Νηστεία

 

Αποφάσισα, προ ολίγου, ότι φέτος για πρώτη φορά στη ζωή μου, θα δοκιμάσω να νηστέψω. Δεν θα κόψω το φαγητό, άλλωστε είμαι τόσο ιδιότροπος που αν κόψω το φαγητό θα πεθάνω. Θα κάνω κάτι πιο καθαρτικό: Θα νηστέψω τα κοινωνικά δίκτυα. Θα το κάνω δώρο στον εαυτό μου, με την ελπίδα να τα κόψω μια και καλή και μετά το Πάσχα. Αντιλαμβάνομαι το μεγαλόπνοο και φιλόδοξον του πράγματος, αλλά μια δοκιμή δεν βλάπτει. Δεν έχω νηστέψει ποτέ στη ζωή μου το παραμικρό. Ευκαιρία είναι να δω τις αντοχές μου.

Τα κοινωνικά δίκτυα έχουν καταντήσει τα μάλα τοξικά. Πάντα έτσι ήταν θα μου πεις. Ναι, θυμάμαι ότι και τα μπλογκς όταν ήταν στα φόρτε τους ήταν ανυπόφορα. Έμπαινα στο προφίλ μου εδώ κάθε πρωί και έβρισκα τόνους από hate mail. Είχα φτάσει στο σημείο να μην το αντέχω. Αλλά ήμουν νέος και δεν με επηρέαζαν και τόσο. Το αντιμετώπιζα σαν μέρος του παιχνιδιού. Σήμερα, στην ηλικία μου δεν θα το άντεχα.

Όπως και να ‘χει. Αυτό κόπασε από το 2010 και μετά όταν όλα τα ξόανα ξεκουμπίστηκαν από τα μπλογκς και μεταφέρθηκαν στο τουίτερ. Υπάρχει τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα. Και δεν βγάζω απέξω την ουρά μου. Παραδέχομαι ότι κι εμένα, ενίοτε, μου βγάζουν τον χειρότερο μου εαυτό και βρίζω και ξεκατινιάζομαι ακόμη και για θέματα που ουδόλως με αφορούν. Ή πολλές φορές με συλλαμβάνω να καβγαδίζω στα καλά καθούμενα με τον κάθε ένα απλά και μόνο επειδή ξύπνησα στραβά και ψάχνω κάπου να εκτονωθώ. Δεν είναι υγιές αυτό το πράγμα. Θέλω να το κόψω ή και να το μειώσω δραστικά.

Μα ναι, μόλις προ ολίγου μπήκα στη διαδικασία να βρίσω κάποιον απλά και μόνο επειδή τόλμησε να γράψει την άποψή του για ένα τραγούδι με την οποία διαφωνούσα και τον βρήκα υπερβολικό. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Στο τσακ κρατήθηκα και δεν απάντησα. Έσβησα την βρισιά τελευταία στιγμή. Ο γραπτός λόγος, δυστυχώς, παρεξηγείται έτι περισσότερον. Πολλά αρνητικά λόγια όταν λέγονται ενώπιος ενωπίω, καταπίνονται και χωνεύονται ευκολότερα παρά όταν τα διαβάζεις και δεν ξέρεις τις προθέσεις, τον τόνο και το ύφος του αλλουνού. Είναι επόμενο να πυροδοτούνται εντάσεις από το μηδέν.

Διάβασα, συν τοις άλλοις, ότι ένα τεράστιο μερίδιο ευθύνης για την κατάθλιψη, την οποία άρχισα να πιστεύω ότι μου χτυπά εκ νέου την πόρτα, φέρουν τα σόσιαλ. Ειδικότερα μετά τον κορωνοϊό, ο οποίος είναι ακόμη εδώ, αλλά είναι σαν να μην είναι εξαιτίας του μπάσταρδου του Πούτιν, η διάθεσή μου έχει πέσει στα Τάρταρα. Κοιμάμαι – ξυπνάω, μόνη μου έγνοια «τι ώρα θα φάμε τα πυρηνικά» και «τι ώρα θα πεθάνουμε». Δεν φχαριστιέμαι τίποτα πια. Είχα κόψει τα Δελτία Ειδήσεων τα τελευταία τέσσερα χρόνια εξαιτίας του δικτάτορα υιού μου, ο οποίος δεν μας επιτρέπει να δούμε τίποτε άλλο πλην παιδικών βίντεο στο Νέτφλιξ και είχα βρει την υγειά μου. Τώρα που αρχίσαμε να ξανά-έχουμε επαφή με την πραγματικότητα, επέστρεψε και η σκιά της κατάθλιψης.

Τέλος πάντων. Εγώ θα το δοκιμάσω, κι ό,τι γίνει. Εννοείται ότι θα μπαίνω εδώ και θα γράφω το μακρύ και το κοντό μου για οτιδήποτε με απασχολεί. Αλλά περαιτέρω σχέσεις και διαδράσεις, κομμένα όλα σύρριζα. Ευκαιρία να αφοσιωθώ στο μυθιστόρημα που γράφω και το οποίο όσο πάει μου αρέσει και εμένα πιο πολύ.

Θα ήθελα να σου γράψω και την ιστορία του κουκλόσπιτου που έγινε πρόσφατα πεδίον ανταλλαγής πυρών στην οικία μας, αλλά επιφυλάσσομαι γι’ αργότερα. Τώρα νύσταξα.

Γεια!