Ο Χαρταετός Πεθαίνει Στον Αέρα, Ελεύθερος Και Δυνατός

Επειδή τώρα έγινα πατέρας και είμαι φοβερή πατριαρχική μορφή, έπρεπε να φορτώσω το τέκνο και να το πάω στην κυπριακή ύπαιθρο να πετάξουμε χαρταετό, προχθές, την Καθαρά Δευτέρα. Γιατί, ξέρετε, πρέπει να δημιουργήσουμε ευτυχισμένες αναμνήσεις του τέκνου. Μην τυχόν και μεγαλώσει και δεν θυμάται με συγκίνηση τον γέρο του να προσπαθεί να πετάξει χαρταετό μέσα στα κατσάβραχα του Τσερίου. Θα είναι δυσαναπλήρωτο μέσα του το κενό. Οπότε, ναι, έπεσα στην παγίδα. Επειδή στο μυαλό μας είναι όλα εύκολα και νομίζουμε ότι θα τρέχουμε σε αργή κίνηση μέσα στα ολόδροσα λιβάδια, ο χαρταετός θα πετά αγέρωχος σαν μπόινγκ 747, και η πλάση όλη θα τραγουδά let’s go fly a kite με όλο το καστ της Μαίρη Πόππινς μαζεμένο.

Κούνια που μας κούναγε.

Εμείς πήγαμε στα λιβάδια πάντως. Αποπειράθηκα να πετάξω τον χαρταετό και προς έκπληξη μου τα κατάφερα. Αλλά το τέκνο δυσανασχέτησε. Δεν ήθελε να πετά ο χαρταετός στον αέρα, γιατί νόμιζε ότι έτσι θα τον χάσει. Ήθελε να τον κρατά και να τον τραβά από το σχοινί του, κωλοσύρνοντάς τον στο έδαφος σαν σκύλο. «Δεν είναι έτσι που λειτουργεί ο χαρταετός, Αλέξη μου!» Καμία συνεργασία. Έτσι ήθελε, έτσι έγινε. Θα κάτσω να σκάσω; Αφού όταν τον είδε να πετάει υστερίασε, έπεσε στα χώματα και φώναζε πάλι ότι θέλει να φύγει να «πάει δουλειά», το γνωστό τροπάρι που μας λέει όποτε τσαντιστεί.

Εγώ όπως σας ξαναείπα, δεν εκπλήσσομαι ούτε πανικοβάλλομαι απ’ αυτές του τις εκρήξεις. Θυμάμαι πολύ καλά ότι το 1985 όταν εγώ ήμουν στη θέση του, έκανα παρόμοια. Ο παππούς μου, που έπιαναν τα χέρια του, μου είχε φτιάξει ένα «πετάσι» με καλάμια και σπάγκο. Όταν βρεθήκαμε μου είπε «Χρίστο, να ένα πετάσι που σου έφτιαξα!» και εγώ νευρίασα επειδή η λέξη «πετάσι» δεν έβγαζε νόημα. Εγώ ήξερα ότι η λέξη ήταν χαρταετός και όχι πετάσι. «Πετάσει» ήταν η κυπριακή μορφή προστακτικής τρίτου προσώπου του ρήματος πετώ. «Να πετάσει» (πετάξει). Ποιος να… πετάσι παππού; Ακούς εκεί «το πετάσι». Τι δουλειά κάνεις και μιλάς έτσι, πατάτες πουλάς;

Το «πετάσι» πάνω, το «πετάσι» κάτω, δεν άντεχα να το ακούω. Νομίζω το έσκισα από τα νεύρα μου. Οπότε ναι, αφού κι εγώ έκανα παρόμοια, γιατί να εκπλαγώ που σόι πάει το βασίλειο; Τυλίξαμε τον χαρταετό, τον ρίξαμε στο καπό και γυρίσαμε Λευκωσία. Εννοείται πως όλο αυτό είχε διάρκεια μία ώρα μάξιμουμ. Στις 12:00 φύγαμε από τη Λευκωσία, στη μία είχαμε γυρίσει. Δεν μπορείς να πεις, θα έχει μπόλικες αναμνήσεις να θυμάται το τέκνον όταν μεγαλώσει.

Εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να τηρούμε όλα αυτά τα χαζά έθιμα κάθε χρόνο. Αντιλαμβάνομαι να τηρούνται εν είδει αντίστασης προς την μουσουλμανική λαίλαπα που θα μας έρθει όταν και εφόσον λυθεί το Κυπριακό και θα μας τα απαγορεύσουν όλα για να μην «προκαλούμε». Αλλά από μόνοι μας, τι θέλουμε και ταλαιπωριόμαστε; Αν εξαιρέσεις τα Χριστούγεννα που είναι λαμπερά, ζεστά, γκλάμορους, γεμάτα πάρτι και ανθρώπους καλοντυμένους, όλες οι άλλες γιορτές και αργίες είναι πέραν για πέρα αχρείαστες. Θυμίστε με όταν γίνω αυτοκράτωρ να τα καταργήσω και όσους αντιστέκονται να τους απαγχονίσω.  

Δεν είναι υπέροχο πώς σε ξεγελά μια φωτογραφία; Ωραίοι κάμποι, καθαροί ουρανοί, έντονα χρώματα, οικογενειακή ευτυχία, ελευθερία, χαρά και ξεγνοιασιά. 500 likes! Κρίμα που δεν μπορείτε να δείτε και τις κάμπιες που τραγουδούν σε πλήρη συντονισμό με τους συμπαθέστατους τυφλοπόντικες που ξεπροβάλλουν μέσα από τις τρύπες τους και σιγοντάρουν στο ρεφραίν.