Πόσο νευριάζω όταν είμαι σίγουρος πως θα κατουρήσω 100% μέσα στη λεκάνη, αλλά την τελευταία στιγμή γίνεται ένα mega splash και παίρνει ο χάρος χήρες, ορφανά και ό,τι βρεθεί σε ακτίνα 2 τετραγωνικών μέτρων!
Πόσο εκνευρίζομαι όταν ξέρω πως θα κλάσω από στιγμή σε στιγμή, και ενώ σφίγγομαι να μου βγει σιγανή, αποτυγχάνω! Εννοείται πως κάνω αμέσως τον Κινέζο, και εννοείται πως δεν πείθω κανέναν!
Πόσο νευριάζω που κοιμάμαι με το κινητό κλειστό κάθε βράδυ, αλλά μια φορά αν το ξεχάσω ανοικτό, λαμβάνω μήνυμα στις 3:00 τα ξημερώματα. Αυτομάτως χάνω τον ύπνο μου, επικαλούμαι Θεούς και δαίμονες, γίνεται άγρια πάλη με τα σεντόνια. Και για κερασάκι στην τούρτα, την επόμενη μέρα πάω στη δουλειά ξεχνώντας το κινητό σπίτι, μένοντας ξεκομμένος από κάθε επαφή μου για τουλάχιστον ένα 8ωρο!
Πόσο νευριάζω όταν έχεις άδικο, όταν στο αποδεικνύω εύκολα, και δεν έχεις το φιλότιμο να πεις έστω ένα sorry! Δεν απαιτώ να πεις ‘συγγνώμη’ στην Ελληνική που φανερώνει αμέσως περισσότερη ευθιξία. Ένα ρημάδι, αγγλικό sorry, για το τυπικό του πράγματος ρε φίλε!
Πόσο εξαγριώνομαι όταν πηγαίνω στο γυμναστήριο με το ipod, μπουρδουκλώνονται τα σύρματα των ακουστικών με τα όργανα και τις μπάρες και χρειάζομαι χειρουργό για να με ξεμπερδέψει. Πόσο νευριάζω όταν μερακλώνω μέσα στο αυτοκίνητο, θέλω να τραγουδήσω, να σκίσω τους πνεύμονες μου, και να έχω έγνοια μπας και ο δίπλα με κοιτάζει και μάλιστα αν με ξέρει… Πόσο κοστίζουν τα φιμέ τζάμια;
Άκου νέο! Σήμερα είδα την Ευδοκία Καδή (αυτήν της Γιουροβίζιον) στο καφέ απέναντι από το σπίτι μου. Την ήξερε μια κοπέλα από την παρέα και ήρθε να μας μιλήσει. Έσπευσα να της υπογραμμίσω ότι πρέπει να προσέχει την ώρα που κατεβαίνει από το τραπέζι στο τραγούδι της, γιατί πολύ φοβάμαι πως θα προυμουττηστεί καμιά ώρα. Βαριέμαι τώρα να εξηγώ τι σημαίνει προυμουττίζομαι.
Πόσο νευριάζω που οι celebrities μας είναι τόσο ευπροσήγοροι και καταρρίπτουν οποιοδήποτε μύθο προσπαθεί να χτίσει το TV Mania γύρω απ’ το όνομα τους…
Δεν με πιάνουν πια τα χάπια!
Πόσο εκνευρίζομαι όταν ξέρω πως θα κλάσω από στιγμή σε στιγμή, και ενώ σφίγγομαι να μου βγει σιγανή, αποτυγχάνω! Εννοείται πως κάνω αμέσως τον Κινέζο, και εννοείται πως δεν πείθω κανέναν!
Πόσο νευριάζω που κοιμάμαι με το κινητό κλειστό κάθε βράδυ, αλλά μια φορά αν το ξεχάσω ανοικτό, λαμβάνω μήνυμα στις 3:00 τα ξημερώματα. Αυτομάτως χάνω τον ύπνο μου, επικαλούμαι Θεούς και δαίμονες, γίνεται άγρια πάλη με τα σεντόνια. Και για κερασάκι στην τούρτα, την επόμενη μέρα πάω στη δουλειά ξεχνώντας το κινητό σπίτι, μένοντας ξεκομμένος από κάθε επαφή μου για τουλάχιστον ένα 8ωρο!
Πόσο νευριάζω όταν έχεις άδικο, όταν στο αποδεικνύω εύκολα, και δεν έχεις το φιλότιμο να πεις έστω ένα sorry! Δεν απαιτώ να πεις ‘συγγνώμη’ στην Ελληνική που φανερώνει αμέσως περισσότερη ευθιξία. Ένα ρημάδι, αγγλικό sorry, για το τυπικό του πράγματος ρε φίλε!
Πόσο εξαγριώνομαι όταν πηγαίνω στο γυμναστήριο με το ipod, μπουρδουκλώνονται τα σύρματα των ακουστικών με τα όργανα και τις μπάρες και χρειάζομαι χειρουργό για να με ξεμπερδέψει. Πόσο νευριάζω όταν μερακλώνω μέσα στο αυτοκίνητο, θέλω να τραγουδήσω, να σκίσω τους πνεύμονες μου, και να έχω έγνοια μπας και ο δίπλα με κοιτάζει και μάλιστα αν με ξέρει… Πόσο κοστίζουν τα φιμέ τζάμια;
Άκου νέο! Σήμερα είδα την Ευδοκία Καδή (αυτήν της Γιουροβίζιον) στο καφέ απέναντι από το σπίτι μου. Την ήξερε μια κοπέλα από την παρέα και ήρθε να μας μιλήσει. Έσπευσα να της υπογραμμίσω ότι πρέπει να προσέχει την ώρα που κατεβαίνει από το τραπέζι στο τραγούδι της, γιατί πολύ φοβάμαι πως θα προυμουττηστεί καμιά ώρα. Βαριέμαι τώρα να εξηγώ τι σημαίνει προυμουττίζομαι.
Πόσο νευριάζω που οι celebrities μας είναι τόσο ευπροσήγοροι και καταρρίπτουν οποιοδήποτε μύθο προσπαθεί να χτίσει το TV Mania γύρω απ’ το όνομα τους…
Δεν με πιάνουν πια τα χάπια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου