Κάνε Το Τεστ

(Συνέχεια από το προηγούμενο…)

«Αν νομίζεις ότι επειδή έχω δύο μέρες καθυστέρηση, ότι είμαι έγκυος, είσαι γελασμένος. Δύο μέρες καθυστέρηση ίσον τίποτα. Και δέκα μέρες καθυστέρηση, ακόμα, δεν σημαίνουν τίποτα!»

Η Μπρέντα κατέστησε σαφές να μην παρασυρθώ και να μην ενθουσιαστώ γιατί αυτό το χρονικό διάστημα δεν ήταν ενδεικτικό εγκυμοσύνης. Πράγμα κατανοητόν ως ένα σημείο, μιας και η απογοήτευση μετά θα ήταν μεγάλη. Εντάξει, εγώ βρίσκω λίγο υπερβολικό το ότι οι γυναίκες δεν θέλουν να μοιράζονται τη χαρά τους για να μην τους βγει ξινή στο τέλος, αλλά ορμόνες είναι αυτές, εκρήγνυνται σαν χειροβομβίδες και ένας άντρας δεν πρέπει να παίζει μ’ αυτές.

Στο μεταξύ, για να συνδέσω το κείμενο με το προηγούμενο, έχω να σου πω ότι όσον αφορά το όνειρο με τον πατέρα μου εγώ το είχα ξεχάσει από το ίδιο κιόλας πρωί. Έτσι παθαίνω πάντα. Βλέπω ένα όνειρο, το έχω πρόχειρο στη μνήμη μου για πέντε λεπτά μόλις ξυπνήσω, αλλά αν δεν αναγκαστώ να το διηγηθώ σε κάποιον άμεσα το ξεχνώ. Έτσι συνέβη και εδώ. Σχεδόν.

Εν πάση περιπτώσει, η Μπρέντα εξήγησε ορθά κοφτά ότι αν δεν περάσουν τουλάχιστον δέκα μέρες και αν δεν κλείσει ραντεβού με τον γυναικολόγο (το οποίο παρεμπιπτόντως ορίστηκε για μετά από άλλες δέκα μέρες, σύνολον είκοσι) εγώ να μην πανηγυρίζω. «Αν δεν ακούσουμε την καρδούλα του δεν ενθουσιαζόμαστε!» -ΟΚ.

Πέρασα είκοσι μέρες κόλασης. Κοίταζα τη Μπρέντα και σε κάθε της βήμα προσευχόμουν να μην γίνει τίποτα και να αδιαθετήσει. Νέο ψυχικό τραλαλά με βρήκε! Πήγαινε αυτή στην τουαλέτα, εγώ παρακαλούσα μέσα μου μην τυχόν και βγει και μου πει «αδιαθέτησα». Έμπαινε στο αυτοκίνητο αγχωνόμουν μην τυχόν κάνει καμιά απότομη κίνηση και «αδιαθετήσει». Πήγαινε να κάτσει, πήγαινε να σηκωθεί, φώναζα από μέσα μου «προσοχή, το μωρό μου!»

«Γιατί δεν κάνατε ένα τεστ εγκυμοσύνης να μαθαίνατε μια κι έξω;» θα μου πεις. Εμένα ρωτάς; Τη Μπρέντα ρώτα. Που ξαφνικά θεώρησε όλα τα τεστ εγκυμοσύνης του εμπορίου αναξιόπιστα! Μην κοροϊδεύομαστε και μεταξύ μας, η Μπρέντα φοβόταν τρομερά να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί συναισθηματικά ένα αρνητικό αποτέλεσμα. Δεν το παραδέχεται, αλλά αισθάνομαι πως δεν θα άντεχε την απογοήτευση. Γι αυτό "δεν έσουζε τα πόδκια της πρυχού καβαλλιτζιέψει" που λένε και στα χωριά. Ναι, αυτή που το έπαιζε κουλ και ισχυριζόταν ότι «και να μην μας κάτσει φέτος η εγκυμοσύνη δεν έγινε και τίποτα», τώρα αρνούνταν να κάνει τεστ μην τυχόν και μας βγει αρνητικό. Γυναίκες μάνα μου, άμα τις καταλάβεις σφύρα μου.

Έτσι κύλησαν εκείνες οι μέρες. Με τον καθένα μας ξεχωριστά να κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα αλλά να αρνείται να το συζητήσει. Για να μην πρήξει ο ένας τον άλλον. Για να μην το γλωσσοφάει. Αγωνιούσαμε στα μουλωχτά. Πραγματικό μαρτύριο.

Και μέχρι να φτάσει η μέρα του ραντεβού στον γυναικολόγο, εμάς μας κάλεσαν σε ένα πάρτι. Όπου εκεί μαζεμένοι ήταν όλοι μου οι φίλοι με τις γυναίκες τους και τα νεογέννητα παιδάκια τους. Τα οποία κοιτάζαμε αμήχανα και αναρωτιόμασταν αν του χρόνου τέτοια μέρα θα τους συντρόφευε και το δικό μας. Σε εκείνο το πάρτι, λοιπόν, κάπου μεταξύ τύρου και αχλαδίου η κουβέντα γύρισε στον πατέρα μου. Και εγώ έτυχε να αναφέρω ότι από τότε που πέθανε σπάνια τον βλέπω στον ύπνο μου. Αλλά, για κάτσε, τώρα που το λέτε σαν να τον είδα όνειρο τώρα τελευταία… Μα πότε ήταν; Τη Δευτέρα; Την Τρίτη; Χμ! Μα, κάτι για ένα μωρό μου έλεγε…»… (Όλα αυτά από μέσα μου).

Holy shit! Που λένε και στο Αμέρικα. Κινηματογραφικά πέρασαν ένα εκατομμύριο εικόνες από μπροστά μου. Θυμήθηκα το όνειρο αυτούσιο. «Παπά, το μωρό ζει στην Αθήνα». «Όχι εκείνο το μωρό». «Έχω καθυστέρηση δυο μέρες», ου γαμώ το!

Ο παπάς μου γνωρίζει!

Σοκ και δέος, ρίγη συγκίνησης, επικοινωνώ με πεθαμένους, μου αποκαλύπτουν το μέλλον, βλέπω οράματα, ο παπάς μου ζει! Φάε τη σκόνη μου Άντζιλ Λουπέσκου!

Δεν είπα τίποτα στη Μπρέντα για το όνειρο. Μην μας πάρουνε και για τίποτα γραφικούς τύπους που δίνουν υπόσταση σε τέτοια λαϊκά σημάδια. Κοιμήθηκα όμως ελαφρύς σαν το πουλάκι απ’ τη χαρά μου. Είσαι έγκυος και το ξέρω από πρώτο χέρι! Ευλογία!

Την επόμενη μέρα πήγα στο γραφείο και τηλεφώνησα στη Μπρέντα για το καθημερινό μας καλημέρισμα. Πάνω στο άσχετο και κάνοντάς το να φανεί εντελώς τυχαίο, της είπα ότι είναι καιρός να αφήσουμε τα παιδιάσματα και να κάνουμε ένα τεστ εγκυμοσύνης «να μας φύγει η αγωνία, βρε αδελφέ» πριν πάθω το έμφραγμα. Εκείνη ήταν διστακτική, αλλά όχι κι εντελώς αρνητική. Μια φορά δεν καιγόταν και πολύ να μάθει. Ήθελε να το ακούσει αποκλειστικά από το στόμα του γυναικολόγου. Πετάχτηκα, που λες, στο φαρμακείο απέναντι απ’ τη δουλειά και ζήτησα ένα τεστ. Σουρεάλ η εξυπηρέτηση:

«Κανονικό ή ψηφιακό θέλετε;»

«Δεν ξέρω κυρά μου, τυπικό είναι το ζήτημα. Δωσ’ μου ένα που θα μου βγάλει θετικό αποτέλεσμα, ξέρω γω!»

«Αν πάρει αυτό το στικάκι και κατουρήσει πάνω για 3-4 δευτερόλεπτα θα εμφανίσει μία διπλή γραμμή αν το αποτέλεσμα είναι θετικό. Αν το αποτέλεσμα είναι αρνητικό θα βγάλει μία γραμμή. Αν κατουρήσει πάνω από 3-4 δευτερόλεπτα θα αχρηστευτεί το στικ και τότε θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε το δεύτερο που περιέχεται στο κουτί. Αλλά προσέξετε, μην κατουρήσετε αμέσως, γιατί ο οργανισμός δεν παράγει τη συγκεκριμένη ουσία που ανιχνεύεται στα ούρα προκειμένου να επιβεβαιώσει την εγκυμοσύνη. Θα πρέπει να περιμένετε έξι ώρες τουλάχιστον μέχρι να ξανακατουρήσει».

Καταλάβατε τίποτα; Στο μυαλό μου η φαρμακοποιός είχε ήδη σφηνωμένο το στικάκι στον κώλο. Πιο εύκολα εκτόξευα πύραυλο στο φεγγάρι. Μα τι είναι αυτά;!

Τέλος πάντων, το αγόρασα το τεστ. Και όταν σχόλασα πήγα σπίτι και την περίμενα να ‘ρθει. Αγωνία με λαχτάρα να σε νοιάζομαι. Μαγείρευα μακαρόνια και περίμενα τη Μπρέντα να έρθει να κατουρήσει να μάθουμε επιτέλους και τυπικά τα ευχάριστα. Η Μπρέντα κατέφτασε ελαφρώς αργοπορημένη. Υπενθυμίζω ότι είχε συμφωνήσει να κάνει το τεστ παρόλη την επιφυλακτικότητά της. Μπήκε σπίτι, είδε το τεστ φαρδύ πλατύ πάνω στον πάγκο αλλά το αγνόησε περίτεχνα. Αντί να κατεβάσει το βρακί της επί τόπου και να το κατουρήσει σαν να μην υπάρχει αύριο να πετάξω τα κονφεττί απ’ τη χαρά μου, μου είπε σε εντελώς καθημερινό, σχεδόν αδιάφορο τόνο: «Δεν φαντάζεσαι τι έγινε σήμερα στο Δικαστήριο! Ήρθε ένας κατηγορούμενος και μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα…» Εγώ ανακάτευα τα μακαρόνια και κουνούσα καταφατικά το κεφάλι, δήθεν με ενδιαφέρον, μη μπορώντας να πιστέψω ότι το ζούσα όλο αυτό. Δεν πρόλαβε να τελειώσει την κουβέντα, οπότε πετάω την κουτάλα στην κατσαρόλα με μίσος και μπήγω κάτι φωνές που ακούστηκαν με ηχώ σε ολόκληρο το σύμπαν:

«Μπρέντα, ΠΑΡΕ.ΑΥΤΗ.ΤΗ.ΣΤΙΓΜΗ.ΤΟ.ΓΑΜΗΜΕΝΟ.ΤΟ.ΤΕΣΤ.ΚΑΙ.ΠΗΓΑΙΝΕ.ΣΤΟ.ΜΠΑΝΙΟ.ΝΑ.ΜΑΘΩ ΑΝ.ΘΑ.ΓΙΝΩ.ΠΑΤΕΡΑΣ!»

Εκείνη τσαντίστηκε, το άρπαξε μανιασμένη, πήγε μέσα και κλειδώθηκε, το κατούρησε παραπάνω από όσο έπρεπε, το αχρήστευσε, και το τεστ φυσικά δεν έδειξε τίποτα.  

(Συνεχίζεται)