Όλα Τα Μαρτύρια Της Προεκλογικής Σε Ένα Ποστ

 

Ήταν ένα υπέροχο σαββατοκύριακο!

Δύο ήταν οι στόχοι: Να κερδίσει ο Μάρκο Μενγκόνι το φεστιβάλ του Σαν Ρέμο στην Ιταλία και να πάει Γιουροβίζιον και να κερδίσει ο Νίκος Χριστοδουλίδης τις εκλογές. Επετεύχθησαν αμφότεροι. Κοιμήθηκα σαν το πουλάκι απ’ τη χαρά μου και ξύπνησα ξέγνοιαστος σήμερα το πρωί, ούτε καν πως είναι Δευτέρα!

Είχα μεγάλη αγωνία κυρίες και κύριοι. Πέραν του ότι δεν ήθελα με τίποτε να ξαναπεράσει στο προσκήνιο το ΑΚΕΛ – και μην ακούτε τι λέγανε, ότι δήθεν δεν θα χειραγωγούσαν τον Μαυρογιάννη και ότι θα κυβερνούσε ανεξάρτητος, τόσο χαζοί δεν είμαστε -, επιπλέον δεν ήθελα να κερδίσει το κατεστημένο. Οι μηχανισμοί του οποίου κινητοποιήθηκαν με τόσο χυδαίο τρόπο, την τελευταία εβδομάδα ειδικά, εναντίον του Χριστοδουλίδη που δεν υπήρχε πιθανότητα να υπάρξει άνθρωπος που δεν θα ταυτιζόταν μαζί του και δεν θα τον υποστήριζε.

Να ξέρεις ότι το ‘χεις, να ξέρεις ότι μπορείς, αλλά η ματαιοδοξία του «μάστρου» να σου κόβει τα φτερά – η ιστορία της ζωής μου. Κι όταν αποφασίζεις να τραβήξεις τον δρόμο μόνος σου, να κινητοποιούνται θεοί και δαίμονες από τις υπόγες για να σου τον φράξουν! Οι ανεκδιήγητοι μέχρι και την μούμια του Κληρίδη ανέσυραν από τον τάφο προκειμένου να πείσουν τα αρνιά τους να κάνουν «την υπέρβαση!» Την Καιτούλα! Η οποία Καιτούλα, κατά τη γνώμη μου, είναι τόσο αξιολύπητη προσωπικότητα γενικά, που το να τη θεωρείς ως κάποια που μπορεί να επηρεάσει τον οποιονδήποτε καταδεικνύει και τη βλακεία σου. Η Καίτη Κληρίδη ούτε Ελληνικά να γράψει δεν ξέρει. Ποιος τη λαμβάνει υπόψη; Της έγραψαν εκεί ένα κείμενο και της είπαν «βάλτο στον τοίχο σου μπας και αναχαιτίσει καμιά ψήφο ο κώλος μας», κι εκείνη η κακομοίρα το αντέγραψε κάνοντας εκατό ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, και μετά ήρθαν να μας πουν «δείτε τι λέει η Καίτη!» Κατ’ αρχάς μόνο η Καίτη Γαρμπή μας κόφτει να δούμε τι λέει η οποία αν και λαϊκή τραγουδίστρια έχει διαβάσει πιο πολλά ελληνικά βιβλία από την Κληρίδενα. Το να νομίζετε ότι μας αφορά η κόρη του Γλαύκου, είναι σαν να νομίζετε ότι μας αφορά τι γνώμη έχει η Σοφία Καρβέλα για την Ελληνική δισκογραφία και το μέλλον της μουσικής. Αλλά, τόσος είναι ο νους σας!

Ύστερα, είχαμε και την ανακοίνωση του Προύντζου ως υπουργό οικονομικών. Τόση ήταν η δίψα του ΑΚΕΛ για εξουσία που ο Στεφάνου έδωσε το πράσινο φως στην ανακοίνωση ακόμη και του δεξιού Προύντζου ώστε να μας πείσει ότι δεν κινδυνεύει η τσέπη μας από ενδεχόμενη επαναφορά του ΑΚΕΛ. Ο Προύντζος, ο οποίος άλλα έλεγε στις συνεντεύξεις πριν δέκα μέρες (και πολύ ορθά), αλλά αναγκάστηκε να ανασκευάσει όταν είδαν στο ΑΚΕΛ ότι δεν προτίθεται ουδείς σοβαρός οικονομολόγος να αμαυρώσει τη φήμη του υποστηρίζοντας ανοιχτά τον υποψήφιο τους. «Ε, ξέρετε, άλλα είχα πει όντως, αλλά σιγά! Και η Κριστίν Λαγκάρντ δικηγόρος είναι και διαχειρίζεται κοτζάμ Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα!» Βλέπετε; Καμία συναίσθηση ως προς τα μεγέθη, τη σοβαρότητα και τα εχέγγυα του ανθρώπου που αναλαμβάνει μία τόσο μεγάλη ευθύνη. Σαν να βγαίνω εγώ και να πω, «τι πειράζει που δεν είμαι ηθοποιός; Και η Ρένα Βλαχοπούλου δεν είχε σπουδάσει τίποτα!»

Βλέπετε το επίπεδο των επιχειρημάτων. Βλέπετε το επίπεδο της πολιτικής ζωής. Πώς να μην συμπαθήσεις τον Χριστοδουλίδη;

Να πω την αλήθεια, χθες βράδυ συμπάθησα και τον Μαυρογιάννη. Κατ’ αρχάς όταν ανακοινώθηκε το όνομά του όλοι αντιληφθήκαμε ότι έψαχναν έναν καινούριο Μαλά, αλλά επειδή θα ήταν χοντρό να τον κατεβάσουν για τρίτη φορά, έψαχναν για έναν κλώνο του. Ο Μαυρογιάννης δεν ήταν για να πάει στον δεύτερο γύρο. Όταν όμως άρχισε το μαδομούνι στον Συναγερμό άρχισε και η υποψηφιότητά του να κερδίζει ψήφους και ξαφνικά βρέθηκε να θεωρείται φαβορί. Πιστεύω πως δεν το περίμενε ούτε ο ίδιος και δεν ήξερε πώς να το διαχειριστεί. Ένας άνθρωπος που πλησιάζει στα 70 και τρέχει σε γάμους σε γαλλικά κάστρα και έχει και για σύντροφο ένα ωραιότατο πιπίνι, τι θέλει τα προεδριλίκια στην Κύπρο και το ΑΚΕΛ μες τα πόδια του; Πιστεύω πως όταν συνειδητοποίησε ότι υπάρχει πιθανότητα να «τη φάει» και να εκλεγεί, έκανε σπασμωδικές κινήσεις για να χάσει. Μια εξυπηρέτηση πήγε να κάνει ο άνθρωπος και στο τέλος παραλίγο να βρεθεί και πρόεδρος! Δεν μου πήγε η καρδιά ούτε μία στιγμή να χαρώ με την ήττα του. Περισσότερο ευχαριστήθηκα τις φάτσες των οπαδών του Αβέρωφ που σήμερα τρώνε τις σάρκες τους, παρά την ήττα Μαυρογιάννη. Κατ’ αρχάς όταν τον είδα χθες βράδυ να δηλώνει πως η επόμενη μέρα θα τον «βρει σπίτι του» (Θεός!) και όταν νομιζόμενος ότι έκλεισαν οι κάμερες έστριψε το κεφάλι και ρώτησε τον γιο του «αν τα είπε καλά», σαν παιδάκι που λέει το ποίημα του στη γιορτή του Δημοτικού του σχολείου και δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει γύρω του, εμένα μου έδειξε ότι ο άνθρωπος μετάνιωσε την ώρα και τη στιγμή που δέχτηκε να ανακατευτεί με τα πίτουρα! Ρισπέκτ κύριε Μαυρογιάννη, και άλλη φορά να μην το ξανακάνεις.

Σε αυτή την εκλογική εβδομάδα των παθών, είχαμε κι άλλες αηδίες! Λογύδρια από κομματόσκυλα τα οποία μέσω ποίησης προσπαθούσαν να μας πείσουν τι να ψηφίσουμε ξεδιπλώνοντάς μας τις σκέψεις τους. Το τι ωραιότατα καλολογικά στοιχεία, παρομοιώσεις και μεταφορές, είδα να αναρτώνται προκειμένου η «πνευματική ελίτ» της χώρας (κάνω εμετό), να μας πείσει να ψηφίσουμε τον εκλεκτό της καρδιάς της, δεν περιγράφεται. Τόσο πια μας υποτιμούν. Θεωρούν ότι εκθειάζοντας δημοσίως τον δικό τους επίλεκτο μπορεί να μας επηρεάσουν! Είδαμε και πάθαμε να χωνέψουμε το φαινόμενο του ίνφλουένσερ που σου μοστράρει κρέμες, αφρούς ξυρίσματος και καφέδες στο ίνσταγκραμ, τώρα περάσαμε στο πολιτικό πουλέν! «Ψηφίζω τον τάδε γιατί ο ουρανός μπορεί να γίνει πιο γαλανός!», «ταξιδεύουμε στο φως ψηφίζοντας τον δείνα». «Μόνο η ακραιφνής εντιμότητα του τάδε μπορεί να μας τον σηκώσει!» Μη σχολιάσω το αιώνιο κλισέ «για τα παιδιά μας, για το μέλλον, για την ελπίδα!» Τα «παιδιά μας», τα οποία ως γνωστόν πάντα έχουν περισσότερο νου από τους γονείς τους, δεν θα ψήφιζαν ποτέ κάποιον που θέλει να τους πάει «στο φως». Τις προάλλες ο γιος μού είπε «παπά, όταν βλέπουμε έντονο φως, ξέρεις τι σημαίνει; Έρχονται οι άγγελοι να σε πάνε στον άλλο κόσμο!» Σιγά μην ψηφίσω τον οποιονδήποτε να με πάει από τώρα στα κυπαρισσάκια! Δεν σφάξανε!

Το θέμα όμως δεν είναι το «φως» αυτό καθεαυτό. Το θέμα είναι η τύφλα σας. Και το ότι νομίζετε ότι μπορείτε να μας χειραγωγήσετε. Χαράς το τουπέ! Σας θαυμάζω!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, πάει κι αυτό. Δόξα σοι ο Θεός! Έχω μπροστά μου άλλα πέντε χρόνια χωρίς το ΑΚΕΛ και με τη μύξα του Συναγερμού να πνέει τα λοίσθια. Απόλαυση και κάβλα! Για όλα τα υπόλοιπα, δεν περιμένω θαύματα. Αλλά τουλάχιστον γλιτώσαμε τα χειρότερα!

Καλή σας μέρα, και τώρα πάω να γράψω για τον Μάρκο Μενγκόνι στο άλλο μπλογκ!