Σώσε Μας, Θεέ Μου, Από Τους Νταλάρες

 

Είτε καταπιαστούμε με τα πολιτικά, είτε καταπιαστούμε με τα καλλιτεχνικά, ο κοινός παρονομαστής είναι η φαιδρότητα. Παλιότερα σε θεωρούσαν σοβαρό αν σε ενδιέφεραν τα πολιτικά ζητήματα και πιο ελαφρύ αν σε απασχολούσαν τα καλλιτεχνικά. Χαίρομαι που τη σήμερον θεωρείσαι φαιδρός σε οτιδήποτε σε αφορά σχετικά με αυτή τη χώρα. Όπου χώρα, βλέπε τον ευρύτερο ελληνικό χώρο.

Το θέμα των ημερών είναι ο Γιώργος Νταλάρας.

Όταν ήμουν μικρός υπήρχε ένας σεβασμός γύρω από το πρόσωπό του, ο οποίος ουδέποτε κατάλαβα από πού πήγαζε. Ήταν κάπως σαν θρησκεία. Τον σεβόσουν τυφλά και αδιαπραγμάτευτα, ήταν «ο Νταλάρας» ασχέτως αν δεν ήξερες γιατί διαφέρει από τους υπόλοιπους. Εικάζω ότι για εμάς εδώ τους Κυπρίους ο σεβασμός ξεκινούσε κυρίως και πρωτίστως από μία σειρά συναυλιών που έκανε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 με σύνθημα «Τραγουδώ Για την Άμυνα – Τραγουδώ Για την Κύπρο».

Βρίσκαμε θεάρεστο ότι ήρθε ο Νταλάρας από την Αθήνα να τραγουδήσει ώστε να βρεθούν λεφτά να εξοπλίσουμε τον στρατό μας και να πολεμήσουμε τον Τούρκο. Θυμάμαι πάντα κάτι φίλες των γιαγιάδων μου να σχολιάζουν «η Βίσση τι έχει κάνει για την Κύπρο, γιατί δεν έρχεται κι αυτή να τραγουδήσει». Ο Νταλάρας τραγούδησε, λεφτά μαζεύτηκαν, στρατό όμως δεν είδαμε. Κι όσοι τον είδαμε, καλύτερα να μην τον βλέπαμε. Προφανώς για να μπορεί να ονομαστεί «στρατός» αυτό το απείθαρχο, αναποτελεσματικό Σώμα θα έπρεπε να τραγουδά κάθε μέρα ο Νταλάρας αλλά και πάλι δεν ξέρω πόσο ουσιαστικό θα ήταν, δεδομένου ότι ο ίδιος κύριος λίγα χρόνια μετά έκανε δηλώσεις κατά των εθνικών μας συμφερόντων, όπως για παράδειγμα,  «το Αιγαίο δεν ανήκει ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Τουρκία, το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια» (να βράσω τις σπουδές μου στο Διεθνές Δίκαιο), ενώ επίσης πριν λίγα χρόνια ανακάλυψα ότι ένα εκ των τελευταίων του άλμπουμ κυκλοφόρησε μέσω της Sony Τουρκίας κάτι που δείχνει και κατά που γέρνει η πλάστιγγα του οικονομικού του συμφέροντος (κλασικός αριστερός).

Έτσι έμαθα, που λέτε τον Νταλάρα και το ποιόν του.

Στη δεκαετία του ’90 είχε γίνει και ο γνωστός χαμός με τον Τζίμη Πανούση ο οποίος μηνύθηκε και καταδικάστηκε «να του τα σκάει» όποτε αναφέρεται στο όνομά του, οπότε αντιλαμβάνεστε ότι για Δημοκράτης Αριστερός δεν τον λες και πολύ ανεχτικό στην ελευθερία της έκφρασης του άλλου, ακόμη κι όταν πρόκειται για σάτιρα από τον ομοϊδεάτη Πανούση, τον οποίο έχω σε αντίστοιχη υπόληψη. Έτσι είναι, όμως, όλοι οι Αριστεροί. Δημοκρατικοί με τα δικά τους αυθαίρετα μέτρα και σταθμά.

Μουσικά δεν έχω εξερευνήσει τον Νταλάρα. Έχω ένα άλμπουμ του, το Latin, που έσκιζε στα τέλη του ’80 (όλα διασκευές) και μου αρέσουν πολύ και «τα βεγγαλικά σου μάτια» από τον δίσκο της «Πόπης». Τον είδα και μια φορά λάιβ το 1998 στην Ιερά Οδό με τους Πύξ Λαξ και τη Τσαλιγοπούλου και νόμιζα ότι θα πέθαινα από βαρεμάρα. Ήθελα να φύγω στα πρώτα δέκα λεπτά του προγράμματος αλλά ήμουν εκεί με το σχολείο και δεν μου επιτρέπετο.

Πέραν τούτων, ουδεμία γνώση έχω. Αν πρέπει να τον συγκρίνω με Πάριο, Αλεξίου, Γαλάνη, Μαρινέλλα και αυτούς τους τιτάνες με τους οποίους ξεμύτησε στο πεντάγραμμο, τους θεωρώ όλους ανώτερούς του, τόσο φωνητικά, όσο και ρεπερτοριακά.

Οπότε, δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί ο Νταλάρας χαίρει της εκτίμησης που χαίρει. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα θα μου πείτε, και θα συμφωνήσω. Κάποτε γνώρισα σε μία πτήση άτομο που μου είπε ότι η μεγαλύτερη λαϊκή φωνή της Ελλάδος είναι η Πάολα. Η Πάολα! Οπότε η συζήτηση περί γούστου τελειώνει εδώ.

Βγήκε τώρα ο Νταλάρας και αποκαθήλωσε τους ρεπόρτερ των πρωινάδικων. Δεν παρακολούθησα το θέμα, δεν άντεξα. Χονδρικά, κι από πάνω-από πάνω έμαθα ότι τους «ξευτύλισε» για το επίπεδο της δουλειάς τους. Να πω ότι διαφωνώ 100% θα ήταν ψέμα. Η τηλεόραση είναι πολύ χαμηλού επιπέδου μέσο από το 2000 και μετά. Πιο πριν κρατούσε και λίγο τα προσχήματα. Όμως, είναι τώρα ο Νταλάρας άτομο ακέραιο να μας κουνήσει το δάχτυλο; Δεν είναι.

Πολύ χάρηκα όμως για τον ντόρο που προκλήθηκε αφού για να ασχοληθούμε μαζί του έπρεπε να γίνει σκανδαλάκι τέτοιου επιπέδου. Αλλιώς, δεν θα είχαμε ιδέα αν ζει ή αν πέθανε.

Την καλύτερη κουβέντα για τον Νταλάρα την είπε η Βίσση και απ’ ό,τι φαίνεται είναι πια διαχρονική και κολλάει σε κάθε περίπτωση. Ουστ!