Το Μήλο Κάτω Απ' Τη Μηλιά

 

Πριν πάρα πολλά χρόνια ένας φίλος του πατέρα μου, μου είχε πει ότι ο λόγος με τον οποίο δεν τα βρίσκουμε με τον πατέρα μου είναι επειδή είμαστε οι ίδιοι. Εγώ τότε πρέπει να ήμουν 19-20 χρόνων και προσβλήθηκα από το σχόλιο. Είχα συνηθίσει να μου λένε ότι «είμαστε ίδιοι» στην εμφάνιση τουλάχιστον. Ούτε αυτό με χαροποιούσε ιδιαίτερα, αλλά δεν μπορούσα και να το αμφισβητήσω. Το καταμαρτυρούσε ο καθρέφτης οπότε το αποδέχτηκα. Το «είστε οι ίδιοι» και σε χαρακτήρα όμως, ήταν κάτι που πρώτη φορά μου το έλεγαν κατάμουτρα και ομολογώ ότι όχι μόνο το αμφισβήτησα, αλλά μου πήρε πολύ καιρό να το αποδεχτώ.

Ακόμη και σήμερα δεν πιστεύω ότι ήμαστε ίδιοι στον χαρακτήρα. Βρίσκω ομοιότητες όσο μεγαλώνω, αλλά δεν θεωρώ ότι αυτές είναι αρκετές ώστε να μας εξισώσουν. Έχει σημασία; Καμία. Υπάρχουν πολλές πραγματικότητες. Η πραγματικότητα του κόσμου, η πραγματικότητα η δική μας. Δεν σημαίνει ότι αυτές οι πραγματικότητες πρέπει ή και ταυτίζονται στα πάντα.

Το θέμα είναι ότι αυτές τις μέρες ήρθα αντιμέτωπος με κάποια ελαττώματα του γιου μου. Ελαττώματα τα οποία μας έχουν επισημάνει από το σχολείο. «Ο γιος σας είναι αυτό», «είναι και αυτό», «είναι και το παρ’ άλλο» ανέφερε η δασκάλα του. Μας είπε αρκετά θετικά, μας είπε και αρκετά αρνητικά.

Θύμωσα, ντράπηκα, στεναχωρήθηκα. Δυστυχώς, δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω οτιδήποτε για να τον διορθώσω. Είμαι σε μία ηλικία και μία φάση όπου αναγνωρίζω και βλέπω στον γιο μου όλα τα θετικά μου και όλα τα κουσούρια μου. Αυτά που λέει, αυτά που πράττει στο σχολείο είναι κατά 90% δικά μου χαρακτηριστικά. Είναι πράγματα τα οποία εγώ δεν κατάφερα ποτέ να διορθώσω σε μένα, τα αποδέχτηκα και έμαθα να ζω μαζί τους, είναι πράγματα που μου πήραν δεκαετίες για να τα λειάνω, και ακόμα δεν ξέρω αν τα λείανα. Τι να κάτσω να πω του παιδιού; Ότι πρέπει να αλλάξει; Προφανώς και θα του πω ότι πρέπει κάποια πράγματα να τα προσέξει ώστε να αποφύγει τις συνέπειες. Αλλά σε τι βαθμό και με ποια ένταση; Σάμπως κατάφερα να τα διορθώσω εγώ για να παίξω τώρα εγώ τον ρόλο του αυθεντία;

Διαπαιδαγωγούμε διά του παραδείγματος, δυστυχώς. Οι νουθεσίες, τα πρέπει και τα τελεσίγραφα δεν πιάνουν τόπο. Θα του τα πω ένα χεράκι, βέβαια, αλλά δεν έχω μεγάλες προσδοκίες. Αφού εγώ είμαι έτσι, έτσι θα είναι και ο γιος μου. Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει, άντε να παραπέσει λίγο πιο πέρα. Μια φορά, μήλο είναι, η μηλιά το γέννησε.

Όλα είναι γραμμένα στο DNA μας. Και όσο εξερευνώ αυτό το πεδίο, δηλαδή της γενετικής, συνειδητοποιώ ότι ούτε επίκτητοι χαρακτήρες υφίστανται ιδιαίτερα, ούτε τίποτα. Όλα κληρονομούνται. Το βλέπω και στην κόρη μου που είναι κατά 90% ίδια η Μπρέντα και μια μέρα θα μας πούνε και για τα δικά της χαΐρια.

Λυπάμαι και θλίβομαι, αλλά δεν μπορώ να κάνω και πολλά.