Κόκκινα Φανάρια, Μπουρδελέ.

Κάνοντας ένα διάλειμμα από το διάβασμα που με κατατρύχει, απόψε παρακολούθησα τα «Κόκκινα Φανάρια» στο Θέατρο Ένα. Ήταν και η τελευταία μου έξοδος για το επόμενο δεκαπενθήμερο, μιας και διανύω περίοδο σεξετάσεων και πρέπει επιτέλους να πειστώ και να πιεστώ γι αυτό! Τέλος πάντων, συνοψίζω:

Καλύτερα Κρητικός παρά Κριτικός:

Το έργο είναι μια μαλακία όσον αφορά την υπόθεση. Το γνώριζα εξ’ αρχής, ήξερα που πάω να μπλέξω, δεν παραπονιέμαι. Ναι, βαριόμουν τόσο πολύ να διαβάσω που δέχτηκα να το φάω στη μάπα. Έτσι κι αλλιώς, πιστεύω ακράδαντα στο: «θέατρο να’ ναι, και ό, τι να’ ναι!»

Η πλοκή αφορά τη ζωή σε ένα μπουρδέλο. Παρακολουθούμε τα δράματα 4 γυναικών που εργάζονται εκεί. Η αγαπημένη μου φάση ήταν όταν παρουσίασαν ένα Χριστουγεννιάτικο Δέντρο επί σκηνής για να το στολίσουν. Πιο γελοίο Χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν ξαναείδα στη ζωή μου! Έριξαν και τα στολίδια πάνω όπως-όπως, με δυσκολία συγκράτησα τα γέλια μου. Ήταν ολοφάνερο πως επρόκειτο για δέντρο-προσφορά από τα καλάθια του Τσαούση και ουδόλως έδενε με το υπόλοιπο –ομολογουμένως εξαιρετικό- σκηνικό! Αξίζει να πάτε για να δείτε το δέντρο, πραγματικά! Θα με θυμηθείτε και θα σκάσετε στα γέλια. (Αν πάλι το δέντρο ήταν τόσο χάλια επίτηδες, υποκλίνομαι. Αλλά δεν νομίζω. Μάλλον ήταν λύση της τελευταίας στιγμής).

Επίσης, βρήκα τρομαχτικά αστείο το ότι ένας καπετάνιος έταξε σε μια από τις πρωταγωνίστριες να την παντρευτεί για να την σώσει από την πορνεία, αλλά στο τέλος πνίγεται σε ναυάγιο και μένει η άλλη σύξυλη. Τρομερό black humor!

Από τους ηθοποιούς δεν ενθουσιάστηκα. Η κυρία Σορόκου ήταν απλώς καλή στον ρόλο της Τσα-τσας. Οι υπόλοιποι μετριότατοι. Μια ηθοποιός μάλιστα, ερμήνευε λες και έπαιζε σε κυπριακή σειρά της μιας λίρας, και δεν έδενε καθόλου με το πομπώδες παίξιμο των υπολοίπων. Ήταν σαν να βλέπω Τσιάκκα με ολίγην από Φώσκολο.

Η σκηνοθεσία από την άλλη, ήταν εξαιρετική! Σε κάποιες στιγμές φοβερά κινηματογραφική. Μου άρεσε πολύ στο σημείο του “Let’s twist again” (όσοι το είδατε καταλάβατε σε τι αναφέρομαι). Είδαμε και βυζάκια επί σκηνής, αποζημιωθήκαμε για το κατά τα άλλα βαρετό έργο! Επίσης, οφείλω να εξομολογηθώ την αμαρτία μου: την περισσότερη ώρα συμπλήρωνα τις ατάκες των ηθοποιών με δικές μου – στα μουγκά εννοείται – και γελούσα μόνος μου. Χαχαχα-χουχουχου, ταρακουνούσα ολόκληρη την κερκίδα! Πρέπει να τους έσπασα τα νεύρα, αλλά κάπως έπρεπε να περάσει η ώρα μου.

Το θέατρο ήταν γεμάτο, αν και αυτό ήταν το μόνο εύκολο με 100 θέσεις όλες κι όλες! Πιστεύω ότι το εισιτήριο δεν άξιζε τα λεφτά του. Είναι η δεύτερη παράσταση στην οποία βαρέθηκα φέτος. Η πρώτη ήταν το «Εχθροί εξ’ Αίματος» του Αρκά.