Δώρα

Όταν δηλώσαμε συμμετοχή με τη θεατρική μου ομάδα στο φεστιβάλ του ΘΟΚ λάβαμε μία επιστολή ότι η κριτική επιτροπή θα ερχόταν να δει την παράστασή μας και να την αξιολογήσει στις τάδε του μηνός, και ότι μεταξύ των κριτών θα ήταν και η Δώρα Κακουράτου. Η χαρά μου ήταν μεγάλη. Η Δώρα Κακουράτου είναι μία ηθοποιός συνώνυμη με το κυπριακό θέατρο. Σημάδεψε την εποχή μου και θα ήταν τεράστια η χαρά μου να τη γνωρίσω από κοντά.

 

Ένας από τους λόγους για τους οποίους αγάπησα το θέατρο ήταν η Δώρα Κακουράτου. Η γιαγιά μου, αυτή η γνωστή που λατρεύω, ερχόταν κάθε Σάββατο με το γκρίζο Toyota της και με έπαιρνε μαζί της στο θέατρο να τη δούμε. Πηγαίναμε εναλλάξ, μια στο «Θέατρο Μιμόζα» για να δούμε τις παραστάσεις των «Κακουράτου – Γιωργαλλή» και μία στο «Θέατρο Οθέλλος» για να δούμε τις επιθεωρήσεις του Δημήτρη Παπαδημήτρη. Στη δεκαετία του ’80 δεν υπήρχαν κι άλλες εναλλακτικές διασκέδασης, έτσι κι αλλιώς. Είτε θα έμενες σπίτι να έβλεπες την Ειρήνη Χαραλαμπίδου στο «Ευχάριστο Σαββατόβραδο» είτε θα πήγαινες στο θέατρο να δεις αυτές τις παραστάσεις μαζί με όλη την κοσμική Λευκωσία. 

 

Και όχι μόνο στη Λευκωσία. Τα καλοκαίρια όταν ο θίασος της Κακουράτου περιόδευε στα ορεινά χωριά και τύχαινε να διακοπεύουμε εκεί, πάντα η γιαγιά μου μας έπαιρνε εκεί παρέα με όλα τα ξαδέλφια να περάσουμε τις νύχτες μας. Θυμάμαι καλοκαίρι στον Πεδουλά, να στήνεται παράσταση «στην ταράτσα του ξενοδοχείου Jack’s» με μόνα σκηνικά κάτι σεντόνια τα οποία οι ηθοποιοί κρέμαγαν από συρματόσκοινα για να φτιάξουν και καλά τους τοίχους του σκηνικού τους. Παρακμιακές καταστάσεις, αλλά και τι δεν θα έδινα να πήγαινα πίσω στον χρόνο και να τις ξαναζήσω. 

 

Η Δώρα Κακουράτου ήταν λίγο «καρικατούρα». Κάτι σαν τη Βλαχοπούλου, κάτι σαν την Σαπφώ Νοταρά. Ήταν δηλαδή αστεία από μόνη της, ως φυζίκ. Ένα παιδί μπορούσε να γελάσει μαζί της ακόμα και αν έβγαζε τη γλώσσα της έξω και αλληθώριζε. Θυμάμαι κάποτε που είχε κάνει μία παράσταση στην οποία τσαντιζόταν επειδή είχε κολλήσει στη σόλα της γόβας της μία τσίχλα. Πάσχισε επί σκηνής να την ξεκολλήσει. Ήμουν διπλωμένος στα γέλια σε όλη την παράσταση εξαιτίας αυτής της εικόνας. Αυτό ήταν το επίπεδο του χιούμορ, καταλαβαίνετε...

 

Όλο αυτό πέθανε με τον ερχομό της ιδιωτικής τηλεόρασης στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Πιο πριν, η Κακουράτου θεωρούνταν η «Βουγιουκλάκη της Κύπρου» κι αν ακόμα κάποιοι το λέγανε κοροϊδευτικά, ήταν αλήθεια. Με τον ερχομό όμως της τηλεόρασης όλη αυτή η κουλτούρα πέρασε στη λήθη, και οι επιθεωρησιακοί θιάσοι της Κύπρου εξαφανίστηκαν. Η Δώρα Κακουράτου πέρασε με επιτυχία στην τηλεόραση, έκανε τις συμπαθέστατες «Διπλάρες» στον Λόγο το 1994, και αργότερα, στη δεκαετία του 2000 την «Αίγια Φούξια» και το «Την πάτησα» που ευτυχώς ήμουν στο εξωτερικό και δεν αξιώθηκα να τα δω και να σιχαθώ. 

 

Εν πάση περιπτώσει, εγώ όποτε ακούω Δώρα Κακουράτου, χαμογελώ και θυμάμαι υπέροχα παιδικά χρόνια. Όταν ήρθε η μέρα της αξιολόγησης της παράστασής μας τις προάλλες, έκπληκτος παρατήρησα ότι η Δώρα Κακουράτου δεν ήταν μέλος της επιτροπής και ότι είχε αντικατασταθεί από μία άλλη κυρία. Ρώτησα το γιατί μία κοπέλα που είχε άκρες στον ΘΟΚ και μου απάντησε ότι «δεν είναι και πολύ καλά». Δεν φαντάστηκα ότι ήταν τόσο σοβαρά. Τι κρίμα!

 

Το κακό με την εποχή που ζούμε είναι ότι φεύγουν πια μεγάλες μορφές και δεν γεννιούνται καινούριες. Η Δώρα Κακουράτου ήταν μία απίστευτη κωμικός αλλά τη σήμερον δεν μπορώ να σου κατονομάσω μία σύγχρονη Κύπρια κωμικό που να μπορεί να συγκριθεί μαζί της. Φυσικά αυτό συμβαίνει σε όλες τις τέχνες. Δεν υπάρχει νέα Βίσση, δεν υπάρχει νέα Βουγιουκλάκη. Γενικότερα, οι καινούριοι είναι τόσο αδιάφοροι και επίπεδοι, άοσμοι, άχρωμοι, άγευστοι, φοβικοί απέναντι στα όποια ελαττώματα της εικόνας τους, που πραγματικά απελπίζεσαι για το πού πάει αυτός ο αδιάφορος καλλιτεχνικός κόσμος! 

 

Το έχω ακούσει αυτό κι από άλλους. Έλεγε π.χ. ο Μιχάλης Ρέππας σε μία συνέντευξη πρόσφατα ότι παλιά έβρισκες μορφές όπως π.χ. η Αδαμάκη, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου και η Άννα Παναγιωτοπούλου για να γράψεις πάνω τους. Σε ενέπνεε η φάτσα τους, το λέγειν τους. Τώρα για ποια να γράψεις που είναι όλες και όλοι κομμένοι ραμμένοι από το ίδιο πατρόν; Έτσι και με τη Δώρα Κακουράτου. Ήταν μία και μοναδική στο είδος της. 

 

Καλό ταξίδι Δώρα. Ήσουν όντως «Δώρα» και όχι σκέτο δώρο!