Επικίνδυνες Αποστολές η Αγάπη Αναλαμβάνει

Εξακολουθώ να προβληματίζομαι για το ποιος είναι ο στόχος της ζωής μου!

Αναρωτιέμαι κατά πόσο έχω τη δυνατότητα να πάρω τον πλανήτη ένα βήμα μπροστά ή τουλάχιστον να τον σώσω.

Είχα γράψει παλιότερα ότι ο σκοπός της ζωής μας θα έπρεπε να ήταν η απάμβλυνση του πόνου του συνανθρώπου μας.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κόψω τις διαφημίσεις, το μπλογκ, την πιθανότητα επιστροφής στα νομικά ή στη δημοσιογραφία και να κάνω όλη μέρα φιλανθρωπίες.

Δεν το κάνω. Ούτε καν στον τηλεμαραθώνιο δεν αγοράζω εισιτήρια, γιατί βαριέμαι να ανοίξω το τζάμι στις κοπελίτσες στα φώτα.

Δεν γίνεται όμως να σπαταλώ τη ζωή μου, έτσι όπως ζω σήμερα.

Όταν γίνω 80 και έρθει ο Χάρος να με πάρει, τι θα του πω; Ότι μια ζωή δεν έσωσα ούτε ένα δάσος; Ούτε ένα ορφανό; Ούτε έναν άστεγο;

Πότε θα γίνω ήρωας του εαυτού μου; Πότε θα μου στήσω άγαλμα; Πότε θα με αγαπήσω; Κανείς δεν ξέρει!

Ακόμα και το ποδήλατο, με το οποίο πήγαινα στη δουλειά μου τους τελευταίους 4 μήνες προκειμένου να συνδράμω στην μείωση του διοξειδίου του άνθρακα και στον εξευρωπαϊσμό των ιθαγενών, το σταμάτησα διότι η ώρα τρεις που σχολάω έχει τρομερή ζέστη και τις τελευταίες μέρες πήγαινα σπίτι με ηλίαση. Ειδικά τώρα που κουρεύτηκα ήταν σαν να μου τηγάνιζαν τον εγκέφαλο! Θα επιστρέψω δριμύτερος από τον Σεπτέμβρη, αλλά στο μεταξύ ο πλανήτης συνεχίζει να καταστρέφεται.

Θέλω να χτυπήσει η πόρτα, να εμφανιστεί μια ξανθιά με μεγάλα βυζιά και να μου πει: «Αντίχριστε: Γλείψε μου καλά-καλά τις ρόγες και λάβε αυτό τον φάκελο στον οποίο αναγράφεται η αποστολή της ζωής σου!» Και μέσα στον φάκελο να γράφει αναλυτικά ότι στις τάδε του μηνός, ώρα τάδε, θα γίνω μέλος μιας δύσκολης αποστολής στον Αμαζόνιο που στόχο έχει την ανέγερση ενός χωριού σε μια αναλφάβητη φυλή ή κάτι παρόμοιο, το οποίο θα μου υποδείξει την ουσία της παρουσίας μου στον 3ο πλανήτη και θα μου διαγράψει όλες τις τύψεις για τον κατάπτυστο βίο που διανύω.

Δεν γίνεται να τρώμε τις ώρες μας στα καφέ, στα κλαμπς, στη Μύκονο και στις θάλασσες όταν εκεί έξω εκκρεμούν τόσες αποστολές! Εσείς πώς κοιμάστε τα βράδια;

Δεν γίνεται! Και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν χτυπά αυτή η μαυρογέριμη η πόρτα, να έρθει η ξανθιά! Και δεν καταλαβαίνω ακόμη περισσότερο γιατί ακόμα κι αν χτυπήσει, εγώ δεν πρόκειται να σηκωστώ να ανοίξω...