Χοντρή και Αγαπημένη - Part Two

(…συνέχεια από το προηγούμενο)

Με πιάνει πανικός! Τι; Πώς; Δεν είναι δυνατόν! Γαμημένο τηλέφωνο, είναι μετρημένες οι ώρες σου! Tην επόμενη κιόλας μέρα πήγα και αγόρασα άλλο. Δεν πίστευα στα μάτια μου πως η χοντρή-πτωχή Κύπρια με άκουσε να την θάβω από κατά λάθος κλήση! Άρχισα να ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες, να πηγαινοέρχομαι στο διάδρομο, σκεφτόμουν το ρεζιλίκι και μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι!

Οι συγκάτοικοι δε, να πονάνε τα στομάχια τους από το γέλιο. Να μην πιστεύουν ούτε οι ίδιοι τη γκαντεμιά. Ξαφνικά, δέχομαι τηλέφωνο από τη χοντρή! Δεν το απαντώ. Ξαναπαίρνει. Δεν το απαντώ. Μου έκανε 17 αναπάντητες μέσα σε μισή ώρα. Η εκλεκτή, Σουηδή συγκάτοικος Νίνα, επέμενε πως αφού έγινε που έγινε η μαλακία, όφειλα να απαντήσω το τηλέφωνο και να απολογηθώ, να δεχτώ οποιαδήποτε τιμωρία και να πάει πάσα κακό.

Η χοντρή στο μεταξύ ξεσάλωσε. Άρχισε να μου τηλεφωνεί και στο σταθερό του δωματίου. Ούτε εκείνο το απαντούσα. Στα πολλά, μου έστειλε ένα ακόμα SMS: «Θέλω να μιλήσουμε, απάντα το τηλέφωνο σε παρακαλώ!» Μετά συνοδείας 7 συγκατοίκων στο δωμάτιο, αποφάσισα να το σηκώσω. Σημειώστε πως όλοι οι συγκάτοικοι ήταν ξενόφωνοι και απλά γούσταραν να βλέπουν τη φάτσα μου την ώρα που θα της μιλούσα, για να σπάσουν πλάκα.

- Έλα Χρίστο!
- Έλα… ό,τι και να πεις έχεις δίκαιο! Είμαι ένας γάιδαρος! Ένας υποκριτής που επί ένα τρίμηνο σου έπαιζα τον φίλο, ενώ η αλήθεια είναι πως δεν σε χωνεύω καθόλου!
- (Αρχίζει να κλαίει) Τι σου έκανα; Τι σου έκανα; Εγώ σε θεωρούσα φίλο μου! Έλεγα πάντα τα καλύτερα για σένα, και εσύ μιλάς για μένα με αυτό τον τρόπο;
- Έχεις δίκαιο... Μεγάλη μαλακία που το έμαθες μ’ αυτόν τον πλάγιο τρόπο. Είμαι έτοιμος να δεχτώ τις συνέπειες των πράξεων μου. Αν δεν θέλεις να μου ξαναμιλήσεις δεν υπάρχει πρόβλημα (Please, μην μου ξαναμιλήσεις!).
- Με απογοήτευσες, έχασα πάσα ιδέα!
- Έχεις απόλυτο δίκαιο, αλλά εμμένω σ’ αυτά που είπα. Sorry! (Σιγά μην της πω συγγνώμη. Sorry και πολύ της πέφτει!).
- (Συνεχίζει να κλαψουρίζει) Δεν ξέρω τι να πω, δεν ξέρω τι να πω! Πάντως αν θέλεις να εκτυπώσεις, έλα…
- Όχι, ευχαριστώ. Νιώθω άσχημα γι’ αυτό που έγινε, παρόλο που δεν μετανιώνω γι’ αυτά που είπα. Sorry πάλι για το θάψιμο (Που για να θαφτείς εσύ, θέλουμε δέκα φορτηγά χώμα!).

Έδιωξα τους συγκάτοικους άρον-άρον και έκατσα να καταγράψω το συμβάν στο προσωπικό μου ημερολόγιο. Αναλογίστηκα την συμφορά, αλλά και το θετικό του πράγματος. Μπορεί να έδωσα πάτημα της μαλακισμένης να με κατηγορεί σε όλο το ελληνομάνι πως είμαι ένας σατανικός υποκριτής που την κατηγόρησα πίσω απ’ την πλάτη της, αλλά, όσοι την γνωρίζουν θα συμφωνήσουν και θα επαυξήσουν μαζί μου, σκέφτηκα. Χώρια που θα γλιτώσουμε μια κι έξω από την ενοχλητική της παρουσία, τα ακκίσματα και τις μικροαστικές της συνήθειες. Ναι, τώρα είμαι σίγουρος! Μπορεί να έγινα ρεζίλι, αλλά από αύριο θα είμαι ένας πιο ελεύθερος άνθρωπος! Τουλάχιστον δεν θα φοβάμαι να απαντήσω το σταθερό τηλέφωνο μην τυχόν και είναι εκείνη και με πρήξει!

Κοιμήθηκα ήρεμος. Σαν τον άγγελο. Καμία τύψη δεν πλημμύρισε το μυαλό μου. Την επόμενη κιόλας μέρα άλλαξα κινητό και πήρα ένα καινούριο με πορτούλα που προστάτευε το πληκτρολόγιο από ανεπιθύμητα redials, και έκατσα να πακετάρω τα πράγματα μου. Την επόμενη μέρα θα πετούσα για Κύπρο, για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές.

Μέσα στην αναπουμπούλα του πακεταρίσματος, χτυπά το σταθερό. Ξέγνοιαστος εγώ το απαντώ:

- Ναι!
- Έλα Χρίστο, εγώ είμαι!
- Εσύ;
- Ναι, γιατί ξαφνιάζεσαι;
- Μου μιλάς ακόμα μετά τα χθεσινά;
- Ποια χθεσινά; Α, για τις κακίες σου λες; Τις ξέχασα ήδη. Άλλωστε, έτσι είστε εσείς τα αγόρια. Άξεστοι και κάφροι!
- Τι να πω! Χαίρομαι που το είδες θετικά! (Πρώτη φορά βλέπω άνθρωπο να τον βρίζουν και να το βλέπει θετικά! Την καημένη, προφανώς δεν είχε μισή φίλη στον μάταιο τούτο κόσμο!)
- Ναι ρε, no worries!
- Μάλιστα… Δηλαδή εσύ, τώρα μου μιλάς! (Τι πρέπει να γίνει δηλαδή για να μ’ αφήσεις ήσυχο;)
- Ναι όπως βλέπεις σου μιλάω. Για να σου πω… Έμαθα πετάς για Κύπρο αύριο.
- Ναι...
- Θέλω μια χάρη βασικά. Εγώ πετάω μεθαύριο, αλλά φοβάμαι να πετάξω μόνη μου. Σκέφτηκα λοιπόν, αν δέχεσαι κι εσύ, να αλλάξω την πτήση μου και να πετάξω αύριο μαζί σου, για να μην τρομάζω πάνω στο αεροπλάνο! Να έχω κάποιον γνωστό δίπλα μου!
- Φυσικά, φυσικά κανένα πρόβλημα! (Τι να έλεγα ο δόλιος, ειδικά μετά από το χθεσινό, δεν με έπαιρνε να απαντήσω κάτι άλλο…). Αλλά ξέρεις, πιστεύω πως δεν θα είναι εύκολο να αλλάξεις πτήση την τελευταία στιγμή…
- Α, μην ανησυχείς! Την άλλαξα ήδη! Απλά πήρα να σε ενημερώσω.
- Α, οκ! Πολύ ωραία! (Την άλλαξες πριν καν με ρωτήσεις… κρυφοπουτανίδου!)
- Πολύ ωραία Χρίστο μου, χαίρομαι που θα συνταξιδέψουμε! Θα τα πούμε αύριο το πρωί στο Check in! Ραντεβού στις 9:00 το πρωί, μπροστά από το περίπτερο των κυπριακών αερογραμμών!
- Ναι, ναι! Ραντεβού στο Heathrow!

Ε, μετά ΚΑΙ από αυτό, ήμουν σίγουρος πως ΔΕΝ θα μου ξαναμιλούσε.

Όλως τυχαίως, ξέχασα να την ενημερώσω πως εγώ πετούσα με την πτήση των 10, το βράδυ…

:)