Φύλο Πορείας

Εγώ ακόμα δεν κατάλαβα προς τι όλη αυτή η φασαρία με την αλλαγή φύλου στα παιδιά και το σχετικό νομοσχέδιο που συζητιέται στην Ελλάδα.

Όταν σπούδαζα child law εις τας Αγγλίας και συζητούσαμε τα περί εκτρώσεως και τα περί συνουσίας στην εφηβεία, η νομολογία έλεγε ότι αν το παιδί κριθεί πως έχει επίγνωση της κατάστασής του, των συνεπειών των πράξεών του κτλ, κτλ, θεωρείται πως μπορεί να συναινέσει άνετα σε σεξουαλική πράξη και να τεκνοποιήσει, και όλα μια χαρά. Κατ’ αναλογία, θεωρώ πως αν ένα παιδί έχει την πνευματική ωριμότητα να αντιληφθεί του τι συνεπάγεται η αλλαγή φύλου και μπορεί να το αποδείξει ενώπιον Δικαστή τεκμηριώνοντας την άποψή του, δεν υπάρχει λόγος να του το στερήσεις. Αν η αλλαγή φύλου θα του επιφέρει ψυχολογική γαλήνη τότε γιατί όχι;

Εξ όσων ακούω, οι αριστεροί προωθούν την πιο πάνω διαδικασία χωρίς την αναγκαιότητα επιστημονικής τεκμηρίωσης. Πολύ κακώς, κατά τη γνώμη μου, αλλά η αριστερά έχει προκαλέσει πολύ μεγαλύτερη ζημιά γενικότερα στην Ελλάδα, και παντού, για να καθόμαστε τώρα να ασχολούμαστε με λεπτομέρειες σαν αυτή.

Άλλη πτυχή της υπόθεσης με απασχολεί εμένα. Η κοινωνική. Σε μία εποχή που ό, τι δηλώσεις είσαι, ενδιαφέρει κανέναν αν στα χαρτιά σου αναγράφεται άρρεν ή θήλυ, διεμφυλικός, ασέξουαλ ή μπαϊσέξουαλ; Χε-στη-κα-με. Σε κάθε περίπτωση αν θέλουμε σε κάνουμε παρέα. Μέχρι να το ποινικοποιήσουν κι αυτό βέβαια. Γιατί εγώ είμαι σίγουρος ότι θα ζήσουμε και εποχές που όχι μόνο θα απαγορεύεται να μιλήσεις αρνητικά για τον οποιονδήποτε, (ό, τι κι αν σου ‘χει κάνει), αλλά θα είσαι υποχρεωμένος και διά νόμου να συναναστρέφεσαι μαζί του και να τον αγαπάς. Μη σου πω να τον λατρεύεις.  

Δυστυχώς, δεν καταλαβαίνω γιατί στις μέρες μας ουδείς εστιάζει στο πιο σημαντικό χαρακτηριστικό που πρέπει να έχει ένας πολίτης για να είναι αρεστός, αποδεκτός και να πορεύεται φυσιολογικά στο ποτάμι της κοινωνίας: Το να είναι χρήσιμος, το να είναι αναγκαίος. Γι αυτά δεν μιλάει κανείς. Θεωρούνται υποδεέστερα χαρακτηριστικά. Είχα διαβάσει / ακούσει μία συνέντευξη του Λάκη Γαβαλά πρόσφατα, στην οποία έλεγε ότι ο ίδιος είναι γυναίκα. Η δήλωση πέρασε στα ψιλά. Και εννοείται πέρασε στα ψιλά καθότι ουδείς κόπτεται για το τι αισθάνεται ο Γαβαλάς. Και πολύ ορθά δεν κόπτεται κανείς είτε αισθάνεται άντρας είτε αισθάνεται γυναίκα. Το θέμα είναι ότι ο Γαβαλάς υπήρξε χρήσιμος στον τομέα του, πριν κηρύξει πτώχευση, και ότι ήταν αναγκαίος στις τηλεοπτικές εκπομπές που συμμετείχε (να θυμηθούμε ότι πέρσι το Μέγκα Κύπρου στήριξε όλη τη σεζόν των καλλιστείων πάνω του, φέρνοντας τον αυθημερόν στη Κύπρο προκειμένου να φέρει τηλεθέαση με τις εκκεντρικές του εμφανίσεις και έξυπνες ατάκες του. Το ίδιο συνέβαινε και στο dancing with the stars στην Ελλάδα πριν λίγα χρόνια).

Μπορώ να σου κατονομάσω δεκάδες διάσημους ανθρώπους αμφιλεγόμενου σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητος που δεν αφορούν κανέναν για το πώς αισθάνονται, αλλά χαίρουν άκρας αποδοχής για το έργον τους. Μας αφορούν για τα τραγούδια που συνθέτουν, για τα θεατρικά έργα που συγγράφουν, για τις αθλητικές τους επιδόσεις, για το πολιτικό τους έργο. Μόνο αν πρόκειται περί καραγκιόζηδων, αργόσχολων, ηλιθίων ο κόσμος επικεντρώνεται στο πώς τον παίρνουν. Όλοι οι υπόλοιποι δρέπουν δάφνες και σεβασμό. Σε νοιάζει αν ο προπονητής του Μελισσανίδη τω καιρώ εκείνο του είχε πει «μπράβο κοριτσάρα μου» κατά τη διάρκεια αγώνων; Ο άνθρωπος σου έφερε χρυσό από ολυμπιάδα! Στο φέρνουνε συχνά; Μήπως σε απασχόλησε πάνω από μία μέρα η παραδοχή του Απόστολου Γκλέτσου πως το ψάρι ψήνεται κι από τις δύο πλευρές; Στη Στυλίδα τον έχουν θεό για τις τομές που έχει κάνει στην τοπική διοίκηση. Nothing else matters. Το ίδιο κι ο Ψινάκης. Πέραν του ότι είχε κερδίσει προ πολλού τον κόσμο με τις ατάκες του στις διάφορες εκπομπές που συμμετείχε, πλέον με τα έργα στον Μαραθώνα και την προβολή που του κάνει, έχει το ακαταλόγιστο. 

Επομένως, σε μία χώρα που παραπαίει, it doesn’t pay και γενικότερα πέη, καλό θα ήταν να εστιάσουμε στο τι προσφέρει ο καθένας με το έργο του. Αυτό θα έπρεπε να διδάσκεται, αυτό θα έπρεπε να αποτελεί την αιχμή του δόρατος, αυτό θα έπρεπει να ήταν το ζουμί.  Από εκεί και πέρα, ό, τι θέλεις δήλωνε, φόρα τακούνια, φόρα φουστάνια, βάλε κι ένα αγγούρι στον κώλο και βγες για βόλτα, ολίγον μας ενδιαφέρει. Δεν θα σε αγαπήσουμε επειδή απλά έτυχε να είσαι αλλιώς. Ούτε θα σε μισήσουμε φυσικά, αλλά αυτό που πρέπει ξαφνικά να αγαπήσουμε με το ζόρι τον κάθε πικραμένο κάποτε πρέπει να το ξεπεράσετε. Όπως προείπα, αν θέλουμε σε παίζουμε, αν θέλουμε σου μιλάμε.  Πρόσφερε για να υπάρχεις, πρόσφερε για να αφοράς.