Οι Σουηδοί Ξανάρχονται

Απολογούμαι εκ των προτέρων που θίγω θέμα με πολιτικές προεκτάσεις. Το ξέρω ότι σιχαίνεστε τέτοιες αναρτήσεις και πως προτιμάτε το ξεκατίνιασμα. Αλλά, συνέβη το εξής. Πριν 2-3 βδομάδες ένας φίλος με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να γράψω το σενάριο μιας ταινίας και αν έχω κάποια ιδέα για τον κινηματογράφο, να του προτείνω. Στην αρχή το πήρα ζεστά το θέμα, ύστερα πιο χλιαρά, τελικά απέρριψα το ενδεχόμενο, γιατί μπορεί να είμαι ψώνιο, αλλά έχω και το γνώθι σ’αυτόν. Δυστυχώς δεν μπήκα καν στον κόπο να του ανακοινώσω την άρνησή μου, γαϊδούρι όντας, αλλά υπόσχομαι να το πράξω σύντομα.

Τέλος πάντων. Στην αρχή είχα σπάσει το κεφάλι μου να κατεβάσω ιδέες, καταλήγοντας τελικά σε δυο. Αποφάσισα όμως ότι ουδεμία μπορώ να τελειοποιήσω, αν και θεωρώ πως αν βρεθεί κάποιος άλλος και τις εξελίξει, ίσως βγει από το σκοτεινό τούνελ του μυαλού μου με σχετική εισπρακτική επιτυχία.

Η 2η ιδέα που είχα, (την 1η δεν την αποκαλύπτω στο παρόν στάδιο) ήταν η εξής:

Σκεφτείτε ότι ξυπνάτε ένα πρωί, και από το μπαλκόνι σας αγναντεύετε αυτό το θέαμα:

Ναι, η Κύπρος δεν βρίσκεται πια υπό τουρκική κατοχή, αλλά πλακώσανε οι Σουηδοί! Μας κατέχουν οι Βίκινγκς!

Η κατεχόμενη Λευκωσία είναι τίγκα στα ΙΚΕΑ και όχι στα καζίνα. Στα κατεχόμενα βρίσκεις τις καλύτερες επιστημονικές σχολές για να φοιτήσεις, οι Σουηδοί κατακτητές φέρνουν στην Κύπρο το γρηγορότερο ίντερνετ, την πιο εξελιγμένη κινητή τηλεφωνία και είναι χεσμένοι στα Eriksonns. Σταδιακά, δημιουργείται ένα ‘ψευδοκράτος’ το οποίο ξεχειλίζει από κοινωνική πρόνοια και οργανωμένη παιδεία. Όλοι ανεξαιρέτως μιλούμε τουλάχιστον 3 ξένες γλώσσες.

Στους δρόμους δεν κυκλοφορούν μουλάδες για τους οποίους απορείς πότε λούστηκαν τελευταία φορά, αλλά δίμετρες Σουηδέζες με τα μπικινάκια τους, τα γυαλιστερά μπουτάκια τους, τα τσιτωμένα βυζάκια τους! Οι Έλληνες της Κύπρου περνούν τα οδοφράγματα και πηδιούνται αβέρτα μαζί τους, δεδομένης και της σεξουαλικής απελευθέρωσης που χαρακτηρίζει τους Σουηδούς σαν λαό. Το ίδιο πράττουν και οι Κύπριες με ξανθούς, γαλανομάτες Σουηδούς που πίνουν μπίρες και ρεύονται δυνατά. Στην κατεχόμενη Λευκωσία δεν υπάρχουν πια μιναρέδες, ούτε είσαι αναγκασμένος να ακούς τον χότζα 3 φορές τη μέρα. Οι ιεροτελεστίες των Σουηδών περιλαμβάνουν αυστηρώς σουξεδάκια των Abba, άντε στο τσακίρ κέφι, και των Roxette!

Πόσο θα σε χάλαγε;

Βρίσκω τρομερή μια τέτοια ιδέα για τον κινηματογράφο. Μη σου πω και για την πραγματικότητα. Αλλά σκοντάφτω σε πολλά θέματα... Πρώτον, το κυπριακό ως τραγωδία είναι πολύ νωπό για να το διακωμωδήσεις, μη σου πω ακόμη και να το θίξεις. Δεύτερον, η κατοχή είτε είναι τουρκική, είτε είναι σουηδική, είτε είναι...μαλτέζικη, δεν παύει να είναι κατοχή. Και πάλι θα υπάρχουν αγνοούμενοι, και πάλι θα έχουν χαθεί άνθρωποι στον πόλεμο και πάλι θα υπάρχει λεηλασία περιουσιών και πολιτιστικής κληρονομιάς.

Το μόνο ενδιαφέρον που θα μπορούσε να έχει μια τέτοια ταινία θα έγκειται στην ρατσιστική πτυχή της υπόθεσης. Για το πώς δηλαδή θα αποδεχόμασταν εμείς έναν αντικειμενικά πιο «πολιτισμένο» λαό από τους κατεξοχήν βάρβαρους Τούρκους. Για το πώς εμείς θα περιμέναμε και θα υποδεχόμασταν τους εκάστοτε βαρβάρους. Θα ήταν δηλαδή μια ταινία στημένη σε καβαφικό concept, αλλά δυστυχώς, αμφιβάλλω αν θα κατάφερνε να κρατήσει τις λεπτές ισορροπίες που προ-ανέφερα. Τελικά, θεωρώ πως η ιδέα είναι καταδικασμένη να απορριφθεί από όλους τους παραγωγούς.

Αλλά άντε πες ότι ξεπεράσαμε τα πιο πάνω κωλύματα. Τι υπόθεση θα έχει το έργο; Τι χαρακτήρες θα δημιουργήσουμε; Με τι πλοκή; Με τι τέλος; Δεν αρκεί η ιδέα! Χρειάζεται και μια έξυπνη υπόθεση! Την οποία δεν διαθέτω, την οποία ούτε ξέρω και αν θα αποκτήσω ποτέ. Γι’ αυτό και δεν προχώρησα με το θέμα. Και έτσι έθεσα και τέλος στην προοπτική να συνεργαστώ κάποτε με μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου, που όπως βλέπετε, πέφτουν στα πόδια μου και με εκλιπαρούν να σώσω το Hollywood από την ύφεση.

Βρε λες να κάναμε μια τσόντα με Σουηδέζες στους πρόποδες του Πενταδακτύλου να τελειώναμε; "Bella Babe in Bella Pais!" Τα βαθυστόχαστα μηνύματα και οι προβληματισμοί μας μάραναν, στην κατάστασή μας!