Άκτιβ Σίτιζενς

Μέχρι σήμερα δεν έτυχε να κλικάρω πάνω σε προφίλ μαλάκα στο τουίτερ, αλλά και σε άλλον διαδικτυακό χώρο, και να μην δω να γράφει στο bio «ακτιβιστής». Μα, την Παναγία, το έχω παρατηρημένο. Όποτε συναντήσω μαλάκα, πατώ πάνω στο προφίλ του και το πρώτο πράμα που θωρώ είναι να δηλώνει «ακτιβιστής».

Από πού να το πιάσεις το πράμα.

Ας παραβλέψω το γεγονός ότι υπάρχει κόσμος που μπαίνει στο τουίτερ για σοβαρό σκοπό πέραν του να σπάσει πλάκα με τα χιουμοριστικά σχόλια άλλων χρηστών εν ώρα μετάδοσης κάποιου μεγάλου τηλεοπτικού προγράμματος. Ας θεωρήσουμε ότι όντως το τουίτερ μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για κάποιο πιο σοβαρό σκοπό. Κατά τη διάρκεια κάποιας καταιγίδας, ας πούμε, όπου όλοι πρέπει να ενημερωθούμε μέσω τουίτερ για τις συνέπειες της (κόπηκε το ρεύμα, ξεχείλισε ο ποταμός, πέσανε τα δέντρα- πλακώσανε περαστικούς). Ή, σε περίοδο πολέμου. Όπου όλοι οι πολίτες θα περιμένουμε το τουίτερ να μας πει πού θα σκάσει η βόμβα για να χωθούμε στα υπόγεια. Πόσο συχνά συμβαίνουν αυτά όμως, και ειδικά στην Κύπρο; Στα λόγια μου έρχεστε, το τουίτερ είναι ως επί το πλείστον, μέσο παπαρολογίας και διασκέδασης.

Αφού συμφωνήσαμε για τη χρήση του μέσου, ας μπούμε στο θέμα μας. Γιατί σε ένα διασκεδαστικό μέσο όπως το Τουίτερ αισθάνεστε την ανάγκη να προβάλετε τη «σοβαρή» πτυχή του εαυτού σας; Ποια ανάγκη σας εξωθεί στο να μας ενημερώσετε ότι είστε ακτιβιστές; Θα σας εκτιμήσουμε περισσότερο; Θα μας ψαρώσετε; Θεωρείτε ότι ανεβαίνετε σκαλιά χρησιμότητας στην κοινωνία; Πόσους πραγματικά χρήσιμους ανθρώπους γνωρίζετε που περιαυτολογούν και έχουν χρόνο να προβάλουν κατ’ αυτόν τον τρόπο τους εαυτούς τους στα διαδικτυακά προφίλ τους;

Το να είσαι υποστηριχτής κάποιας πολιτικής και να το κραυγάζεις δεν σε καθιστά ακτιβιστή. Ακτιβιστής είναι αυτός που στέκεται μπροστά στο τανκ και περιμένει να τον πατήσει, έτοιμος να πεθάνει για τα πιστεύω του. Ήρωας δηλαδή. Ακτιβιστής είναι αυτός που θέτει την υγεία του σε κίνδυνο για τα πιστεύω του και το φτάνει μέχρι τέλους. Το να κατέβηκες δυο φορές έξω από το Προεδρικό κι άλλη μισή έξω απ’ τη Βουλή για να διαδηλώσεις υπέρ του θηλασμού, εναντίον του Χριστόφια, υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων, εναντίον της οικολογικής καταστροφής, εναντίον των εκποιήσεων, ή υπέγραψες 1-2 διαδικτυακά petitions για να πεζοδρομηθεί η Κ. Παντελίδη παρά την Πλατεία Ελευθερίας, δεν σε καθιστά ακτιβιστή. Σε καθιστά έναν νορμάλ πολίτη που μάχεται για τα όποια δίκια του. Δεν είναι όμως κάτι για το οποίο πρέπει να αναγνωριστείς ή να σου στήσουν προτομή. Δεν υπερέβαλες εαυτόν για να αξίζεις τον σεβασμό μας.

Έστω όμως, ότι συμφωνούμε πως διανύουμε περιόδους του πληκτρολογίου και του καναπέ. Έστω ότι ο πόλεμος είναι πλέον διαδικτυακός, επομένως και ο ακτιβισμός μεταφέρθηκε στο πληκτρολόγιο. Είναι τώρα πράματα αυτά, να περιαυτολογείτε; Θέλετε να πείτε ότι η Μητέρα Τερέζα, αν διέθετε προφίλ στο τουίτερ θα αυτοχαρακτηριζόταν «ακτιβίστρια» και «τιμημένη με Βραβείο Νόμπελ»; Ο Νέλσον Μαντέλα θα έγραφε τα κατορθώματα του στο bio του τουίτερ; Ξέρετε κανέναν άξιο άνθρωπο που δεν μιλούν τα έργα του για τον ίδιο και αναγκάζεται να περιαυτολογεί; Ο Μπάρακ Ομπάμα γράφει στο bio του: dad, husband, citizen. Τόσο απλά. Το τελευταίο είναι πλεονασμός βέβαια, αλλά δεδομένου ότι θα μπορούσε να είχε γράψει ex-president of the USA, καλό είναι και το σίτιζεν. Επιπλέον, η Σακίρα, που έχει χτίσει ολόκληρο ορφανοτροφείο / νοσοκομείο στη γενέτειρά της, την Κολομβία, δεν είδα να το διαφημίζει στο bio της. Ούτε δηλώνει ακτιβίστρια. Μόνο το όνομά της γράφει εκεί το οποίο μιλά από μόνο του. Ούτε η Μαντόνα γράφει τίποτα από ό, τι βλέπω. Ούτε τα βραβεία της παραθέτει, ούτε τους δίσκους της, ούτε δηλώνει ακτιβίστρια επειδή υιοθέτησε μωρό απ' το Μαλάουι. Τα ξέρουμε όλοι δεν χρειάζεται να μπουν στο bio.

Η Αντρούλα Αντρέου από τους Καπέδες και ο Γιώρκος Στέφου από τον Στρόβολο γιατί πρέπει να μας γράψουν ότι είναι ακτιβιστές, άκτιβ σίτιζενς ή /και ενεργοί πολίτες;

Επειδή τους τρώει η μαλακία;

Ρητορικόν το ερώτημα!