Είχα πει πως θα ξορκίσω το παρελθόν μου. Θα ξεχάσω όλα αυτά που χρόνια τώρα στοιχειώνουν τη ζωή μου και μου υπενθυμίζουν την ματαιότητα αυτής. Απέτυχα! Ανάθεμα την τεχνολογία! Όταν ήμουν μικρός, διάβαζα στα μίκυ μάους για την ανακάλυψη της δήθεν μηχανής του χρόνου και εντυπωσιαζόμουν. Πού να ήξερα πως εννοούσαν τις κάμερες... Αυτές είναι οι πραγματικές μηχανές του χρόνου! Δεν σε αφήνουν να ξεφύγεις. ΟΚ, δεν είναι τόσο κακό να μη θέλεις να ξεφύγεις. Είναι όμως κακό όταν συνειδητοποιείς πως ξέφυγαν όλοι εκτός απ' εσένα... Τους πεθυμώ! Όλους! Και ειδικά μερικές κορούδες που αποτέλεσαν την ονείρωξη μου για πολλά χρόνια. Τι να κάνεις... Μικρή είναι η Κύπρος, μικρή και η ζωή. Πάλι με χρόνια με καιρούς...Χαίρομαι όμως πραγματικά που με το 95% των θυμάτων εξακολουθώ να έχω καλές, στενές σχέσεις... Να είστε όλοι καλά.
(Το post αυτό διαβάζεται με μαυρόασπρο φόντο και με το "ό,τι αξίζει είναι στιγμές" του Χατζιδάκι για soundtrack!)
ΥΓ: Όσοι ρίξατε στο recycle bin τα χρόνια εκείνα, να σας γυρίζει που σας τα υπενθυμίζω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου