Από το '87 Στο '97

Η ψηφιοποίηση συνεχίζεται ακάθεκτη κι εγώ εντοπίζω διαμαντάκια. Τις τελευταίες δυο μέρες ανέβασα στο Youtube αποσπάσματα από τα πρωτοχρονιάτικα σόου του 1987 και 1997 αντίστοιχα. Το 1997 αν και δεν το αισθάνομαι μακρινό, εντούτοις πάνε πάνω από είκοσι χρόνια που εξέπνευσε, γι’ αυτό αξίζει κι αυτό να κριθεί λαογραφικά και κοινωνιολογικά. Το 1987 φαντάζει όντως αρχαίο, συγκεντρώνει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αν και εγώ αλλού θέλω να εστιάσω την προσοχή μας. Στην εξέλιξη.

Όπως θα δείτε και πιο κάτω, από το 1987 μέχρι το ’97 πέρασαν δέκα χρόνια, βελτιώθηκε η εικόνα, βελτιώθηκαν τα τεχνικά μέσα, αλλά το περιεχόμενο έφθινε. Αυτό που λέμε ότι όσο περνούν τα χρόνια πάμε πίσω-πίσω, εγώ το πιστεύω ακράδαντα και αυτό διαφαίνεται στην ποιότητα των προγραμμάτων, του λόγου, της αίσθησης του χιούμορ. Αν συγκρίνουμε τα σκετσάκια, τον αόρατο φακό της κάθε εποχής θα δείτε ότι η γλυκιά, κυπριακή αφέλεια εγκαταλείφθηκε και αντικαταστάθηκε από τη σάχλα, το μόνο προϊόν που θα μπορούσε να εξάγει πλέον η Κύπρος και να ταυτίζεται πλήρως μαζί του.

Ας ξεκινήσουμε όμως από ένα σατιρικό νούμερο του 1987. Θεωρώ ότι για τα δεδομένα της εποχής, ήταν αξιοπρεπέστατο. Η Δώρα Κακουράτου και ο Κουκκίδης λένε τάχα μου τις ειδήσεις. Θα δείτε πολλούς πολιτικούς στο βίντεο να σατιρίζονται, θα δείτε και τον πρόσφατα μακαρίτη Αλέξη Γαλανό στα νιάτα του, θα δείτε παρασκήνια από τα προγράμματα του ΡΙΚ, θα δείτε ωραία πράματα τηρουμένων των αναλογιών, με μόνη εξαίρεση τη σάτιρα για το AIDS που τότε νόμιζαν ότι είναι μια ασθένεια που έχει να κάνει με το πολύ το σεξ, και αυτό από μόνο του το έβρισκαν τρισίλαρο. Εκ των υστέρων σοκάρομαι από την άγνοια τους. Εντάξει, παραδέχομαι ότι ως παιδάκι το έβρισκα πιο συναρπαστικό το όλο βίντεο, αλλά ακόμα και σήμερα στέκεται μόνο του μια χαρά.

Για περισσότερα βίντεο από το πρόγραμμα της ίδιας χρονιάς και μέρας μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ, εδώ, κι εδώ. 

Το 1997, από την άλλη, το κυπριακό χιούμορ συνοψίζονταν σε σκετσάκια που αναπαριστούσαν ανέκδοτα. Το πρωτοχρονιάτικο πρόγραμμα δέκα χρόνια μετά, αυτό είχε να παρουσιάσει. Και πολλά μπουζούκια. Από τα κέντρα της Αθήνας. Που ούτε αυτά υφίστανται σήμερα. Πάρτε όμως μία γεύση από επίπεδο πνευματικότητας. Αν το συγκρίνετε με το σήμερα, θα καταλάβετε γιατί το 1997 δεν το αισθανόμαστε ιδιαίτερα μακριά. Είναι επειδή ακόμα στα ίδια μηδενικά επίπεδα κυμαίνεται το χιούμορ.

Αν θυμάστε, ήταν η εποχή του «Κώστα Κώστα στις 8:00» και η εποχή που έπαιρνες τηλέφωνο στα -090 για να ακούσεις ανέκδοτα «με τον Γιωργούλλη». Όχι τον Αλέξη Γιωργούλλη, τον νυν ευρωβουλευτή. Έναν άλλον, που θεωρούνταν ο Λούης Πατσαλίδης της εποχής. Ευτυχώς τα προσπεράσαμε.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν το 1997 πήγαινα ιδιαίτερα μαθηματικών σε μία καθηγήτρια στο σπίτι της, η οποία στις 8:00 ακριβώς μου τελείωνε το μάθημα αμάν-αμάν, για να κάτσει να δει από το Σίγμα τον «Κώστα Κώστα στις 8:00». Εγώ καθόμουν στο σαλόνι διακριτικά και περίμενα τους γονείς μου να έρθουν να με παραλάβουν και παρακολουθούσα με τεράστιο ενδιαφέρον την καθηγήτριά μου, η οποία ήταν ένα τέρας εξυπνάδας, να χαζογελά με έναν ταχυδακτυλουργό που έβγαζε τσιγάρα από τα ρουθούνια της μύτης του. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς μια γυναίκα που ήξερε να παίζει στα δάχτυλα τα ολοκληρώματα, τις ορίζουσες, τις πιθανότητες, κι όλες αυτές τις εξισώσεις που εγώ ουδέποτε κατάλαβα, και η οποία μου ενέπνεε τόσο σεβασμό, να κάθεται να χαχανίζει με τις σάχλες του Κώστα Κώστα! Κι όμως, κύριε μου!

Το 1997 είχε ξεκινήσει η μόδα να γιορτάζεται η αλλαγή του χρόνου στις πλατείες. Βλέπαμε βίντεο από τις πλατείες του Λονδίνου, της Ρώμης, της Νέας Υόρκης και ζηλεύαμε. Σκεφτήκαμε «γιατί όχι κι εμείς;» Και έκτοτε άρχισε η μόδα να συναθροίζεται ο κόσμος στην τότε Πλατεία Ελευθερίας. Ήταν λίγο μπανάλ σαν ιδέα, κι όσες φορές κι αν προσπάθησε ο Δήμος Λευκωσίας να προσελκύσει Λευκωσιάτες, απέτυχε. Στο τέλος μαζεύονταν όλοι οι αλλοδαποί και έριχναν κατάρες στη ξενιτιά. Στο πιο κάτω βίντεο θα δείτε την πρώτη απόπειρα του Δήμου. Συμπαθητική μου φαίνεται εκ των υστέρων, όπως και συμπαθητική μου φαίνεται η Πλατεία ως Πλατεία. Τι θέλαμε και την κατεδαφίσαμε και μας έμειναν τα γλυπτά - μπετά, ένας Θεός ξέρει…

Το 1997 μπορεί να ήρθε δέκα χρόνια μετά αλλά όπως σας είπα, σε πνευματικό επίπεδο ουδεμία πρόοδος ακολούθησε. Πλέον τα προγράμματα του ΡΙΚ παρουσιάζονταν από την Άντζι Ρήγα, μιαν εξ Ελλάδος παρουσιάστρια που εμένα μου έδινε την εντύπωση μόνιμα ότι βαριόταν τη ζωή της. Η Άντζι δεν έκανε κάτι παραπάνω από ό, τι έκανε η Ειρήνη Χαραλαμπίδου ως προκάτοχος. Συνέχισε κανονικότατα τα τηλεπαιχνίδια με τους χρωματιστούς φακέλους, τα οποία ομολογουμένως δέκα χρόνια μετά δυσκόλεψαν σε ερωτήσεις. Δεν σου δίνανε το  δώρο με το καλησπέρα σας, απλά ζητώντας σου να συμπληρώσεις έναν στίχο, αλλά έπρεπε και να απαντήσεις μία υποτυπώδη ερώτηση για να πάρεις τη φωτογραφική μηχανή. Άλλο λέβελ δυσκολίας, μιλάμε!

Στο πιο πάνω βίντεο θα δείτε ένα τέτοιο τηλεπαιχνίδι. Παράλληλα θα δείτε Έλληνες τραγουδιστές να εύχονται ελευθερία στην Κύπρο. Και την Άντζελα Δημητρίου σε τρελές ομορφιές να δηλώνει απερίφραστα ότι «η Κύπρος είναι ελληνική. Ήταν ελληνική και πάντα θα είναι ελληνική». Μην ξεχνάτε, διανύαμε εποχές με κλειστά ακόμα τα οδοφράγματα, ο Κύπριος εξακολουθούσε να εύχεται ελευθερία και όχι απλά επανένωση, εξακολουθούσε να ελπίζει και δεν είχε συνηθίσει την εθνική παρακμή του, σαν σήμερα.

Ωραία χρόνια, αλλά ως εκεί. Μετά το 2000, κατά τη γνώμη μου, ήρθε το τέλος του κόσμου από κάθε άποψη, και κυρίως τηλεοπτικά. Μετά το 2000 νομίζω δεν παρακολούθησα ποτέ ξανά τηλεόραση πλην του ετήσιου ραντεβού με το ΡΙΚ για τη Γιουροβίζιον, άντε και το Παρά Πέντε του Καπουτζίδη ενόσω ήμουν στην Αγγλία, για σκοπούς διατήρησης δεσμών με το ελληνικό τηλεοπτικό γίγνεσθαι. Κατά τα άλλα το μέσον πέθανε.

Και κάπου εκεί έμεινα μετέωρος και δεν ήξερα τι να κάνω με τη ζωή μου.