Μπουζουκοεξετάσεις

Μα, πόσο γέλασα σήμερα το πρωί!

Πήρα άδεια από τη δουλειά, γιατί είχα εξετάσεις IGCSE στα ισπανικά. Ξύπνησα στις 9:00 και πήρα το αυτοκινητάκι μου να πάω να γράψω. Σε ποιο εξεταστικό κέντρο έλαβαν χώρα οι εξετάσεις, αν είσαι Χριστιανή; Μα, φυσικά, στο Παβίλιον! Το απόλυτο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Το κτίριο για όλες τις δουλειές. Πραγματικά, πρόκειται για κατάντια.

Το Παβίλιον – για σένα που μας διαβάζεις από το εξωτερικό και δεν ξέρεις – είναι κέντρο διασκεδάσεως. Δηλαδή μπουζούκια. Μπουζούκια τύπου Λάρισας στην καλύτερη περίπτωση, στα οποία εμφανίζονται οι Ελλαδίτες τραγουδιστές όταν έρχονται στην Κύπρο για αρπαχτή. Εκτός από τους τραγουδιστές, υπάρχουν και αίθουσες δεξιώσεων και γάμων, οι οποίες από καιρού εις καιρόν χρησιμοποιούνται και ως εξεταστικά κέντρα.

Έκατσα να γράψω έκθεση στα ισπανικά πάνω σε τραπέζι γάμου! Μπροστά μου είχα 10 καφάσια μπίρας ΚΕΟ, 9 ντισκομπάλες μετρημένες σε μία γωνία, και μια ταμπέλα που έγραφε «προς μπουφέ». Ο σουρεαλισμός σε όλο του το μεγαλείο. Η επιτηρήτρια έδινε οδηγίες στους εξεταζόμενους από το μικρόφωνο της ορχήστρας! Σε τίποτα δεν το 'χε, να μας πει κι ένα τραγούδι επί τη ευκαιρία. "Αφήστε κάτω τα γραπτά σας, μαέστρο πιάσε ένα ζεϊμπέκικο!" και οι διαγωνιζόμενοι από κάτω να βαράνε παλαμάκια. Ό, τι και να σου πω είναι λίγο. Κύπρος 2012, προεδρεύουσα της ΕΕ!

Ήταν πολύ κωμικοτραγικό. Κωμικοτραγική ήταν επίσης η νεολαία μας. Μαζί με τα ισπανικά, σήμερα έγραφαν στατιστική και μαθηματικά οι έφηβοι. Νόμιζα ότι η δική μου η γενιά ήταν μαμούχαλη. Ε, λοιπόν σε διαβεβαιώ, το ίδιο μαμούχαλη είναι και η σημερινή γενιά, στο πιο βλαχοτρέντι, με τη μόνη διαφορά ότι αυτοί έχουν και κινητά τηλέφωνα. Εμείς δεν είχαμε. Να μπαίνουν να γράψουν στατιστική και πέντε λεπτά πριν την εξέταση να θυμούνται ότι δεν έφεραν υπολογιστική και στυλό μαζί τους! Ε, με τέτοια μούσια και μαλλούρα που αφήνετε στα 15 σας, πού να βρεθεί εγκέφαλος να σκεφτεί;! Μην μιλήσω για τα μούσια και τη μαλλούρα των κοπέλων και κλάψουμε ομαδικώς. Ο Θεός να ευλογήσει τα λέιζερ που όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν.

Πάντως, αν κρίνω από το όλο θέαμα, θέλει μεγάλη φλάγκα να είσαι στις μέρες μας δάσκαλος ή και καθηγητής. Εγώ θα τα είχα αρχίσει στις μπουνιές αν μουρμουρούσαν τόσο πολύ μέσα στην τάξη. Δεν παλεύονται με τίποτε!

Κατά τα άλλα, πρέπει να σου πω ότι εξεπλάγην με τον επαγγελματισμό του προσωπικού του British Council που ήταν ιδιαίτερα φιλικό αλλά και αυστηρό σε βαθμό που παρέπεμπε σε αγγλικό πανεπιστήμιο. Μάλιστα, δεν περίμεναν ότι κάποιος στην ηλικία μου θα καθόταν σήμερα εξετάσεις και από την ώρα που με είδαν με είχαν στα όπα-όπα, να φανταστείς σχεδόν όλοι ήρθαν στο τέλος να με ρωτήσουν πώς τα πήγα, ενώ μια πολύ γλυκιά κυρία ήρθε να μου δώσει συγχαρητήρια που στην ηλικία μου με ενδιαφέρει να μάθω ξένες γλώσσες. «Είμαι κι εγώ γαλλικός και μου αρέσουν οι ξένες γλώσσες! Έτσι πρέπει, να μαθαίνουμε συνέχεια νέα πράγματα!»

Το διαγώνισμα ήταν πανεύκολο, σε βαθμό που το τελείωσα στη μία ώρα και έπρεπε να περιμένω άλλη μισή μέσα στην αίθουσα χάσκοντας. Δεν μου επέτρεπαν να αποχωρήσω. Καθόμουν και παρακολουθούσα τα μωρά που έγραφαν τριγύρω μου και συνειδητοποιούσα την ηλικία μου. Πεθύμησα φοβερά τη μαθητική φάση, ή τέλος πάντων τη φάση του πανεπιστημίου.

Βγήκα από την αίθουσα στις 12 και αντίκρισα ένα μάτσο γονέων να αγωνιούν για το πώς τα πήγαν τα βλαστάρια τους και μου μετέδωσαν το άγχος τους. Με τόση πίεση, πώς να μην τους βγουν μαμούχαλα τα κοπελλούθκια; Και όχι μόνο αυτό, αλλά παρκάρανε και όπως, όπως, έκανα μισή ώρα να βρω δρόμο να γυρίσω σπίτι μου.

Όπως και να ‘χει, είχε ενδιαφέρον.