Μπαλί και Τρισαλί

Πέρασαν τρεις μήνες από την ημέρα που έπαθα καρδιακό επεισόδιο.

Βγήκα από το χειρουργείο ζωντανός ως εκ θαύματος και οι γιατροί μου έδωσαν τρεις μήνες άδεια από την εργασία μου για να αναρρώσω. Ούτε λεχώνα να ‘μουν! Μου είπαν ότι το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να κοιμάμαι και να βλέπω τηλεόραση. Να παραμένω ήρεμος και να μην διαταράσσω το νευρικό μου σύστημα.

Απ’ αυτούς τους τρεις μήνες, ο ένας πέρασε με μένα να προσπαθώ να περπατήσω δέκα βήματα χωρίς να κουραστώ. Πέρασε με μένα να προσπαθώ να ανεβώ μια σκάλα 25 σκαλοπατιών χωρίς να λαχανιάσω. Με μένα να τρέχω στα ινστιτούτα νευρολογίας για να δω τι είδους κώλο-dna μου χαρίστηκε και πως θα συνυπάρξω μαζί του. Μέσα σε αυτούς τους τρείς μήνες, πήγα στον καρδιολόγο τρεις φορές για check ups, πήγα στον οφθαλμίατρο γιατί φοβήθηκα ότι από την εγχείρηση επηρεάστηκε η όρασή μου. Πήγα στον στρατό να πάρω απαλλαγή από την εφεδρεία. Πήγα στον δερματολόγο να μου δώσει κρέμες για να φύγουν τα στίγματα της εγχείρησης από το στήθος μου (δεν έφυγαν!). Σήμερα θα πάω και στον οδοντίατρο για σφράγισμα (Ε, ρε γλέντια!).

Επιπλέον! Μέσα σ’ αυτούς τους τρείς μήνες, αρρώστησε περαιτέρω ο παπάς μου. Αν απορείς τι έγινε μαζί του, να σου πω ότι την γλίτωσε – για την ώρα. Εγώ μια φορά, του το ξεκαθάρισα: «όσο σ’ έκλαψα, σ’ έκλαψα! Δεν θα μας βγάλεις τη ψυχή εσύ πήγαινε-έλα στον άλλο κόσμο, όποτε σου καπνίσει.» Αυτό το θέμα του πατέρα μου, με έκα(μ)ψε ψυχολογικά χειρότερα και από τη δική μου περιπέτεια, σε σημείο που νόμισα πως θα ανοίξουν τα ράμματά μου!

Δεν μου έφταναν όλα τα παραπάνω, μέσα σ’ αυτούς τους τρεις μήνες έδωσα εξετάσεις και έπηξα στο διάβασμα για 15 μέρες, έκανα format τον υπολογιστή μου δυο φορές (!), ενώ τις τελευταίες 7 μέρες είχαμε και φιλοξενούμενο στο σπίτι και έπρεπε να παίζω τον ρόλο του «καλού γιου» και να φορούμε ομαδικώς το προσωπείο της «καλής, αγαπημένης οικογένειας». Ένα δράμα, μια σκέτη υποκρισία και καταπίεση!

Και να’ μαστε! Εξαντλήθηκε η άδεια, ανάρρωσα τάχα μου- τάχα μου, και τη Δευτέρα επιστρέφω στη δουλειά ωσάν να μη συνέβη τίποτε! Ξεκουράστηκα; Όχι! Ησύχασα; Όχι! Απηύδησα; Ω, ναι! Σιχάθηκα τα πάντα; Ω, ναι! Να δούμε ποιος υπέρ-ήρωας θα βγάλει τη Δευτέρα!

Είχα πει ότι μετά την περιπέτεια μου, θα είμαι πιο διαλλακτικός και θετικός απέναντι στη ζωή. Το πάλεψα δέκα μέρες, τίποτα! Μα, για να είμαι εγώ συνεργάσιμος, μάνα μου, πρέπει να με βοηθά και ο υπόλοιπος κόσμος. Δεν μπορώ να είμαι εγώ πάντα συναινετικός χάριν υγείας, αλλά όλοι οι άλλοι να συνεχίζουν να το παίζουν δήθεν. Οι μαλάκες! Οπότε, ξέχασε την αισιοδοξία! Μουρμούρα και πολύ σας πέφτει!

Επίσης! Από τη μέρα που πήρα εξιτήριο και έπειτα ξαναμένω με γονείς, για ιατρική περίθαλψη. Δεν είναι ότι δεν μπορώ να μείνω μόνος μου. Αλλά πες ότι ξανάρχεται ο χάρος! Ποιος θα με προλάβει; Δεν είναι και κάθε μέρα του Άη Γιαννιού! Έτσι που λες... Τριάντα χρονών γαϊδούρι, και μένω ακόμη με τους γονείς μου! Τι σόι κοινωνική ζωή να ζήσω; (Όπου κοινωνική ζωή, βλέπε σεξουαλική. Μην τα λέμε όλα κουκιά-καθαρισμένα…) Πες μου με τι αυτοπεποίθηση να διεκδικήσω γκόμενα! Με την αυτοπεποίθηση του πρόσφατα εγχειρισμένου ή με την αυτοπεποίθηση του «μένω-ακόμα-με-τους-γονείς-μου;» Που δυο μήνες έμεινα μόνος μου μες το 2009 και είχα μεταμορφωθεί σε Καζανόβα πρώτης τάξεως! Τώρα, πάλι σαν μαμμόθρεφτο! Πώς να μπει γκόμενα εδώ μέσα; Δεν μου βγαίνει!

Καλά, η γκόμενα αυτή τη στιγμή είναι το τελευταίο που έχω στο κεφάλι μου! Αυτό που θέλω και δεν μπορώ να το έχω είναι διακοπές! Να πάω στο Μπαλί, να κάτσω κάτω από έναν κοκοφοίνικα και να περιμένω το τσουνάμι! Να απομονωθώ, να ιάνω! Δεν είναι θέμα χρημάτων. Ξεπουλιέμαι όσο-όσο στη χειρότερη, να πληρώσουμε τα ναύλα. Το πρόβλημα είναι ότι στα 30, το τελευταίο που απασχολεί τους φίλους μου είναι οι διακοπές μας στο Μπαλί!

Ποιο Μπαλί; Ούτε στην Πάφο δεν σηκώνονται να πάμε! Καταραμένα γηρατειά!

Θέλω διακοπές. Ηρεμία, μουσική και δυο βυζιά να πιπιλώ τα βράδια.

Και να με αφήσετε ήσυχο!

Μισησμένοι όλοι σας!