Έχει μέρες που κάθομαι και σκέφτομαι γιατί κατάντησα να αποφεύγω το καλοκαίρι όπως ο διάολος το λιβάνι. Φέτος δεν πήγα καθόλου θάλασσα. Ξεκομμένος στη Λευκωσία και τα μάλα ευτυχισμένος. Αύριο θα πάω για πρώτη φορά παραλία και βρίζω από τώρα. Πώς έφτασα εγώ σ’ αυτό το σημείο;
Νομίζω ότι και εδώ φταίνε τα παιδικά μου χρόνια. Ξέρεις πόσο ωραία καλοκαίρια περνούσα εγώ σαν παιδί; Ευτυχισμένα δεν λες τίποτα. Τρεις ολόκληρους μήνες από τη θάλασσα στο βουνό και από το βουνό στη θάλασσα. Με ξαδέλφια, με οικογενειακούς φίλους, με τη γιαγιά μου να μας τρέχει ξωπίσω με ένα πηρούνι στο χέρι, με τον παπά μου να μας μαθαίνει κολύμπι, με τον θείο μου να μας γυρίζει βίντεο τα "θεατράκια" μας, με ό, τι θέλεις.
Αυτά πλέον δεν υπάρχουν. Και όχι μόνο δεν υφίστανται, αλλά όταν επισκέπτομαι αυτά τα μέρη στα οποία μεσουράνησα και αντικρίζω καινούριες φάτσες να τα “λεηλατούν”, τσαντίζομαι. Άσε που άλλαξαν οι εποχές, τίποτα δεν θυμίζει εκείνα τα καλοκαίρια. Και η γιαγιά μου γέρασε, ο παπάς μου πέθανε, τα ξαδέλφια μου έκαναν δικές τους οικογένειες, δεν έμεινε τίποτε που να παραπέμπει σε εκείνες τις εποχές. Τα πάντα μου προκαλούν εκνευρισμό εξ ου και για μένα πλέον διακοπές σημαίνει ταξίδι στο εξωτερικό μακριά από την Κύπρο που δεν μπορώ να έχω.
Ο πατέρας μου όταν ζούσε, απέφευγε να περάσει με το αυτοκίνητο από την παλιά του γειτονιά, γιατί συγκινούνταν όταν έβλεπε τους δρόμους που έπαιζε μπάλα μικρός αλλαγμένους, ρημαγμένους και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Τον έβρισκα υπερβολικό και μελό, σήμερα, τί έκπληξη, κάνω τα ίδια.
Λάτρευα κάποτε τον Πρωταρά. Από το 1989 μέχρι το 1998 τον γύριζα με μάτια κλειστά. Πλέον τον επισκέπτομαι και μου γυρίζει το μάτι και μου έρχεται αναγούλα. Λάτρευα κάποτε τα βουνά, σάρωνα τα δάση του Πεδουλά και έχτιζα κάστρα, σπίτια, κρησφύγετα. Πλέον ούτε ζωγραφιστά δεν θέλω να τα βλέπω. Να σβηστούν όλα από τον χάρτη.
Αυτά.
5 σχόλια:
Αχ ρε Χρήστο..
και έρχομαι εδώ και αναρωτιέμαι-γιατί ζοχαδιάζομαι και εγώ με κάτι τέτοια: είναι που είμαστε βαθιά συναισθηματικοί άνθρωποι και αποζητούμε να ξαναζήσουμε τις πιο όμορφες στιγμές αναλοίωτες χωρίς προσαρμογή στο σήμερα ή μήπως όντως και τα πράγματα γύρω μας αλλάζουν με έναν άσχημο τρόπο?
Γιατί άλλο η εξέλιξη και άλλο να τα βλέπεις όλα να φθίνουν..
Μήπως και η αίσθηση πως τώρα είσαι ευτυχισμένος με διαφορετικά πράγματα σε προβληματίζει?
Παρόλα αυτά πιστεύω πως μπορούμε να ζήσουμε υπέροχες στιγμές που θα γίνουν νέες δυνατές αναμνήσεις καθώς η ζωή κυλά.
Μαζί με τη γυναίκα σου και αύριο τα παιδιά σου όπου θα έχεις εσύ πλέον το ρόλο του παπά. :)
Cloudia
Τίποτα δεν μένει το ίδιο. Ούτε οι τόποι, ούτε οι άνθρωποι.
Γιατί να μην βρεις νέους τόπους παρά να κλαις τους παλιούς;
Σίγουρα είναι καλά να πηγαίνουμε εξωτερικό, νέα ερεθίσματα, αλλαγή παραστάσεων.Αλλά το να μην βρίσκουμε τίποτε καλό στην Κύπρο και στους Κύπριους γενικά είναι εκνευριστικά κομπλεξικό.
Κι εσύ ένας μέσος Κύπριος είσαι, χολωμενος και απροσαρμοστος στις αλλαγές του χρόνου. Αντιμετώπισε το πρόβλημα αυτό για να διευκολύνεις τη ζωή σου και των γύρω σου.
Επήα Ακάμα τις προάλλες και φτάνονας στο "μπλου λαγκούν"όπως ονομάστκε πλέον λίγο έφριξα. ήταν ένας τόπος που θυμούμαι από το 89-90, πηγαίναμε και ήμασταν εμείς και κάτι δύτες. Το έχω πει παντού. Πήγα και εκτός του ότι μέτρησα 38 σκάφη μικρά ή μεγάλα, σε ένα τόπο που κάτσαμε, 6-8 τετραγωνικά μέτρα, μεγαλύτερος δεν ήταν, είδαμε μια παρατημένη σπασμένη σαγιονάρα, ένα ζευγάρι κάλτσες απλωμένες, και κάμποσα νάυλον σακούλια. Είμαστε χωρκατολαός, απαίδευτοι, και με αίσθημα ανωτερώτητας. Επιβεβαιωμένο. Αλλά εν κρίμα να μεν χαίρεσαι 10 πράματα όμορφα που έχει ο τόπος σου. Ο τόπος αλλάσσει, ο κόσμος αλλάσσει, όπως άλλαξες κι εσύ, και όλοι μας. Εν κρίμα τα δικά σου μωρά να μεν μεγαλώσουν γνωρίζοντας (και) τον τόπο τους με τα καλά και τα κακά του.
Καταλαβαίνω την απογοήτευσή σου, αλλά δες το κι αλλιώς και επέλεξε τι κρατάς και τι αγνοείς.
μα πόση γκρίνια θεέ μου μέσα στο κατακαλόκαιρο;
Α ρε moonlight.. ακριβώς αυτό..εγώ θα προσθέσω τα αγγούρακια και τις ντομάτες μες την θάλασσα.
Χρίστο κάπως έτσι νιώθω και γω για κάποια μέρη. δεν πείραζει ας μας λένε γκρινιάρηδες.
2τίμα
Δημοσίευση σχολίου