Στο Πάνθεον των Ηρώων

Η μεγαλύτερη αποθέωση του 2014 έλαβε χώρα την περασμένη Παρασκευή στο Πάνθεον της Αθήνας, στο Πάνθεον των ηρώων, όπου εμφανίζεται η Βισσάρα μου και ο Ρέμος.

Ένα θα σου πω: Καθόμουν και παρακολουθούσα το σόου και όταν φτάσαμε στο τελευταίο μισάωρο, εκεί δηλαδή που είναι όλοι όρθιοι και χορεύουν με τα πιο dance τραγούδια, επήλθεν ξανά η αναγνώρισις, επήλθεν ξανά η καταξίωσις. Διασταυρώθηκαν οι ματιές μας με την Άννα για ένα μόλις δευτερόλεπτο. Και όπως αυτή διέσχιζε την πασαρέλα και κατευθυνόταν προς την κύρια σκηνή, συνειδητοποίησε ποιος είμαι, έκανε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών, στράφηκε προς το μέρος μου, έτεινε το χέρι της και μου έδωσε με δύναμη ένα ηδονικό hi five. Ένα hi five που ήταν τόσο εγκάρδιο που θα έκανε ακόμα και το ομώνυμο γυναικείο συγκρότημα να αλλάξει όνομα αν βρισκόταν ακόμα εν ζωή. Τι να σου πω τώρα, ενώθηκαν τα χέρια μας και ένιωσα πως προκλήθηκε ηλεκτρική εκκένωση. Πώς έπεσε κεραυνός και έκαψε τα πάντα σε ακτίνα χιλιομέτρων. 

Εσύ γελάς, αλλά η καρδούλα μου το ξέρει τι σημαίνει για μένα όλο αυτό. Το ότι τρία χρόνια μετά η Άννα με ξεχωρίζει μέσα στο πλήθος και αστράφτει το μάτι της, εμένα μου λέει πολλά. Μπορεί αντικειμενικά να μη σημαίνει και τίποτε. Αλλά για μένα είναι σαν να υπογράφεται νέο σύμφωνο συνεργασίας. Σαν να ανανεώνεται η Συνθήκη του "Φάμπιουλους", σαν να μου λέει "I remember!" Και για μένα αυτό το "Δεν Ξεχνώ και Αγωνίζομαι" είναι αρκετό για να μου φτιάξει τη χρονιά. 

Τώρα τι να σου πω για το σόου. Είναι η παλιά καλή Άννα Βίσση. Η Βίσση η θεατρική, η σκηνοθετημένη, η χορογραφημένη, η ξεκούραστη με τη φωνή καμπάνα που αποθεώσαμε στα '90ς. Πέραν του ότι τα σκηνικά, τα φώτα και τα χορευτικά επιστρέφουν στα επίπεδα που συνηθίσαμε από τον καιρό του 'Χάους' και του 'Γκάζι', ευνοεί πολύ το γεγονός ότι το θέατρο επιβάλλει μία ησυχία από το κοινό, που επιτρέπει και σε εμάς να την παρατηρήσουμε, να την προσέξουμε, να απορροφηθούμε σε κάθε σύσπαση του προσώπου της. Καθόμουν και μπροστά, οπότε ήταν σαν να μου τραγουδούσε στο σαλόνι μου μέσα. Θυμήθηκα τα νιάτα μου, που ήμουν 19 χρονών και έβαζα την κασέττα με το σόου που είχε σκηνοθετήσει ο Μαστοράκης και με μάγευε τόσο που ήταν σαν να έβγαινε ένα χέρι από την τηλεόραση και με τράβαγε μέσα στη συσκευή. Αν είσαι φαν θα καταλαβαίνεις σε τι αναφέρομαι. 

Τοπ3 στιγμών:

3) Η είσοδος με το 'Μεθυσμένη Πολιτεία'. Εξαιρετικός ο φωτισμός, η ατμόσφαιρα, το ρούχο. Βίσση από κινηματογράφο.

2) Η τεράστια έκπληξη με το "Μια αγάπη Φωτιά" από τη Μάλα. Τα βιολιά και τα βιολοντσέλλα πίσω της πάλλονταν σαν να βρίσκονταν στη δίνη ενός τυφώνα, σχεδόν έφταναν σε οργασμό. Φωνή καμπάνα, κορώνα που και νεκρούς ανασταίνει.

1) Το "Φως". Με το μπαλέτο βγαλμένο από ταινία Τιμ Μπάρτον. Και με το δάσος πίσω της να αστράφτει και να βροντά. Τραγούδι - θρίλερ! 

Γενικά, πιστεύω, πως πρόκειται για το καλύτερο πράγμα που μας έχει παρουσιάσει από το 2010 και μετά, με εξαίρεση τους Δαίμονες. 

Η σύμπραξη με τον Ρέμο είναι καλή. Ο Ρέμος ήταν συμπαθέστατος. Επικοινωνιακός και προσιτός. Στα λαϊκά του μας ξεσήκωσε. Αν έλεγε και 2-3 καταθλιπτικά τραγούδια λιγότερα θα ήταν τέλειος.

Όπως έγινε ήδη ευρέως γνωστό, το βράδυ που ήμουν εκεί ήταν και ο Καρβέλας μου. Μάλιστα, γι άλλη μια φορά καθόταν δυο σειρές πιο μπροστά από μένα. Σηκώθηκε και υποκλίθηκε κάποια στιγμή, την ώρα που τον προσφωνούσε η Άννα από τη σκηνή. Τον βγάλαμε και φωτογραφία. Πόσο τον αγαπώ αυτό τον άνθρωπο, πόσο! Είχε έρθει με μια φίλη του και καθ' όλη τη διάρκεια του σόου κρυβόταν, αποφεύγοντας τα πολλά πολλά με τον κόσμο. Μάλιστα είχε κάτσει με τέτοιο τρόπο ώστε να μην εξέχει το κεφάλι του από την καρέκλα και να μην εντοπίζεται εύκολα. Όταν έγινε διάλειμμα έτρεξε και έφυγε σκαστός. Δεν επέστρεψε πίσω. 

Πέρασα καταπληκτικά. Αυτό το Σ/Κ στην Αθήνα είδα και τρεις θεατρικές παραστάσεις, μα δεν έχω καθόλου κέφι να σου γράψω οτιδήποτε γι αυτές. Ο ενθουσιασμός μου για το "Ένα ή Κανένα" είναι τόσος που υπερκαλύπτει οτιδήποτε άλλο. Η Βισσάρα είναι όπως πάντα χρόνια μπροστά και ο μοναδικός πλέον λόγος που μπαίνω στο αεροπλάνο για να πάω στην Αθήνα. Λίγο να του έκοβε του ελληνικού κράτους θα την εκμεταλλεύοταν αναλόγως, να φέρνει τουρίστες. Δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο θα μπορούσε να βοηθήσει στην ορθοπόδηση της οικονομίας πέραν αυτής της παραδείσιας φωνής.