Αρχίζει ο Χορός

Οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι από τα αγαπημένα μου θεάματα!

Το έχω ξαναγράψει, αλλά κλαίω σαν παρθένα κάθε φορά που μπορεί να διακριθεί Έλληνας αθλητής ή αθλήτρια. Κλαίω ακόμη και όταν παρελαύνει η ελληνική αποστολή, και κάθε που ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος! Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί. Κάποτε ντρεπόμουνα πάρα πολύ γι’ αυτό και προσπαθούσα να το κρύψω. Σήμερα με πήρανε όλοι χαμπάρι οπότε απενεχοποιήθηκα. Βέβαια, δεν κλαίω μόνος μου. Κλαίει και ο πατέρας μου, οπότε πρέπει να είναι κληρονομικό. Μικρότερος τον κορόιδευα, τώρα κάνω τα ίδια, οπότε δεν μπορώ να τον περιπαίζω άλλο.

Την έναρξη της Ολυμπιάδας του 2004, την παρακολούθησα από τη Βαρκελώνη, όταν είχα πάει για summer school. Επειδή στο διαμέρισμα που έμενα η τηλεόραση δεν έπιανε το TV España έπρεπε να παρακολουθήσω την τελετή από το καταλανικό κανάλι το οποίο θα την μετέδιδε σε επανάληψη στις 3 τα ξημερώματα! Δεν μπορούσα να περιμένω, οπότε πήγα σε ένα ίντερνετ καφέ μπας και βρω κανένα link και παρακολουθήσω το θέαμα ζωντανά.

Δεν τα κατάφερα. Μπήκα στο msn, βρήκα ένα φίλο online o οποίος άνοιξε την κάμερα του και μου μετέδιδε την εικόνα της τηλεόρασης του, από το ΡΙΚ. Καταλαβαίνετε πως δεν έβλεπα τίποτα. Η εικόνα άλλαζε κάθε 5 δευτερόλεπτα και μόνο κάτι απομονωμένα frames λάμβανα στην οθόνη του υπολογιστή. Παρόλα αυτά, πάλι έκλαιγα… Τι να πω, ώρες – ώρες με λυπάμαι κι εγώ!

Οι Ισπανοί τότε σχολίασαν πολύ θετικά τη διοργάνωση. Θυμάμαι πως την επόμενη μέρα πήγα και αγόρασα μια τοπική εφημερίδα και πήγα σε ένα πάρκο να αποπειραθώ να την διαβάσω. Με το που έκατσα στο παγκάκι και θαύμασα τους πηχυαίους τίτλους ένα πουλάκι μου έχεσε πάνω στην εφημερίδα και η κουτσουλιά λέρωσε τη φανέλα και το χέρι μου. Έγινα σκατά, πάνω που είχα κάνει ντους!

Όπως ήμουνα, πέταξα την εφημερίδα και επέστρεψα σπίτι να ξαναλουστώ.

Θυμάμαι τότε που η Ελλάδα δεχόταν πόλεμο από παντού για τις καθυστερήσεις στην αποπεράτωση των έργων. Οι Ισπανοί καθηγητές της σχολής μου είχαν πει ότι στη διοργάνωση του 1992, το στάδιο στο οποίο έγινε η τελετή έναρξης τελείωσε μια βδομάδα πριν και το έβαφαν μόλις δυο μέρες πριν την έναρξη, αλλά κανένα ΜΜΕ δεν το έθιξε για να σωθεί το γόητρο της διοργάνωσης.

«Εμείς οι Έλληνες μόνιμα μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας,» τους είπα…

Βέβαια, βλέπω τώρα τι τραβάνε και οι Κινέζοι και λέω, εμάς μας έσφαξαν με το γάντι. Όχι ότι δεν τα τραβάει ο κώλος τους, αλλά ναι, μην δουν χώρα να αναλαμβάνει τη διοργάνωση, αμέσως να την πριονίσουν. Παρόλα αυτά, πολύ θα χαρώ γι’ αυτά που θα ακούσουν οι εγγλέζοι το 2012, αν απομείνει τίποτα από Λονδίνο μέχρι τότε.

Τέλος πάντων.

Οι τελετές του Παπαϊωάννου ήταν καταπληκτικές, ειδικά η έναρξη. Τη λήξη την ήθελα λίγο πιο συγυρισμένη. Θα τις παρακολούθησα και τις 2 πάνω από 10 φορές. Δεν μου άρεσε που η Βίσση μοιράστηκε την εμφάνιση της με τους υπόλοιπους, αν και με αποζημίωσε που δεν είδα τη Βανδή πουθενά εκείνο το βράδυ. Αύριο οι Κινέζοι ετοιμάζουν μεγάλα τσίρκουλα, και είμαι σίγουρος πως δεν θα αντέξω να παρακολουθήσω όλη την εκδήλωση. Εν πάση περιπτώσει, ας δούμε μερικούς δράκους να χορεύουν εκεί πέρα με τους ακροβάτες να περάσει το μεσημέρι…

Σας αφήνω με το αγαπημένο μου βίντεο από τη διοργάνωση του 2004. Είναι λίγο αστείο το ότι επιλέγω το συγκεκριμένο, αλλά όποτε το παρακολουθήσω ανατριχιάζω.



Παρεμπιπτόντως, το blog κατεβάζει ρολά και πάει να ξεκουραστεί, βρίσκοντας –επιτέλους- τον εαυτό του. Ραντεβού… Σύντομα.
Καλές διακοπές.

ΥΓ: Επειδή έχασα τα dvd των τελετών έναρξης και λήξης, αν ξέρει κανείς από που να αγοράσω τα επίσημα dvd's ας στείλει κανένα e-mail.