Το Στοιχειωμένο Διαμέρισμα

Ξέμεινα στη Λευκωσία αυτό το weekend. 

Είναι κακό να ξεμένεις γενικώς και οπουδήποτε, καθότι πρέπει να βρίσκεις τρόπους να απασχολείς τον εαυτό σου και δεν πρόκειται για το πιο έυκολο πράγμα, ιδίως όταν ο εαυτός σου είναι... Εγώ. Δεν είχα τι να κάνω όλη μέρα (η Μπρέντα παραθερίζει με τα σόγια εκτός, και η πόλη τον παίρνει γενικώς), γι αυτό και πήγα μια βόλτα στο παλιό μου διαμέρισμα, στην πολυκατοικία όπου μεγάλωσα. Ναι, στο διαμέρισμα που έμενα μέχρι και τα 29 μου χρόνια, μέχρι την αποφράδα νύχτα της καρδιακής εγχείρησης. (Μετά την εγχείρηση μετακόμισα στο νεόκτιστο σπίτι της μάνας μου όπου και διαμένω μέχρι σήμερα).

Αν εξαιρέσεις τις κατσαρίδες, τις αράχνες, τη βρόμα και τη δυσωδία, τίποτα δεν άλλαξε μέσα σε εκείνο το διαμέρισμα. Είναι όλα στη θέση τους από εκείνο το βράδυ. Ακόμα και το κρεββάτι μου είναι στρωμένο με το ίδιο πάπλωμα και τα ίδια σεντόνια. Τα αρχεία μου, οι κασέττες μου, τα dvd's μου, τα περιοδικά του Κωστόπουλου που με άνδρωσαν (τραγικό, το παραδέχομαι), τα βιβλία του πανεπιστημίου, τα τετράδια εκθέσεων του Λυκείου, όλα απείρως σκονισμένα στη βιβλιοθήκη, αμετακίνητα. Ξεθωριασμένα και σχεδόν ταρριχευμένα, μα απείραχτα.

Άνοιξα και τα ερμάρια. Βρήκα ρούχα που είχα ξεχάσει ότι διέθετα, κάτι μποξεράκια με τον τουίτι επάνω που τα ψάχνω χρόνια τώρα, αθλητικά παπούτσια ντεμοντέ, στολές του στρατού, γραβάτες του πατέρα μου, άθλια σακάκια που πλέον δεν μου μπαίνουν. Ήταν σαν να μπήκα μέσα σε χρονοκάψουλα. Συγκλονιστικό συναίσθημα.

Μεγάλωσα μέσα σε εκείνο το διαμέρισμα. Κάποτε μου φαινόταν ευρύχωρο και άνετο, σήμερα απόρησα πως μπορούσε μια τετραμελής οικογένεια να χωρέσει εκεί μέσα και να είναι και αγαπημένη. Τέλος πάντων, μάζεψα κάτι βιβλία που ξέθαψα από τα πατάρια και έφυγα τρεχτός σαν να βγήκε ένα δέος μέσα από το μνήμα και με κυνηγούσε.

Κατεβαίνοντας τις σκάλες έβαλα κάτι κλάματα... 

Δεν ξαναμένω μόνος μου σαββατοκύριακο...