Κι άλλο Chart Show: Θεοφανέζικο.

Θα παίξουμε Chart Show σήμερα, γιατί πρώτον είμαι σπίτι μόνος και βαριέμαι και δεύτερον επειδή τώρα που έχω στεναχώριες, πρέπει να τραγουδώ τους νταλκάδες μου, να εκτονώνομαι.

Θέμα: Γιώργος Θεοφάνους.

Ο αμέσως επόμενος αγαπημένος μετά τον Καρβέλα. Τους χωρίζει το χάος βεβαίως, με τον Καρβέλα να υπερέχει έτη φωτός, αλλά δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι και ο Θεοφάνους συνέβαλε στο μουσικό μου γαλούχημα.

Το Chart: Διάλεξα τα 10 καλύτερα κομμάτια από 10 διαφορετικούς καλλιτέχνες, τα βαθμολόγησα από το 1-10 και μετά άθροισα το airplay που είχαν στο itunes μου τις τελευταίες 365 μέρες. Και βγήκε αυτό:

Μετράμε αντίστροφα, και πάμε:

10. Νόημα – Πέγκυ Ζήνα

Ξέρεις γιατί μου αρέσει. Γιατί αυτό το τραγούδι λέγεται πως γράφτηκε για τη Βίσση. Τότε που ήταν σε διαβουλεύσεις με τον Θεοφάνους για να κάνουν μαζί δίσκο. Δεν τα βρήκανε, έγκυρες πηγές λένε ότι η Βίσση τον βρήκε πολύ «εκτός του στυλ της» και το ‘Νόημα’ κατέληξε στα χέρια της Ζήνα. Καλά το είπε, δεν λέω, αλλά η κορώνα στο τέλος, εκεί δηλαδή που λέει «…να πάψει η φλέβα ναααα χτυπάαααααει» μυρίζει Βίσση από το χιλιόμετρο. Το 2006 όταν βγήκε το άλμπουμ το είχα λιώσει. Σήμερα το βαριέμαι λίγο. Και το βίντεο κλιπ, βαρετό, κάτασπρο, φτηνό.

09. Φοβάμαι – One

Καμία τύψη, καμία ενοχή για το ότι μου άρεσαν κάποια τραγούδια των One. Αν τα ερμήνευε ο Ρέμος ενορχηστρωμένα με soft-μπουζούκι σε κάποιο δίσκο του θα τα αποθέωνες κι εσύ. Αλλά επειδή η θέα του shirtless Κωνσταντίνου Χριστοφόρου και των λοιπών λοκατζήδων της γαρδένιας σου κάνει κάτι –και με το δίκιο σου- αδικείς το τραγούδι. Το συγκεκριμένο περιέχεται στο 2^ο άλμπουμ του συγκροτήματος και το θεωρώ ένα από τα καλύτερα του Θεοφάνους.

08. Το Κύμα – Χάρις Αλεξίου

Τραγούδι που προοριζόταν για τον Πάριο, αλλά τελικά κατακτήθηκε από την Αλεξίου. Μοσχοπούλησε. Για δυο συνεχόμενες χρονιές βραβεύτηκε στα Αρίων (2004 και 2005) ως δίσκος με τις πιο πολλές πωλήσεις. Πέραν τούτου, δεν το θεωρώ και κανένα αριστούργημα, μιας και ο στίχος είναι παρόμοιος με το «φεγγάρι» της Θεοδωρίδου που προηγήθηκε: «Κι αν αυτός φεγγάρι μου αρνηθεί…», «…μα αν αυτός μ’ απαρνηθεί σε πέλαγο βαθύ ναυάγιο άσε με…» Ωραίο χασάπικο, εντάξει, αλλά μόνο και μόνο επειδή έχει trademark την Αλεξίου. Αν το ακούγαμε απ’ άλλην δεν ξέρω αν θα είχε την τύχη που είχε.

07. Η Αγάπη Όταν Φεύγει – Ελένη Δήμου

Δεν ξέρω αν το ξέρει κανένας άλλος αυτό το τραγούδι, να φανταστείς ούτε στο Youtube δεν υπάρχει, αλλά εγώ το λατρεύω. Μπαλάντα, απ’ τις αισθαντικές. Άμα την ακούω νομίζω ότι έχουμε δεκαετία του ’80, νομίζω ότι είμαι ξανά παιδί, κουλουριασμένος στο πίσω κάθισμα του κόκκινου φίατ της μάνας μου και επιστρέφουμε από εκδρομή μες τα μαύρα σκοτάδια. Μου προκαλεί μία ασφάλεια, μία ζεστασιά άλλο πράγμα. Ψάξε να το βρεις, θα με θυμηθείς!

06. Ένα Τραγούδι Ακόμα – Χρήστος Δάντης

Δάντης – Θεός! Όταν ακούω αυτό το τραγούδι κάνω ότι είμαι ο Δάντης στο βίντεο κλιπ. Προσποιούμαι πως παίζω πιάνο, μετά κολλώ πάνω στα τζάμια και σφίγγομαι να βγάλω τις κορώνες του, μόνο το Dewar’s λείπει. Το αγαπώ.

05. Έκρυψα το Πρόσωπό μου – Αντώνης Ρέμος

Αυτό, το καλύτερο του Ρέμου. Μακράν. Χασάπικο που εξελίσσεται σε ζεϊμπέκικο, ένδειξη συνθετικής μαγκιάς. Αυτό το τραγούδι συνέπεσε με τις άγριες εποχές των Κολομβιανών πολέμων, το έτος και έπος 2002, και είχε καταλυτικές συνέπειες επάνω μου. Ναι, ρίχνω καψούρικες γυροβολιές ανερυθρίαστα όποτε το ακούω. Άσε που ταυτίζομαι και με το βίντεο κλιπ, εφόσον ως γνωστόν, στη θέση του loser μαλάκα βρίσκομαι άπειρες φορές καθημερινά. Πάμε να μερακλώσουμε:

04. Κόκκινη Γραμμή – Νατάσσα Θεοδωρίδου

Αυτό μπήκε στην πεντάδα επειδή είναι πρόσφατο. Δεν θεωρώ ότι αξίζει την πεντάδα, αλλά ας όψεται το airplay. Τραγούδι συνυφασμένο με τον χωρισμό της Μενεγάκη – πόσο πιο μπανάλ! Επιπλέον, ξέρω κι άλλους χωρισμένους γνωστούς μου που το ακούν και τσουγκρούν τα ποτήρια τους και το βρίσκω tres passé. Εν πάση περιπτώσει, δεν μπορώ να πω ότι δεν το τίμησα κι εγώ, παραφωνώντας στο αυτοκίνητο, διασκεδάζοντας σε παρακμιακά μπουζούκια της Λεμεσού, δοκιμάζοντας την υπομονή φίλων σε καραόκε... Τώρα που θα τουρκέψουμε με τον Χριστόφια, το προτείνω για μελλοντικό μας εθνικό ύμνο, με ελαφρώς παραλλαγμένο στίχο: «Τραβάω λοιπόν σ’ όλα μια πράσινη γραμμή, σβήνω μια χώρα που ‘χε λάθος διαδρομή, αφού το θες ας είναι αυτή η πιο μεγάλη μας στιγμή!»

03. Δεν Έχει Σίδερα η Καρδιά Σου – Σάκης Ρουβάς

Το τραγούδι που τον καθιέρωσε. Στα μουσικά βραβεία του Ποπ Κορν 1999 σάρωσε και θυμάμαι να το τραγουδούν ακομπλεξάριστα ακόμη και φαντάροι στο στρατόπεδο (ήμουν στρατό όταν βγήκε). Σήμερα θεωρείται Rouvas – Classic, και ναι, μου προκαλεί τεράστια νοσταλγία για τη χρονιά που υπηρέτησα και ήμουν ακόμα στον Αυλώνα, στα ΥΕΑ. Το βίντεο κλιπ με τον Ρουβά σε ρόλο βιονικού άντρα ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του, με σκηνοθέτη τον Γιώργο Λάνθιμο, που φέτος έβγαλε τον γνωστό σε όλους και άκρως υπερεκτιμημένο ‘Κυνόδοντα.’

02. Πυξίδα – Ευρυδίκη

Τώρα αυτό έχασε την πρωτιά στα σημεία. Η ‘Πυξίδα’ ήταν η αφετηρία της εφηβείας μου. Το σήμα κατατεθέν της Α’ Γυμνασίου, από την οποία μπορεί να μην έχω τις καλύτερες αναμνήσεις, αλλά πεθυμώ τα μάλα την αθωότητα της. Η Πυξίδα έπαιξε σε walkman, ήταν το δεύτερο cd που αγόρασα ever (το πρώτο ήταν το ‘Εμείς’ του Βισσοκαρβέλα) και αγκαλιάζει μία ολόκληρη εποχή: Την άνθηση της ελληνικής ποπ. Πυξίδα σημαίνει Ευρυδίκη ντυμένη με κόκκινο λάτεξ, πράγμα που το έβρισκα χοτ και προχώ για την εποχή, πυξίδα σήμαινει βίντεο κλιπ με φίδια και δηλητήρια που επίσης τα έβρισκα χοτ και προχώ για την εποχή... Την Πυξίδα την ακούω ακόμα και σήμερα φανατικά και δυνατά, σαν να μην πέρασαν περίπου 20 χρόνια!

Και το νούμερο 01:

Ο Δικός μου ο Δρόμος – Πασχάλης Τερζής

Όχι επειδή είναι επικό λαϊκό τραγούδι, αλλά επειδή είναι και από τα αγαπημένα του παπά μου. Ήταν από τις σπάνιες φορές που όταν το έπαιζα στον υπολογιστή (το τραγούδι), ερχόταν από πάνω μου και το τραγουδούσαμε μαζί. Ελπίζω να μην πεθάνει (ποτέ) και να μην αναγκαστώ να το… «αποκληρώσω» από το airplay μου στο εγγύς μέλλον. Αφιερωμένο.

ΥΓ: Στο Chart δεν κατάφεραν να μπουν στο τσακ οι: Γαρμπή με το ‘απονομή δικαιοσύνης’, η Μαντώ με το ‘ρούχο δανεικό, ο Βαλάντης με το ‘πού θα πας’ και η Άντζελα Δημητρίου με το γραμμένο, ραμμένο επάνω της: «Κάνε στην άκρη να περάσω!»