Καμμένοι

Γεια σας και χαρά σας.

Το πόσο μαύρισε η ψυχή μου με τις πυρκαγιές στην Ελλάδα δεν περιγράφεται.

Δεν έκαμα τίποτε όμως, γι’ αυτό. Και τώρα δεν έχω μούτρα να κάτσω να σχολιάσω οτιδήποτε. Ντρέπομαι. Ένας φίλος μου, ο Αντώνης, έχει γραφτεί εδώ και χρόνια εθελοντικά στην Πολιτική Άμυνα και όποτε υπάρχουν κρίσεις σπεύδει να βοηθήσει. Είναι ένας εξ αυτών που στάλθηκαν στην Ελλάδα να σβήσουν τις πυρκαγιές με την κυπριακή αποστολή. Και δεν είναι πυροσβέστης, ούτε στρατιωτικός. Μηχανικός περιβάλλοντος είναι ο άνθρωπος. Δεν έχει το φυζίκ του πυροσβέστη δηλαδή, ούτε είναι ιδιαίτερα φιτ. Είναι ένας σαν εμάς. Ή μάλλον, ένας πολύ καλύτερος από εμάς, αφού παρά να πιάσει το τουίτερ και το φέισμπουκ και να παίζει τον καμπόσο, άφησε πίσω του τρία παιδιά και έτρεξε να βοηθήσει την Ελλάδα.

Αυτός είναι άνθρωπος. Αυτός ναι, δικαιούται να έχει γνώμη. Αυτός δικαιούται να έχει άποψη. Εσύ κι εγώ που κάτσαμε στα βραστά μας, ή μάλλον στα… ψυχρά του κλιματιστικού μας, στείλαμε μία-δυο σακούλες τρόφιμα και δώσαμε πέντε ευρώ στον ραδιομαραθώνιο και «ξοφλήσαμε», νομίζω πρέπει να βγάλουμε απλά τον σκασμό.

Δεν μας έχει καλλιεργηθεί η νοοτροπία του εθελοντισμού, ούτε της προσφοράς στην πατρίδα. Είμαστε τεμπελόσκυλα που ακόμα και τον στρατό προσπαθούμε να τον αποφύγουμε, αφού τύποις δεν μπορούμε να τον καταργήσουμε. Και να πεις ότι είμαστε καμιά Σουηδία που δεν βάλλεται από πουθενά; Εμείς μέσα στην παρακμή μας, βλέπουμε τα πολεμικά να εισβάλλουν στην ΑΟΖ μας και κολυμπούμε αμέριμνοι μαζί τους. Αντί να στρατολογούμε γυναίκες, παιδιά, παππούδες, γιαγιάδες, να βοηθούν όπως μπορούν, να υπάρχει μία βασική ετοιμότητα για κάθε πιθανό ενδεχόμενο, για κάθε φυσική καταστροφή, για κάθε είδους «εισβολή», εμείς πασχίζουμε να βρούμε άλλοθι να απαλλαγούμε. Τόσο ζώα!

Εντάξει, δεν μπορούμε να είμαστε όλοι υπ’ ατμόν. Δεν σώνουμε όλοι το ίδιο. Δεκτόν! Ας καλλιεργηθεί τουλάχιστον η νοοτροπία της πρόληψης, της παθητικής αντίστασης, κάτι που να αποδεικνύει ότι κοπτόμαστε για τη χώρα που ζούμε. Ας καλλιεργηθεί τουλάχιστον η πολιτική ευθύνη, να αισθάνεσαι ότι πρέπει να πας στην κάλπη, ότι έχεις χρέος να πας στην κάλπη και αν ακόμη όλες οι επιλογές σου βρωμούν, να επιλέξεις τη μη χειρότερη.

Τίποτα! Ώσπου μας παίρνει να πηγαίνουμε στη Μύκονο τα καλοκαίρια, είμαστε ευτυχισμένοι.

Είμαστε βέβαια αλληλέγγυοι. Βέβαια. Σε αυτά δεν μας πιάνει κανένας! Θρηνούμε με τα προσωπικά δράματα των πληγέντων. Κλαίμε στη θέα του ταλαιπωρημένου σκύλου, της μάνας που έχασε την οικογένεια, στα πτώματα που βρέθηκαν αγκαλιά. Αλλά, θέλουμε να βγούμε από τη βολή μας; Να δράσουμε; Όχι βέβαια, τι είμαστε, τίποτις εξελιγμένον είδος;

Γι’ αυτό και εγώ ντρέπομαι. Και αυτά τα γράφω κυρίως για μένα, γιατί για εσάς έχω άλλους δεκαπέντε χιλιάδες λόγους να ντρέπομαι. Δεν περίμενα τις φωτιές. Ντρέπομαι για τον εαυτόν μου, γιατί τα σκέφτομαι, τα λέω, και δεν κάνω τίποτα. Και ακόμη και τώρα που τα γράφω όταν τελειώσω αυτό το κείμενο δεν με βλέπω να κάνω κάτι άλλο πλην του να γύρω πίσω στην καρέκλα, γιατί είμαι τόσο υποχόνδριος που η συνείδησή μου θα μαλακώσει στο υπέγραψα για «να γίνει η στάχτη, δάσος» και στο να «καθαιρεθεί ο Αμβρόσιος!»

Κάψε μας Θεέ μου να ησυχάσουμε.

Μπράβο Αντώνη, σε θαυμάζω!