Βρίζω

Άκου να σου πω,

Εγώ άμα νευριάζω, βρίζω.

Βρίζω. Δεν μπορώ ο κόσμος να καίγεται και εγώ να μιλώ με το σεις και με το σας. Το είχα πει και σε μια συνέντευξη για δουλειά κάποτε, όταν με ρώτησαν να τους πω ένα ελάττωμά μου (όχι δεν είπα για την τελειομανία μου, τρομάρα σας, που νομίζετε ακόμα ότι το πιστεύουν οι εργοδότες!) Τους είπα ορθά, κοφτά και ξάστερα: «Αν εσείς δεν μπορείτε να δείτε τον ελέφαντα στο δωμάτιο και επιλέγετε να κοροϊδεύεστε μεταξύ σας, μην με προσλάβετε. Εγώ όταν βλέπω κάτι εκνευριστικό το σχολιάζω, το καυτηριάζω κι αν συνεχίσει να μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι, βρίζω! Και βρίζω άσχημα» Ναι, το ξέρω, με αυτόν τον τρόπο χάνω το δίκιο μου, αλλά σαμπώς και αν μιλήσω πιο «πολιτισμένα» θα μου το δώσετε; Αφού ξέρω τι τσουτσέκια είστε. Αν δεν ήσασταν τσουτσέκια δεν θα αναγκαζόμουν να φτάσω στο αμήν. Δεν θα μου είχε ανέβει η πίεση στο 800 at the first place, που λέτε και στην Κύπρο.

Εγώ δεν μπορώ να μην εκφράζομαι. Όταν ενθουσιάζομαι, το δείχνω, όταν αγαπώ, το δείχνω, όταν μισώ, το δείχνω. Είμαι ένας άνθρωπος φυσιολογικός. Ε, και όταν τσαντίζομαι βρίζω. Απόλυτα νορμάλ συμπεριφορά. Και το θεωρώ απίστευτη υποκρισία εκ μέρους σας να αναγνωρίζετε την αδικία στην οποία υπόκειμαι και παρόλη την αναπουμπούλα να στέκεστε στις λέξεις! Να παραβλέπετε τη χυδαιότητα της κατάστασης που βιώνουμε, να παραβλέπετε τον εμπαιγμό και την υποτίμηση της νοημοσύνης μας και να σας φταίω εγώ που αποκάλεσα έναν μαλάκα, «μαλάκα» και μια πουτάνα, «πουτάνα».

Αεί στο διάολο από ‘ κει χάμω, καλά-καλά να γράψετε δεν ξέρετε, σας πείραξε το ότι βρίζω. Μαλακισμένα! Λες και παίρνετε από επιχειρήματα. Ζώα.