Στο Κουρείο Με Το Τρίχρονο

Σήμερα είναι μία σκατό-μερα από την οποία θα μπορούσα να παράγω δέκα διαφορετικές αναρτήσεις, όμως όχι, δεν πρόκειται να της κάνω τη χάρη. Τελευταίως άρχισα να διαβάζω βιβλία φιλοσοφίας και ψυχολογίας πιο επίμονα και άρχισα να εφαρμόζω ευλαβικά τις συμβουλές τους. Δεν θα μου χαλάσετε εσείς τον δρόμο προς τη νιρβάνα. Στην άκρη, λοιπόν, η τοξικότητα, θα σας γράψω για τον υπέροχο γιο μου τον οποίο χθες πήγα πρώτη φορά για κούρεμα.

Λάθος! Δεν ήταν η πρώτη φορά. Έτυχε να τον ξαναπάμε μικρότερο να κουρευτεί, αλλά ήταν τραυματικές εμπειρίες για όλους μας. Τις απωθήσαμε στο υποσυνείδητο. Υπήρξε ακόμα και κουρέας που αρνήθηκε να τον αναλάβει για να αποφύγει τα χειρότερα. Με τούτα ως δεδομένα, το εγχείρημα «κούρεμα» μετατράπηκε σε μόνιμο άγχος στο σπίτι μας. Καταντήσαμε να τον κουρεύουμε δυο φορές τον χρόνο με όσο ζόρι μπορεί αυτό να ενέχει. Όλους τους υπόλοιπους μήνες το χωνέψαμε ότι θα κυκλοφορεί σε κάτι ανάμεσα στον Μόγλη από το Τζανγκλ Μπουκ και στον Ταμτάκο με το Ντάτσουν.

Χθες λοιπόν μετά από δεκάδες τεμενάδες και τάξιμο παγωτού, αποδέχτηκε να πάμε να κουρευτεί. Μπαίνοντας μέσα, το τρίχρονο, έσπευσε να κάνει παρατήρηση στον κουρέα ότι «το πάτωμα έχει τρίχες» και ότι «εγώ δεν κάθομαι σε καρέκλα με τρίχες». Ο κουρέας αμήχανος έσπευσε να σκουπίσει. Αφού τον έπεισα να καθίσει στην καρέκλα και βρήκε συναρπαστικό το γεγονός ότι του έβαλαν περιλαίμιο και προστατευτικό κάλυμμα για τις τρίχες, αρχίνησε ένας ορυμαγδός από ατάκες που δεν προλάβαινα να καταγράφω. Θα μοιραστώ μερικές εδώ:

Σκηνή 1^η:

Ο κουρέας παίρνει το σπρεϊ με νερό και αρχίζει να χτενίζει τα μαλλιά του.

«Τι μου βάζεις πάνω στα μαλλιά μου;»

«Νερό είναι, μην φοβάσαι».

«Το νερό απαγορεύεται!»

(γιατί απαγορεύεται δεν διευκρίνισε).

Σκηνή 2^η:

Ο κουρέας για να τον καλοπιάσει άρχισε να του λέει ότι μέσα στην καραντίνα υιοθέτησε μία σκυλίτσα.

«Γιατί έχεις σκυλίτσα; Δεν το ξέρεις ότι είσαι αγόρι;* Τα αγόρια έχουν σκυλάκια, και τα κοριτσάκια έχουν σκυλίτσες!»

«Ε, τι να κάνω; Σκυλίτσα μου χάρισε η κοπέλα μου» απολογήθηκε ο άνθρωπος.

Σκηνή 3^η:

Ο κουρέας συγκεντρώθηκε στο κούρεμα, και ο μικρός κοιτάζοντας επίμονα τον εαυτό του στον καθρέφτη αναφώνησε: «πώς είμαι έτσι;!»

Αμήχανη σιωπή.

«Δεν τελειώσαμε ακόμα, θα στα φτιάξω!» του είπε.

Σκηνή 4^η:

Στα καλά καθούμενα κατόπιν παρατεταμένης σιωπής:

«Εγώ εδώ, δεν ήρθα για πολύ. Λίγο θα κάτσω και θα πάω σπίτι μου!»

(Έκρινε ότι έπρεπε να ξεκαθαρίσει τη θέση του).

«Κι εγώ θέλω να τελειώνω να σχολάσω» αποκρίθηκε ο κουρέας.

Σκηνή 4^η:

Ο γιος μου αποφάσισε να εξηγήσει στον κουρέα πού βρίσκονταν:

«Ξέρεις τι είναι το κουρείο; Είναι ένα μέρος που πάμε και κόβουμε τα μαλλιά μας ΑΠΑΛΑ, για να μην μπαίνουν στα μάτια μας»

(Έδωσε έμφαση στο απαλά, επειδή ο κουρέας έκανε κάποια απότομη κίνηση η οποία τον πόνεσε).

Σκηνή 5^η:

Ξαφνικά και ενώ φάνηκε να βρίσκουμε μία ηρεμία, ο μικρός μου άρπαξε το περιλαίμιο, το έβγαλε με δύναμη και φώναξε: «Εγώ θέλω να φύγω!»

Πω! Συναγερμός στο κουρείο, είδαμε και πάθαμε να τον πείσουμε να κάτσει «ακόμα πέντε λεπτά» γιατί ο κουρέας δεν πρόλαβε να τελειώσει το κούρεμα. «Ακόμα δυο ψαλιδιές και τέλος!» μας είπε αυστηρά. «Εντάξει, εντάξει», απαντήσαμε εμείς. Σούζα μας έχει… Σούζα!

Σκηνή 6^η:

Βγήκα έξω γιατί έπρεπε να μιλήσω στο κινητό για μισό λεπτό. Επιστρέφοντας άκουσα τον γιο μου να λέει «είπα τέλος!» Ο κουρέας σε απολογητικό τόνο εκλιπαρούσε για να καθαρίσει λίγο παραπάνω το σβέρκο. Του άρχισε την πάρλα για να του αποσπάσει την προσοχή:

«Μη φοβάσαι Αλέξη μου, έχω κουρέψει πολλά και φρόνιμα παιδάκια εγώ»

«Τα φρόνιμα παιδάκια να τα κουρεύεις… όποια είναι άταχτα να τους κόβεις τα αφτιά με το ψαλίδι!»

Φινάλε:

Όταν ο κουρέας τελείωσε, ο γιος μου είπε «τι ωραία!» και τον ευχαρίστησε για το κούρεμα. Εγώ του έδωσα ένα γερό φιλοδώρημα για την υπομονή που υπέδειξε. Πραγματικά εγώ δεν ξέρω αν θα τον άντεχα αν δεν ήταν γιος μου. Απεναντίας, όλα τα πιο πάνω τα έβρισκα τρομερά χαριτωμένα. Έτσι είναι, η κουκουβάγια με το κουκουβαγιαδάκι.

ΥΓ.:

*Δεν ξέρεις ότι είσαι αγόρι;

Ο γιος μας έχει τρομερό θέμα με το τι είναι αγορίστικο και τι είναι κοριτσίστικο. Παρόλο που είμαστε οικογένεια που δεν δίνει έμφαση στα στερεότυπα και παρόλο που εγώ οδηγώ αυτοκίνητο κόκκινου χρώματος και κάθε βράδυ διαβάζουμε ιστορίες της Ντίσνεϊ που είναι τίγκα στην πριγκίπισσα και τον ρομαντισμό, εντούτοις τον πιάνει μεγάλο πάθος σχετικά με το τι κάνει το κάθε φύλο. Θεωρώ ότι είναι κάτι που το έμαθε από άλλα παιδιά του νηπιαγωγείου και ότι είναι εν τέλει αναπόφευκτο και τζάμπα σκάμε στο σπίτι να καταργήσουμε τους ρόλους. Παίζουμε με τους πυτζαμοήρωες, για παράδειγμα, και μου λέει «εγώ θα κρατώ τον Catboy επειδή είμαι αγοράκι, κι εσύ θα κρατάς την Owlette». Εγώ δεν είμαι αγοράκι; τον ερωτώ. «Ωραία, τότε πάρε και τον Γκέκο» μου λέει. «Την Ολέτ γιατί να την κρατώ;» «Ε, δεν ξέρω, εγώ πάντως είμαι αγοράκι και την Ολέτ δεν την κρατώ». Τα ίδια μου κάνει και όταν παίζουμε με τα στρουμφάκια. Αρνείται να αγγίξει τη Στρουμφίτα κάτι που θεωρώ υπερβολικό.

Παρόλο που κατά βάθος χαίρομαι που έχει βρει το φύλο του και το διαχωρίζει και το υπερασπίζεται, ειδικά σε μία εποχή που το unisex έχει καταργηθεί και περάσαμε στη δικτατορία των φεμιναζί, εντούτοις απορώ πώς ανάπτυξε μία τόσο έντονη άποψη για το τι είναι αντρικό και τι όχι. Σκέφτομαι ότι ίσως τα παιδιά να είναι πιο νορμάλ και ισορροπημένα από εμάς που πλέον πασχίζουμε να τα ξευτυλίσουμε όλα χάριν κατάργησης στερεοτύπων και πολιτικής ορθότητας.