Αχ, Τα Γεράματα!

Σήμερα περπατούσαμε οικογενειακώς αμέριμνοι στη Λήδρας και εκεί που περίμενα τη σύζυγο να αγοράσει για όλους μας παγωτό είδα απέναντι μου να έρχεται ένας γέρος με τρία παιδιά και τη σύζυγο του. Ένας κακομοίρης στην όψη τον οποίο για ένα δευτερόλεπτο τον λυπήθηκα από την μιζέρια και την κούραση που εξέπεμπε στο πρόσωπό του. Δεν μου πήρε πολύ να συνειδητοποιήσω ότι ο συγκεκριμένος κύριος ήταν ένας γνωστός μου από τον στρατό. Είχα να τον δω από το 1998 βέβαια, το θέμα όμως είναι πως επρόκειτο για συνομίληκό μου και αυτό πόνεσε.

Γεράσαμε.

Το αντιλαμβάνομαι κάθε μέρα πιο πολύ. Κατ’ αρχάς εγώ ξυπνώ κάθε πρωί και νιώθω έτοιμος για την κάσα. Είμαι πιασμένος παντού, μα ειδικά στον αυχένα. Επίσης, πονάει η μέση μου, όλη μου η σπονδυλική στήλη και έχω σχεδόν καθιερώσει δεκάλεπτη γυμναστική στο δάπεδο για να ξυπνήσω το σώμα μου. Από προχθές άρχισα να πονώ και τις αρθρώσεις μου. Μέχρι και το σαγόνι μου πονάω, αν είναι δυνατόν.

Πάω να πλύνω τα δόντια μου και να νίψω το πρόσωπό μου στο μπάνιο και αντικρύζω κι εγώ ένα πρόσωπο κουρασμένο και ταλαιπωρημένο που όσο πάει μου θυμίζει όλο και περισσότερο τον πατέρα μου, στα τελευταία του, αφού ο καρκίνος πρόλαβε να μην αφήσει όργανο χωρίς να το σαπίσει. Τα μαλλιά αραιώνουν όλο και περισσότερο, τα δόντια μου όσο και αν τα γυαλίζω θαμπώνουν μετά το πρώτο γεύμα, το δε δέρμα αν δεν το τρίψω με γυαλόχαρτο και "ττελλούδιν" δεν δείχνει υγιές. 

Και είναι λυπηρό γιατί καμιά φορά παρατηρώ φωτογραφίες εμού και της συζύγου από τον μήνα του μέλιτος, που είχαμε πάει μόλις πριν 4 χρόνια και βλέπω δυο μπουμπούκια, με αστραφτερή επιδερμίδα και σπίθα στο βλέμμα που ουδεμία σχέση έχουν με τα κινητά λείψανα που είμαστε σήμερα.

Μας ρουφά όλη τη ζωή ο γιος μας. Χαλάλι του, δεν λέω. Με τρομάζει πάντως η ταχύτητα με την οποία ξεραινόμαστε. Και ακόμα δεν αποκτήσαμε δεύτερο παιδί που το θεωρώ εκ των ων ουκ άνευ. Εκεί θα είναι που θα δεκτούμε την χαριστική βολή από κάθε άποψη. Άμα τώρα με το ζόρι αντεπεξερχόμαστε. 

Το κακό το παρατηρώ και στους συμμαθητές μου. Που αλλιώς τους θυμάμαι, αλλιώς τους έχω εγκαταστημένους στη μνήμη μου και αλλιώς τους βλέπω όποτε συναντηθούμε. Περιμένω πως θα εμφανιστούν μες την τρελή ενέργεια και χαρά, νέοι και ακμαίοι, ενώ αυτοί καταπονημένοι από την καθημερινότητα και τα παιδιά τους, μοιάζουν πλέον με την καταστροφή της Παλμύρας. Μου κακοφαίνεται.

Είχα πει ότι μέσα στους στόχους του 2019 θα ήταν και η επιστροφή στην υγιεινή διατροφή και τα γυμναστήρια. Μαλακίες. Τίποτα δεν κάνω. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να διατηρώ τη διατροφή σε κάποια πιο ομαλά επίπεδα, αλλά με την πρώτη κατάθλιψη που μου προκαλείται από τα χίλια δυο που με ταλαιπωρούν, υποτροπιάζω και τρώω τις πίτσες τρεις-τρεις για να ξεχαστώ. Εντάξει, ξεκίνησα να πηγαίνω πιο συχνά περπάτημα. Τρεις φορές το τελευταίο δίμηνο. Χα! Την πρώτη φορά το σώμα μου έκαιγε από το σοκ. Περπάτησα μια ώρα και ένιωσα λες και βγήκα απ’ τη φορμόλη. Μην σας πω για τα πόδια μου που έτρεμαν μετά τα πρώτα εκατό βήματα. Αφού είμαι πια ο ορισμός της καθιστικής ζωής. Γραφείο οκτάωρο, ύπνος οκτάωρος και στο ενδιάμεσο καναπές. Τραγικό.

Καλά, δεν ήμουν ποτέ και για τους Ολυμπιακούς αγώνες. Αλλά τέτοιο πάτο δεν έπιασα ποτέ ξανά προηγουμένως.

Γεράσαμε. Και σωματικά και ψυχικά και απ’ όλα.