Καλύτερα Αβάφτιστος Παρά Ακαρναβάλιστος

Η νέα «κατηγορία» που αντιμετωπίζω στο σπίτι, είναι πως μετέδωσα στον γιο μου τον αρνητισμό μου για τα καρναβάλια.

Ο μικρός Αλέξης όπως ήδη καταλάβατε αρνείται να ντυθεί οτιδήποτε για τις απόκριες. Κόβει ο νους του, βλέπετε, περισσότερο από ό, τι περιμέναμε. Πέρσι που ήταν πιο μικρός καταφέραμε και τον ξεγελάσαμε, τον ντύσαμε με το ζόρι αρχαίο Ρωμαίο πολεμιστή, φέτος όμως που έπηξε κάπως το μυαλό του, είναι τα μάλα αρνητικός. Πέρασε μία έκλαμψη στην οποία ζήτησε να ντυθεί πρίγκιπας (από την Ωραία και το Τέρας), μα παρόλο που σκοτώθηκε η Μπρέντα να βρει τη στολή και την πλήρωσε αδρώς, την τελευταία στιγμή μας είπε ένα βροντερό και αδιαπραγμάτευτο «ε λέλω» (δεν θέλω). Το Σάββατο που είχε καρναβαλίστικο πάρτι στο νηπιαγωγείο του ήταν ο μόνος που πήγε με τα… «πολιτικά». Όλοι οι άλλοι ήταν μασκαράδες, ο δικός μας σαν να πήγε γραφείο. Για να καταλάβετε, πήραμε μαζί μας τη στολή του πρίγκιπα σε μια σακούλα για να επιχειρήσουμε να τον ντύσουμε επί τόπου αν έβλεπε τα υπόλοιπα παιδάκια και του άνοιγε η όρεξη, αλλά τίποτα. Τους κοίταζε όλους με ύφος «τι χάπια πίνετε;» Τον αφήσαμε έτσι και φύγαμε. Βέβαια, μια χαρά διασκέδασε, έτσι μάθαμε από τις δασκάλες, αλλά τη στολή του πρίγκηψ από ό, τι φαίνεται θα τη φάει η ναφθαλίνη.

Σήμερα που η τηλεόραση του ΡΙΚ μετέδιδε εκείνο το αισθητικό αίσχος που ακούει στο όνομα καρναβάλι της Αγλαντζιάς, η Μπρέντα σε συγχορδία με τη γιαγιά του πάσχιζαν να του προκαλέσουν το ενδιαφέρον να ρίξει μια ματιά «στα παιδάκια που ντύθηκαν μασκαράδες». Ο γιος μου ούτε να γυρίσει να τους φτύσει. Εγώ ήμουν παρών, αλλά αντιλαμβάνεστε σχολίαζα με τον γνωστό, προσωπικό μου τρόπο τις εικόνες που μετέδιδε η τηλεόραση. Μου έγινε περαιτέρω παρατήρηση. Πιστεύουν ότι ο γιος μου εισπράττει την αποστροφή μου για το καρναβάλι και ότι την ενστερνίζεται υποσυνείδητα. Διαπράττω, δηλαδή, αδίκημα επειδή δεν τον αφήνω να χαρεί μια γιορτή που χαίρονται όλα τα παιδιά στην ηλικία του, ασχέτως αν κι αυτή χαρακτηρίζεται από όλα τα χίλια μύρια κυπριακά κουσούρια που απεχθάνομαι.

Εγώ δεν το κάνω επίτηδες. Δεν το έχω βάλει σκοπό να αμαυρώσω τα καρναβάλια στα μάτια του γιου μου. Εννοείται θέλω να συμμετέχει και εννοείται ότι θέλω να το ευχαριστιέται. Αλλά δεν μπορώ να μην εκφράζομαι. Βλέπω εικόνες και θέλω να τις σχολιάζω. Και όταν η τηλεόραση κατακλύζεται από εικόνες καρναβαλιού αισθητικής «περιπτέρου», δεν αντέχω να μην χύσω τη χολή μου. Το καρναβάλι εμένα μου αρέσει. Το βρίσκω σέξι και μυσταγωγικό. Μία τέλεια ευκαιρία να βγάλεις προς τα έξω το άλτερ ίγκο σου χωρίς να παρεξηγηθείς. Μία ευκαιρία να ζήσεις τη φαντασίωσή σου. Αλλά έχω απαιτήσεις. Να είναι όλα προσεγμένα, περιποιημένα, εμπνευσμένα, ακριβά και πολυτελή. Να σε ψαρώνουν. Θα ντυθείς Έλσα; Να βάλεις κυρά μου μπλε τουαλέτα με σβαρόβσκι να γυαλοκοπάνε. Να συμπιέσεις το βυζί να βγει έξω. Να φτιάξεις υποτυπωδώς την κοτσίδα, να ρίξεις πίσω σου μεταξένιο μανδύα να ανεμίζει. Να είναι κάβλα το κοστούμι. Αυτά τα… μπήξαμε στο κεφάλι μας μια ξανθή περούκα από τα Τζάμπο, και βάλαμε και ένα μπλε φουστάνι που φόρεσε η μάνα μας στον γάμο της θείας μας το ‘75, και αρχίσαμε τα let it go, δεν φτουράνε.

Εντάξει δεν θα σου κόψω και την καλημέρα επειδή δεν έδωσες ιδιαίτερη σημασία στο κοστούμι σου. Αλλά μην περιμένεις να ενθουσιαστώ. Και μην περιμένεις να θέλω να σμίξω με όλο αυτό και να το αγκαλιάσω. Έβλεπα κάτι χάλια μαύρα σήμερα στην τηλεόραση, πραγματικά… έβλεπα τα μαύρα σύννεφα στον ουρανό και ευχόμουν να ξεμυτίσει από μέσα ένα τεράστιο πύρινο γεράκι, να τους ψεκάσει όλους με τις φλόγες του και να γίνει όλη η παρέλαση παρανάλωμα, μία νέα Πομπηία η οποία θα άφηνε πίσω της μόνο απανθρακωμένους μασκαράδες. Ένας υπέροχος εφιάλτης με σάουντρακ το σάμπα ντι τζανέιρο. Αλλά πού;!

Έκατσα και βρήκα μια φωτογραφία μου από το αντίστοιχο πάρτι στο νηπιαγωγείο μου, το 1985. Με ντύσανε πειρατή. Τόσο με ξέρανε! Ουδέποτε έτρεφα συμπάθεια στους πειρατές για να το είχα ζητήσει από μόνος μου, απορώ πώς τους ήρθε. Εποικοινωνία με το τέκνον, μηδέν. Όπως και σήμερα δηλαδή. Εγώ θυμάμαι ότι κάθε χρόνο ήθελα να ντύνομαι διάβολος και η μάνα μου νευρίαζε, μια φορά μάλιστα τσακωθήκαμε μέσα στο Funny Business επειδή επέμενα να φορώ κάθε χρόνο την ίδια στολή, και μου είπε «αφού κάθε χρόνο αυτό θες, θα την αγοράσω να τη φοράς κάθε χρόνο και τόλμα να μου πεις ότι άλλαξες γνώμη». Δεν άλλαξα. Εγώ είμαι πιστός στις απόψεις μου. Νομίζω ανησυχούσαν που είχα μια ρουτίνα που δεν την άλλαζα εύκολα. Ίσως τους φαινόμουν μουντός και μονόχνοτος… Τι να πω. Ίσως και να είμαι.

Πειρατής με βομβαρδισμένο το καράβι του, κατεβάζει αλμυρά να παν οι πίκρες κάτω.

Ε, μα κοίτα ύφος, φίλε μου. Φταίω; Που μου φόρεσαν την φτηνο-στολή και με στείλανε να τρώω μπαγιάτικα τυροπιτάκια; Και μπορώ εγώ σήμερα να ψέγω τον γιο μου που κάνει τα ίδια και χειρότερα; Όχι! Ο γιος μου είναι η καλύτερη έκδοση του εαυτού μου. Και πολύ εξυπνότερος από μένα. Προσπέρασε ακόμα και την περίοδο δοκιμασίας. Τα ξαπόστειλε πριν καν τα δοκιμάσει τα καρναβάλια. Μπορεί και να αλλάξει στο μέλλον, δεν λέω.

Αλλά σαν χλωμό το βλέπω.