Τα Σαλόνια

Θυμάμαι πιο παλιά που όλα τα σπίτια είχαν σαλόνια. Το διαμέρισμα στο οποίο μεγαλώσαμε, φερ’ ειπείν, είχε σαλόνι και τραπεζαρία. Στο σαλόνι βλέπαμε τηλεόραση, στην τραπεζαρία φιλοξενούσαμε φίλους σε πιο επίσημες περιστάσεις. Τα ανοίγαμε όταν οι γονείς μας κάνανε πάρτι, τα ανοίγαμε για Χριστουγεννιάτικες συναθροίσεις και τέτοια. Αυτά τα σαλόνια παρέμεναν κλειστά τις καθημερινές, και οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα πόσης και βρώσης λάμβανε χώρα στην κουζίνα, χαλαρά. Για να καταλάβεις, θυμάμαι μια φορά που ήρθε σπίτι μας ένας οικογενειακός φίλος και η μάνα μου, μου είχε κάνει παρατήρηση γιατί δεν τον οδήγησα να καθίσει στα σαλόνια, αλλά τον οδήγησα στην κουζίνα. Τα σαλόνια είχαν ένα κύρος, ένα συμβολισμό.

Ακόμη και οι γιαγιάδες μου είχαν σαλόνια στο σπίτι τους. Η μία που ήταν πιο εύπορη μάλιστα, είχε δύο ξεχωριστά. Ένα στο οποίο φιλοξενούσε τις φίλες της που έπαιζαν χαρτιά, και ένα άλλο που άνοιγε σε «δεξιώσεις». Αλλά και η άλλη μου γιαγιά που ζούσε μόνο με τα βασικά, είχε σαλόνια στο σπίτι της τα οποία άνοιγε κυρίως τα Χριστούγεννα. Δεν ήταν πολυτέλεια τα σαλόνια, ήταν αυτονόητη διάταξη του σπιτιού.

Εμείς, εν έτει 2014 γιατί δεν έχουμε σαλόνια; Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλα τα μοντέρνα διαμερίσματα δεν αξιώνονται να προνοήσουν ένα γαμημένο χώρο για σαλόνι. Τόσο ακρίβυνε πια ο χώρος και η γη που δεν μπορούμε να έχουμε μισό τετραγωνικό για μια πιο επίσημη περίσταση;

Εδώ θα μου πεις, ενώνουν πλέον τα καθιστικά με τις κουζίνες. Άλλο απαράδεκτο και τούτο! Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η κουζίνα και το καθιστικό είναι όλα ένα. Να κάθομαι ας πούμε να βλέπω τηλεόραση και να πρέπει να μυρίζομαι τις μυρωδιές από την κουζίνα ή να ακούω τις κατσαρόλες να ξεφυσάνε, επειδή οι αρχιτέκτονες τσιγκουνευτήκανε έναν επιπλέον τοίχο. Δεν είμαι για να ζω στο σήμερα εγώ!

Αλλά η μεγαλύτερη μου ένσταση, ω, ναι, είναι τα σαλόνια. Η έλλειψη αυτών. Γιατί οκ, γάμα την κουζίνα. Δεν είμαι του φαγητού, ούτε και θα γίνω. Αλλά με ενδιαφέρει να προσκαλώ κόσμο στο σπίτι και να γίνονται πάρτι. Δυστυχώς, δεν ενθυμούμαι πότε προσκλήθηκα τελευταία φορά σε πάρτι σε σπίτι. Πρέπει να ήμουν μωρό και να είχα πάει με τους γονείς μου ή να ήταν στο πάρτι κάποιου φίλου στο πατρικό του, όπου όπως ήταν και το νορμάλ, διέθετε σαλόνια.

Ξέρεις τι ωραία ήταν τότε; Να βλέπεις τους γονείς σου να νοιάζονται να ντυθούν καλά, με κοστούμια και φουστάνια επειδή ήταν καλεσμένοι σε σπίτι; Καλεσμένοι σε πάρτι με 30, 40 καλεσμένους. Μην σου πω και πιο πολλούς. Προσωπικά από την ενηλικίωση μου και μετά, ουδέποτε αναγκάστηκα να ντυθώ καλά για να πάω σε σπίτι. Τζην, πουκάμισο στην καλύτερη των περιπτώσεων. Μα πώς να προστάξει η περίσταση κάτι πιο επίσημο, μάνα μου, όταν πλέον στα σπίτια και τα διαμερίσματα, μετά βίας χωράνε αυτοί που μένουν; Πώς να καλέσουν πάνω από πέντε άτομα οι οικοδεσπότες, να γίνει η κατάσταση πιο επίσημη; Το μέγιστο που μπορεί να αντέξει ένα μέσο διαμέρισμα στις μέρες μας είναι έξι άτομα. Περισσότερα από έξι θεωρούνται διαδήλωση. Ασφυξία!  

Δεν ζούμε σε ωραίες εποχές. Και δεν το λέω επειδή νοσταλγώ τα ‘60ς και τα ‘70ς τα οποία μόνο ακουστά τα έχω. Το λέω γιατί πρόλαβα να ζήσω εποχές καλές και κυρίως πρόσφατες. Όπου είχαμε όλοι σπίτια με τα προβλεπόμενα δωμάτια και δεν θεωρούνταν πολυτέλεια, ούτε ξιπασιά, και επειδή η κοινωνία συναθροιζόταν ανθρώπινα στα σπίτια, και όχι στις καφετέριες και τα βρόμο-εστιατόρια της Λήδρας σαν τους νομάδες.

Ζούμε τόσο ανέπνευστα και τόσο όσο, που δεν έχει κανένα νόημα ούτε καν να προσπαθήσεις να προσθέσεις πινελιές στιλ σε όλο αυτό το χάλι.

Απλά παραιτείσαι.