Saving Mr Banks

Εχθές το βράδυ παρακολούθησα το “Saving Mr Banks” στον κινηματογράφο.

Η ιστορία αφορά την προσπάθεια του Ουόλτ Ντίσνεϊ να πείσει την Αγγλίδα συγγραφέα της Μαίρη Πόππινς να του παράσχει τα πνευματικά δικαιώματα για να γυρίσει την ομώνυμη ταινία. Η Αγγλίδα συγγραφέας, που είναι η ξινίλα προσωποποιημένη, θέλει να έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο στη διαμόρφωση του σεναρίου και διαφωνεί κάθετα με τις πλείστες εισηγήσεις του Ντίσνεϊ. Δεν θέλει να έχει τραγούδια η ταινία, διαφωνεί με το casting, με την απόδοση των διαλόγων, τη χρήση της γλώσσας (μέχρι και το ‘supercalifragilisticexpialidocious’ της φταίει επειδή δεν «δεν σημαίνει τίποτε»), επεμβαίνει στη διαμόρφωση των χαρακτήρων και γενικότερα κάνει τη ζωή της ομάδας παραγωγής, σκέτη κόλαση.

Τη μισείς από τα πρώτα πέντε λεπτά του έργου. Τόσο καλά παίζει.

Ώσπου, αρχίζει και ξετυλίγεται παράλληλα με τον μύθο, η ζωή της. Βλέπεις τις συνθήκες στις οποίες μεγάλωσε στην Αυστραλία, το οικογενειακό της δράμα,  συμπάσχεις, και δικαιολογείς κάθε ιδιοτροπία που κάνει τώρα ενώπιον του Ντίσνεϊ. Καταλήγεις να τη συμπαθήσεις. Στο τέλος, όπως κατάλαβες, πείθεται και υπογράφει το συμβόλαιο, παραχωρεί τα δικαιώματα στην εταιρεία και επιστρέφει καταρρακωμένη στο Λονδίνο που ενέδωσε στα κλισέ του Ντίσνεϊ. Παρίσταται στην πρεμιέρα κατόπιν δικής της πρωτοβουλίας (Ο Ντίσνεϊ δεν την προσκαλεί γιατί φοβάται πως οι δηλώσεις της στο κόκκινο χαλί θα επηρέαζαν την εισπρακτική πορεία της ταινίας), και όταν αντικρίζει την οικογενειακή της ιστορία στο πανί βαλαντώνει στο κλάμα. Κάπου εκεί τελειώνει το έργο.

Δύο τα αποστάγματα από τη ψεσινή θέαση.

Πρώτον, πίσω από κάθε κακογαμημένη γριέντζω που σου χαλά τη διάθεση και στοιχειώνει την καθημερινότητά σου, υπάρχει ένα δράμα που δικαιολογεί τα πάντα. Κανείς δεν γεννιέται ξινός. Ούτε καν η Αμαλία του ‘Ρετιρέ’. Η πουτάνα η ζωή σε κάνει έτσι. Γι αυτό, πριν καταδικάσεις τον άλλον, πριν τον στείλεις στο πυρ το εξώτερον, πριν τον στείλεις στο recycle bin, ψάξε και μάθε την ιστορία του. Δώσε του το άλλοθι της ομηρίας στην κακομοιριά. Δώσε του μιαν αγκαλιά. Εντάξει, δεν είπαμε ότι θα του βγάλεις εσύ τα αγκάθια από την ψυχή του, ούτε θα τον ανεχτείς πέραν των προβλεπόμενων κοινωνικών ορίων. Αλλά, τουλάχιστον θα αντιληφθείς κι ο ίδιος ότι δεν είναι ανάγκη να τα παίρνεις όλα τόσο προσωπικά. Γιατί δεν φταίει αυτός που ‘χε παλιόκαιρο τη μέρα που τον γνώρισες.

Αυτά για το take-home message της ταινίας.  

Δεύτερον, συνειδητοποίησα πόσο ευγνώμων είμαι στον Ουόλτ Ντίσνεϊ που μου χάρισε υπέροχα παιδικά χρόνια. Πόσο με εμπνέει κάθε φορά που παρακολουθώ τις ταινίες του. Κι ας λένε οι φαρμακόγλωσσες πως εκμεταλλεύεται τα παιδικά όνειρα για να βγάλει λεφτά. Το λιγότερο που με απασχολεί είναι αν με εκμεταλλεύτηκε ο Ντίσνεϊ. Εδώ μας γαμεί καθημερινά το κράτος, η Κύπρος, η κοινωνία… ο Ντίσνεϊ έμεινε να πληρώσει τη νύφη! Θέλω, και εύχομαι, σε μια επόμενη ζωή να είμαι εκείνος. Να είχα 1% από το ταλέντο και τα κότσια του, το όραμά του, το μεράκι του. Ούτε στο μικρό του το δαχτυλάκι όμως δεν τον φτάνω. Δεν είμαι καν μια τρίχα απ’ τα αρχίδια του. Ένα τίποτα!

Να πας να δεις την ταινία, θα τη λατρέψεις, αλλά μόνο αν είσαι πραγματικός Ντίσνεϊ φαν. Ή τέλος πάντων, αν δεν είσαι, να έχεις παρακολουθήσει τουλάχιστον τη Μαίρη Πόππινς, αλλιώς δεν θα τσιμπήσεις κανένα υπονοούμενο, ούτε θα είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις το αριστουργηματικόν του πράγματος.

Σάββατο σήμερα, αντιλαμβάνεσαι τι περιέχει το playlist στο i-tunes από το πρωί.