Την Ιστορία Την Γράφουν Οι Παρέες

Οι μέρες μου κυλούν με εντατικές πρόβες εξ αιτίας της παράστασής μας που έρχεται στις 30 του μήνα. Φέτος είμαι κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένος με το εγχείρημά μας, μιας και η παράσταση όπως σου είπα και παλιότερα, διαθέτει υπέροχα τραγούδια από τη Γαλάνη και τη Νικολακοπούλου καθιστώντας την ξεχωριστή και διαφορετική από όλα όσα παρουσιάσαμε τα προηγούμενα χρόνια.

Κυρίως όμως, δηλώνω ενθουσιασμένος γιατί αυτή η θεατρική ομάδα έγινε μέρος της καθημερινότητάς μου και φώτισε τη ζωή μου.

Στη ζωή μου δύσκολα κατάφερνα να ενταχθώ με επιτυχία σε παρέες. Είχα βέβαια παρέα στο Δημοτικό που ήταν εξαίσια, είχα παρέα στο Λύκειο που ήταν ολίγον τι Μπέβερλι Χιλς, είχα αντροπαρέα η οποία εξελίχθηκε σε κουμπαροπαρέα, είχα υπέροχη παρέα στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν θα έλεγα ότι είμαι γενικά εύκολος στο να ενταχθώ σε κοινωνικό σύνολο. Τώρα, ευτυχώς, και μετά από πολλύ χαμένο χρόνο, έχω την παρέα του θεάτρου. Το κακό με τις παρέες, εν γένει, είναι ότι παρακμάζουν. Σαν τα τηλεοπτικά σήριαλ. Είναι υπέροχα όσο τα βιώνεις, αλλά αναπόφευκτα έρχεται και το φινάλε. Και όταν έρχεται το φινάλε δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Κάθομαι και ξαναβλέπω το σήριαλ από την αρχή και μια και δυο και τρεις φορές μοιρολογώντας, αρνούμενος να δεχτώ ότι τέλειωσε και ότι πρέπει να προχωρήσω σε αναζήτηση καινούριου.

Και, για να είμαστε ειλικρινείς, πόσες φορές έτυχε να τελειώσεις ένα συγκλονιστικό σήριαλ και να ξεκινήσεις αμέσως κάποιο καινούριο το οποίο να σε έχει πωρώσει εξίσου; Σπανίως ή και ποτέ. Θέλω να πω, μετά τις Τρεις Χάριτες εν έτει 1992, έπρεπε να φτάσουμε το 1999 για να κολλήσω με τους Δυο Ξένους. Μετά τους Δυο Ξένους έπρεπε να φτάσουμε στο 2006 για να βγει το Παρά Πέντε. Δεν διαδέχονται το ένα το άλλο τα σήριαλ. Ομοίως, μετά το Lost το 2006-09 έπρεπε να περάσουν 5-6 χρόνια για να ανακαλύψω το Breaking Bad. Και μετά από εκείνο, το χάος. Δεν μου κάθεται τίποτα. Ακόμα και το House of Cards που είναι αρκετά ενδιαφέρον και το έβλεπα ως πέρσι, δεν μου έβγαλε το δέος του Breaking Bad που έκατσα και το είδα δυο φορές μάλιστα.

Έτσι είναι και οι παρέες. Τελειώνει η μια και δεν ξέρεις σε πόσα χρόνια θα σου κάτσει μια καινούρια. Και να σου κάτσει μια καινούρια δεν ξέρεις αν θα ενταχθείς σ’ αυτήν σωστά, κατά πόσον θα απορροφηθείς σ' αυτήν και για πότε θα σε φτύσει έξω. Ε, αυτό είναι το πρόβλημα. Στη θεατροπαρέα του σήμερα, βρήκα μια φάση που μου είχε λείψει. Και δεν θέλω να μου τελειώσει. Όπως δεν ήθελα να μου τελειώσουν και όλες οι υπόλοιπες όμως, δυστυχώς, μοιραία μεταλλάχτηκαν και κατέληξαν.

ΟΚ, ζω το σήμερα και το απολαμβάνω, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω ένα άγχος «κάνε Θεέ μου να έχει διάρκεια όλο αυτό γιατί είναι τέλειο και δεν θέλω να τελειώσει». Εχθές το βράδυ σκεφτόμουν πόσα έζησα με αυτά τα παιδιά και πόσο καλό μου έκαναν (και σε μένα και στη Μπρέντα), και σκεφτόμουν ότι δεν είμαι έτοιμος να διαχειριστώ τυχόν διάλυση της παρέας μας. Η οποία αργά ή γρήγορα θα έρθει. Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε προτεραιότητες, κάποιοι αποκτούν παιδιά, μαζί μας μεγαλώνει και το κοινό, γερνά το πράμα, δεν μπορώ να είμαι 40+ και να παίζω τον Κουνενέ. Θέλοντας και μη η παρέα αυτή θα τελειώσει. Και δεν έχω το ψυχικό σθένος να ψάξω για την επόμενη. Που ένας Θεός ξέρει για πότε θα μου στείλει την επόμενη και σε ποια ηλικία και τι όρεξη θα έχω τότε. Σε κανέναν Σύνδεσμο Γονέων με βλέπω ή σε κανέναν καφενέ να παίζω τάβλι με άλλα γεροντοπαλίκαρα. Θεέ μου, ανατρίχιασα. Και δεν ξέρω να παίζω και τάβλι. 

Τα πάντα ρεί και ουδέν μένει, το ξέρω. Πανάθεμα τον Ηράκλειτο. 

Τέλος πάντων. 

Άντε τι κάθεστε, θα έρθετε να μας δείτε; Πάρτε τηλ. στο 99322952 και κλείστε θέση. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη θέλει να ξαναζήσει την κωμικοτραγική κατάσταση του Αντωνάκη και της Ελενίτσας στο «η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα»! Είναι και της μόδας ξανά αυτά τα έργα, ακολουθήστε λίγο το ρέμα, νιώστε λίγο ιν, τρομάρα να σας έρθει! Να έρθετε να μας στηρίξετε γιατί επιτελούμε και φιλανθρωπικό έργο, πέραν της εξυπηρέτησης δηλαδή του δικού μας ψώνιου. Και επειδή όπως προείπα, δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα θα έχουμε κέφι και ενέργεια για κάτι τέτοια καλό θα ήταν να το ζήσετε κι αυτό. Να έχετε κάτι να διηγηθείτε στα εγγόνια σας, χαχαχα! Θα χαρώ πολύ, όπως πάντα, να σας δω.