Θανατικό

Η μάνα μου ισχυρίζεται, και ποιος είμαι εγώ που θα την αμφισβητήσω, ότι μετά από τις κηδείες δεν κάνει να επιστρέφουμε αμέσως στο σπίτι μας. Mεταφέρουμε, λέει, το θανατικό μαζί μας γι’ αυτό καλό θα ήταν πριν φτάσουμε στο σπίτι, να πεταχτούμε κάπου άλλου για να πάει εκεί ο Χάρος. Εγώ αυτά δεν τα πιστεύω, αλλά από τότε που έκανα μωρό δεν μπορώ να ρισκάρω το παραμικρό. Οπότε υποκύπτω στις επιταγές της κάθε δεισιδαιμονίας. Τώρα δεν ξέρω αν ο φούρνος της γειτονιάς κατατάσσεται στα υποστατικά που έχουν συμβληθεί στο να απορροφούν και να ξορκίζουν το κακό, εγώ πάντως δεν βολεύομαι να πάω αλλού. Οπότε, όποτε έχω κηδεία, μετά περνώ από ‘κει.

Σήμερα που θάψαμε τον θείο, και πάλι απ’ τον φούρνο πέρασα. Μπήκα μέσα διστακτικά, αφού κατ’ ουσία δεν χρειαζόμουν ν’ αγοράσω κάτι, και απλά κοίταζα πέρα δώθε αμήχανος.

«Να σας εξυπηρετήσω;» ρώτησε η υπεύθυνη που με ήξερε οπτικά.

Τι να της έλεγα ο καψερός;

«Δεν χρειάζομαι κάτι. Πέρασα να σας αφήσω λίγο θανατικό».

«Τι μου λέτε, θανατικό!»

«Ναι, ορίστε (εμφανίζω πιατάκι καλυμμένο με ασημόχαρτο)».

«Για να δω. Φρέσκο;»

«Πιο φρέσκο δεν έχει. Της ώρας. Τώρα, πριν λίγο βγήκα από το Κωνσταντίνου και Ελένης».

«Α, δίπλα. Ποίου είναι;»

«Του θείου.

«Nέος;»

«Ογδοντάρης».

«Πρώτο πράμα δηλαδή».

«Ναι λέμε!»

«Πάντως οπτικά σκίζει. Στη γεύση να δούμε πώς του βγήκε».

«Την οξύτητα δεν ξέρω αν πέτυχε…»

«Μισό να δω (Βάζει το δάχτυλό της μέσα στο ταπεράκι και δοκιμάζει λίγο). Όνειρο! Μπορεί να μην τον ξέραμε τον θείο, αλλά το πέτυχε. Γεια στα χέρια του!»

«Ευχαριστώ. Να σας το αφήσω;»

«Ναι, χρειάζεται ψυγείο;»

«Ε, δεν θα χρειάζεται; Βάλτε το όπου νομίζετε».

(Φωνάζει από μέσα μία υπάλληλο του ανατολικού μπλοκ) «Ντορίνα! Ο κύριος έφερε θανατικό, έλα να επιληφθείς του θέματος».

Η Ντορίνα υπακούει. Έρχεται και παραλαμβάνει το ταπεράκι και εξαφανίζεται με την όπισθεν προς την κουζίνα.

«Πολύ χαίρομαι που σας άρεσε!»

«Σοβαρά;»

«Ναι, γιατί αγχώθηκα λίγο μήπως παρεγηξήσετε. Λέω θα σας αρέσει, δεν θα σας αρέσει, θα σας κακοφανεί, δεν θα σας κακοφανεί…»

«Μα, για όνομα του Θεού! Εμείς ευχαριστούμε που μας σκεφτήκατε. Θέλετε και τίποτε άλλο να σας πακετάρω ή μόνο για το θανατικό ήρθατε;»

«Όχι, μόνο για το θανατικό και κατ’ ακρίβεια βιάζομαι».

«Να ‘στε καλά! Να ζήσετε να τον θυμάστε».

Επανεμφανίζεται η Ντορίνα μέσα από τη δίφυλλη πόρτα του φούρνου.

«Κυρία! Εδοκιμάσατε λλίον που τούτο; Εν τέλειο!»

«Πελλαμός Ντορίνα μου, τωρά το έλεα του κύριου!»

Χαιρέτισα και έφυγα. Μέχρι το απόγευμα είχαν ψοφήσει και η φουρνάρισσα και η Ντορίνα.

Επόμενος στόχος: ο βενζινάς!