Όχι Άλλο Βουράτε Γειτόνοι

Η μεγαλύτερη μου φαντασίωση αυτές τις μέρες είναι η εξής:

Μπαίνουν οι 46.000 Κύπριοι που έσπευσαν να δουν την ταινία «Βουράτε Γειτόνοι» στους κινηματογράφους και αίφνης οι αίθουσες κλειδαμπαρώνονται πίσω τους με έναν εκκωφαντικό κρότο. Οι πόρτες σφραγίζονται μέσω ενός ηλεκτρονικού συστήματος ασφαλείας, και ούτε καν τα τεθωρακισμένα δεν μπορούν να τις ρίξουν κάτω. Προκαλείται ένας άλφα πανικός. Στη συνέχεια σβήνουν απότομα τα φώτα, και ενώ όλοι προετοιμάζονται να δουν την ταινία, από τον εξαερισμό των αιθουσών αρχίζουν να ψεκάζονται πυκνά, δηλητηριώδη αέρια. Οι θεατές αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά και καλύπτουν τα πρόσωπά τους με τα ρούχα τους. Στην πορεία τα παιδάκια ουρλιάζουν, μάνες υστεριάζουν, εικόνες υπέροχου μακελειού εκτυλίσσονται μπροστά μας. Στην οθόνη του κινηματογράφου εμφανίζεται ο Ρίκκος και η Πέπα Μάππουρου με μάσκες των anonymous και γελούν σατανικά. Μέσα σε πέντε λεπτά ψοφούν όλοι. Εν τω μεταξύ, έξω η πλάσις αναγεννάται. Ουράνια τόξα σκίζουν τον αιθέρα, γάργαρα νερά ξεχειλίζουν από τους φράκτες, πεταλούδες σε λαμπερά χρώματα πετούν σαν να χορεύουν μελωδίες βιεννέζικων βαλς, ενώ εξωτικά λουλούδια φύονται από παντού και αγκαλιάζουν τα γκρίζα κτήρια της πόλης. Αντίο Βουράτε Γειτόνοι, καλημέρα ζωή!

Ξεφυσώ και ερωτώ: Γιατί γελάτε με τους «γειτόνους» πτωχά μου παιδιά; Τι είδους πνευματική τροφή βρίσκει σ’ αυτούς η λειψή ψυχούλα σας; Κατανοώ το ποσοστό ταύτισης, δεν το κατακρίνω αυτό. Όλοι πάνω-κάτω σε κάποιον χαρακτήρα προσομοιάζουμε. Το έλεγε και ο Διοικητής μου στον στρατό για να δικαιολογήσει τα διάφορα ευτράπελα. «Τι να κάνουμε, είμαστεν Κυπραίοι». Δεν είναι κακό. Είδαμεν και τους λόρδους τους Εγγλέζους με τα του Μπρέξιτ τι γελοίοι αποδείχτηκαν. Αλλά να σπας κάθε ρεκόρ προβολών; Να ξεπερνάς σε εισιτήρια τον «Τιτανικό» απλά και μόνο για να ακούσεις για χιλιοστή φορά βδελυρές ατάκες του τύπου «βουρά με ο χώρκατος» και «θα σου σσιήσω την κκελλέν σου να πητά το γαίμαν;»

Την εμμονή με τα Κυπριακά δεν την καταλαβαίνω γενικότερα. Γιατί γελάτε περισσότερο με τη διάλεκτο; Αλλάζει το νόημα του έργου αν οι ηθοποιοί προφέρουν τη λέξη με την τοπολαλιά; Θέλετε να πείτε ότι αν οι ταινίες του παλιού, ελληνικού κινηματογράφου ήταν στα κυπριακά θα είχαν παραπάνω χάζιν; Αν ο Γιώργος Κωνσταντίνου, στα Χτυποκάρδια, έτρωγε «το καλόν το πράμαν» αντί για «προφιτερόλ» θα γελούσατε πιο δυνατά; Γελάτε με τη λέξη ή με το δρώμενο; Δεν σας καταλαβαίνω. Άμα είναι έτσι να τα μεταφράζουμε όλα, να γίνονται ανάρπαστα. Και τις αμερικάνικες σειρές, και τις αγγλικές κωμωδίες. Όλα! Να μιλά κυπριακά η βασίλισσα Ελισάβετ στο Crown να την νιώθετε στα μέτρα σας. Να την ντουμπλάρουν και να λέει:

ΑΛΙΣΑΒΟΥ: Ποτάβρισ’μου το καππελλίν μου τζαι εννάρτει ο θκειος σου ο Τσιώρτσιλ όπου να’σαι, να υπογράψομεν.

ΜΑΣΤΡΕ - ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Κκιάορκα σου, Ρήγαινα, έφαα τους τόπους.

ΚΑΜΑΡΙΕΡΕΣ (τραγουδιστά, εν είδει τσιαττιστού): Έφαα τους τόπους…

ΜΑΣΤΡΕ – ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Πού στ’ ανάθθεμαν το έμπηξες, γαμώ τους ιπποκόμους!

ΚΑΜΑΡΙΕΡΕΣ: Γαμώ τους ιπποκόμους, γαμώ τους ιπποκόμους…

ΑΛΙΣΑΒΟΥ: Ου, στραβάρα μου, έτο, εν πας την κκελλέν μου, εφόρουν το τόσην ώρα, χο, χο, χο!

Φύρνουνται οι Κυπραίοι.

Το γελοίον αυτό φαινόμενο το βλέπω και στο θέατρο με την κατακρεούργηση των νεοελληνικών κειμένων και την προσαρμογή τους στην κυπριακή. Έβλεπα τις προάλλες το «Φούστα Μπλούζα» των Ρέππα – Παπαθανασίου σε μία αφίσα, με σήμανση επάνω «στα κυπριακά!» Θέ μου! Πόσα εγκεφαλικά! Λες και αν το παίξετε στα κυπριακά αποτελεί κίνητρο για να το δούμε! Λες και θα βγάλει παραπάνω γέλιο η ατάκα, στο ούτως ή άλλως άθλιο έργο (κατά τη γνώμη μου το συγκεκριμένο είναι από τα χειρότερά των συγγραφέων). Αν αντί για «τι λες μωρή», πείτε «ίντα μπου λαλείς κόρη μου;» θα γελάσουμε περισσότερο.

Υπάρχει βέβαια μια εξήγηση, με άφθονη δόση αλήθειας, που όμως δεν θα σας αρέσει. Η αλήθεια είναι πως η μέση εκφορά λόγου του Κύπριου ηθοποιού δεν πείθει κανέναν θεατή με το «τι λες μωρή». Αλλιώς θα το εκφέρει η Ελένη Καστάνη, αλλιώς η Πέπα Μάππουρου. Αλλιώς θα το πει η Ντίνα Κώνστα, αλλιώς θα το πει η κάθε τραγική «Κικίτσα». Σε κάθε περίπτωση, η πικρή μου αλήθεια είναι πως απλώς πάσχουμε καλών ηθοποιών. Με ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις, οι Κύπριοι ηθοποιοί που μπορούν να υποστηρίξουν το «τι λες μωρή» με την εκφορά του λόγου τους, αλλά και με τη… φάτσαν τους, μετρούνται στα δάκτυλα. Πώς τη λέγανε εκείνη την ηθοποιό που τα είχε με τον Διονύση Τσακνή; Α, ναι, η Μονογιού! Η Άννα Μονογιού, κατά τη γνώμη μου, πείθει. Μπορεί να υποστηρίξει εξίσου και το «ίντα μπου λαλείς κόρη μου» και το «τι λες μωρή». Με το ζόρι, όμως, να σου βρω δέκα τέτοιες.   

Μέχρι να στις βρω, βουρ στα κωλομέρια, ή μάλλον, βουρ…άτε στα κωλομέρια.

Τραγικό.