χρόνια όταν δεν είχαν εδραιωθεί άλλα σόσιαλ μίντια για να λέει ο καθείς το μακρύ και το κοντό του, και τα μπλογκς ήταν ακόμα ακμαία, έρχονταν εδώ και μου άφηναν κάτι ακυρωτικά σχόλια του τύπου «δεν συμφωνώ με όσα γράφεις, αλλά τα λες χαριτωμένα». «Μπορεί να μην συμφωνούμε πολιτικά, αλλά έχεις ωραία πένα». «Διαφωνώ συχνά με όσα γράφεις αλλά σήμερα έχεις απόλυτο δίκιο» Αυτά είναι δώρα άδωρα κύριοι. Και προσωπικά χέστηκα για το τι πιστεύετε και για τη γνώμη σας. Γράφω σχεδόν 20 χρόνια, λέτε να γράφω για εσάς; Γράφω για την κάβλα μου και τη δική μου ψυχοθεραπεία. Δεν εξυπηρετώ δικές σας ανάγκες εδώ. Τόσα χρόνια ακόμα να το καταλάβετε; Λέτε να είχα μια σκασίλα για το αν συμφωνείτε; Να κι αν συμφωνείτε, να κι αν διαφωνείτε. Στο ψητό, όμως. Ναι, δεν πάτε στα γενέθλια του άλλου και του λέτε «δεν σε συμπαθώ και πολύ, οι πολιτικές μας θέσεις απέχουν κατά παρασάγγας, αλλά μέρα που είναι, χρόνια πολλά και ό,τι επιθυμείς βρε!» Είτε εύχεσαι στον άλλον με την ψυχή σου, και το εννοείς, είτε δεν του εύχεσαι καθόλου. Είτε λυπάσαι για τον άλλον πραγματικά και το αποδεικνύεις με κάτι λιτό και περιεκτικό, είτε δεν μιλάς καθόλου.

Εγώ που θα μπορούσα να ταυτιστώ με το τι περνά ο Δίπλαρος και δεν ένιωσα καν την ανάγκη να τον παρηγορήσω με κάποιο τουίτ. Έτσι κι αλλιώς, την τελευταία φορά που κοίταξα, οι κατάρες και οι ευχές δεν πιάνουν τόπο στην πραγματική ζωή. Το μόνο που προέκυψε από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι κάναμε διάσημο άλλο ένα διαταραγμένο τσόκαρο, και μερικοί ξανά-αποδείξατε ότι είστε μαλάκες.  

Mic drop.