Γενεύη

Θεέ μου, πρέπει να απαιτείται μεγάλη «φλάγκα», που λέμε και εις την κυπριακή, για να είσαι ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Θέλει φλάγκα κατ’ αρχάς για να ρίξεις τα μούτρα σου και να προεδρεύσεις έναντι μισού εκατομμυρίου Μογγόλων. Αλλά θέλει ακόμα μεγαλύτερη φλάγκα ώστε να τους περιπαίζεις ολόχρονα με λεκτικά κολπάκια ώστε να συνεχίσουν να κοιμούνται αμέριμνοι τον χαβά τους.

Διαβάζω τα τελευταία καραγκιοζιλίκια περί πολυμερούς, πενταμερούς, τετραμερούς και κάτι τρέχει στα γύφτικα τελικά, για το πόσοι θα πάνε στη Γενεύη. Λες και δεν είναι όλα προσχεδιασμένα. Διάβαζα προ ολίγου, μάλιστα, ότι 36 φωστήρες ετοιμάζονται από τη μεριά μας να συνοδεύσουν τον πρόεδρο στην Ελβετία για να του παρέχουν τα φώτα τους (αλήθεια, πώς κατάφεραν και συγκέντρωσαν 36; Εγώ ούτε 5 σχετικούς δεν μπορώ να σκεφτώ!).

Μα είναι γνωστό το έργο και το βιώνουμε δεκαετίες τώρα. Γιατί δεν έχει εμπεδωθεί ακόμα και αναγκάζεται ο καημένος ο Αναστασιάδης να καταφεύγει σε θεατρινισμούς για να περισώσει όση αξιοπρέπεια του έχει απομείνει;

Θα πάνε εκεί, θα στριμωχτούν, θα τους εκβιάσουν, θα έχουν και τον Τσίπρα παρά δίπλα που θα προσπαθούν να του μεταφράσουν και να του εξηγήσουν τι γίνεται, θα καταλήξουν σε μία συμφωνία – τέρας και θα γυρίσουν πίσω σαν βρεγμένοι γάτοι να την πουλήσουν στους ιθαγενείς λέγοντας το γνωστό περί πιστολιού στον κρόταφο. Οι ιθαγενείς θα κλωτσήσουν στην αρχή, θα βγάλουν έξω σημαίες και λάβαρα, θα τσακωθούν μεταξύ τους στο Facebook και θα απορρίψουν την προτεινόμενη λύση, ζώντας στην αβεβαιότητα ως την επόμενη ευκαιρία που θα δοθεί στο κυπριακό, η οποία βεβαίως θα είναι χειρότερη κι από αυτήν που θα προταθεί τώρα στη Γενεύη.

Η κατοχή, δυστυχώς, είναι σαν τον καρκίνο. Για να σταματήσει και να μην κάνει μετάσταση στον οργανισμό πρέπει να αφαιρεθεί το κομμάτι που νοσεί. Ή να κάνεις μια τόσο δυνατή και έντονη χημειοθεραπεία ώστε να μην μείνει ούτε κόκκος καρκίνου στον οργανισμό σου. Εμείς δεν έχουμε μέσα, ούτε λεφτά να πολεμήσουμε τον καρκίνο στη ρίζα του, ούτε με φάρμακα, ούτε με ακτινοβολία, οπότε καλούμαστε να διαλέξουμε μεταξύ δύο κακοφορμισμένων λύσεων: Είτε να αφαιρέσουμε το όργανο που μολύνθηκε και να το ξεγράψουμε, ρισκάροντας την επιβίωση με έναν πνεύμονα ή έναν νεφρό, είτε να μάθουμε να ζούμε με τον καρκίνο να καραδοκεί με την ελπίδα ότι ο γερασμένος μας οργανισμός δεν θα τον αναπαράγει και δεν θα τον εξαπλώσει και στα πιο υγιή κύτταρα.

Σε κάθε περίπτωση, κανένας δεν σου εγγυάται ότι η ίαση είναι δεδομένη. Μπορεί να αφαιρεθεί το άρρωστο μέρος και λίγο καιρό μετά να ασθενήσει και το υγιές, μπορεί να ιάνει το ασθενές και να επανενταχτεί στο σύνολο και μετά να ασθενήσει σαν σύνολο. Έτσι είναι ο καρκίνος: σαν τον Τούρκο. Και έτσι είναι ο Τούρκος: σαν τον καρκίνο. Μάθε να ζεις μαζί του ώσπου να πεθάνεις.

Αυτά καλείται να ανακοινώσει ο Αναστασιάδης στον λαό, που σαν κομπογιαννίτης γιατρός στέκεται πάνω από το πτώμα και συζητά με άλλους τέσσερεις πώς θα ανακοινώσουν στην οικογένεια ότι ο άρρωστος τα τίναξε. Πώς θα το πάρουν; Ποιος θα φταίξει; Θα κινηθούν νομικά; Θα τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο εδώ μέσα; Θα σκίσουν τα μαγιό τους;

Δυστυχώς για όλους μας, γνωρίζουμε ότι ο ασθενής επέθανε. Και είμαστε τόσο απελπισμένοι που ούτε να τον κλάψουμε δεν έχουμε όρεξη. Απλώς καθόμαστε και χαζεύουμε, περιμένοντας τον Αναστασιάδη να δούμε πώς θα μας το πει.

Το σιντριβάνι της λίμνης, στη Γενεύη, φτάνει τα 140 μέτρα ύψος; Το ήξερες;