Σήμερα Παντρεύομαι

Το 1985 είχα πάει σε κάτι παιδικά γενέθλια στο πάλαι ποτέ La Chispa, που σήμερα ονομάζεται Προσήλιο, στην Μακεδονίτισσα. Καθώς έπαιζα με τα υπόλοιπα παιδάκια στο γρασίδι, ξεπρόβαλε ένα κοριτσάκι δύο ετών, που μόλις είχε αρχίσει να περπατά, και προσπαθούσε να διανύσει μια απόσταση πέντε μέτρων, χωρίς να πέσει χάμω. Ήταν η Μπρέντα μου, αδελφή ενός άλλου παιδιού από την παρέα των γενεθλίων, η οποία μάλιστα είχε και δύο ξανθά κοκορίκο στο κεφάλι και ήταν τρισχαριτωμένη. Το θυμάμαι μέχρι σήμερα, όταν την είδα είχα σκεφτεί πως «πάει περπάτησε κι αυτή, μεγαλώσαμε…»

Τα χρόνια πέρασαν, εγώ δεν κράτησα επαφή με τα συγκεκριμένα παιδιά και δεν ξανά-ανταμωθήκαμε.

Το 2009, 24 χρόνια μετά, δούλευα σε μια διαφημιστική. Μοιραζόμουν το γραφείο με τρεις κυρίες, οι οποίες καθημερινά γίνονταν κοινωνοί της μουρμούρας μου, λόγω του ότι ήμουν μπακούρι. Θυμάμαι πως όταν δεν είχαμε δουλειά και πιάναμε ψιλή κουβέντα για τα προσωπικά μας, χτυπούσα το κεφάλι μου στο keyboard γκρινιάζοντας που δεν είχα γκόμενα.

«Μην ανησυχείς, θα σου έρθει απ’ εκεί που δεν το περιμένεις. Μπορεί αύριο να έρθει μια νέα κοπέλα στη θεατρική ομάδα που συμμετέχεις και να γίνει κάτι…» μου είπε η θεία Λένα.

«Ήρθε μία καινούρια χθες» της απάντησα… «Δεν νομίζω όμως να παίξει κάτι μαζί της…» συμπλήρωσα. Επρόκειτο για τη Μπρέντα.

Οι πρόβες του έργου κράτησαν δέκα μήνες. Η Μπρέντα είχε πολύ μικρό ρόλο και σπανίως  ερχόταν στις πρόβες, οπότε δεν είχαμε την ευκαιρία να έρθουμε κοντά. Όταν όμως πλησίασε η πρεμιέρα και οι πρόβες έγιναν καθημερινές, όχι απλά γνωριστήκαμε καλύτερα, αλλά και παραγνωριστήκαμε.

Η Μπρέντα μου είπε κάποτε ότι η πρώτη φορά που με πρόσεξε και μου έδωσε σημασία ήταν όταν καβγαδίσαμε για την αφίσα του έργου. Είχα τυπώσει τις αφίσες της παράστασης και τις πήρα στη συνάντηση να τους τις παρουσιάσω. Από 40 κύματα είχα περάσει για να σχεδιαστεί η συγκεκριμένη αφίσα. Είχα θερμοπαρακαλέσει συνάδελφους στη διαφημιστική εταιρεία να μου την σχεδιάσουν  δωρεάν, και σκέφτηκα ότι αν δεν αρέσει στην ομάδα, θα ακούσουν τα εξ αμάξης. Όντως, δεν ενθουσιάστηκαν, αλλά δεν ήμουν διατεθειμένος να την αλλάξω. «Θυμίζει εξώφυλλο βιντεοκασέτας των ‘80ς» σχολίασε η Μπρέντα και τότε δεν άντεξα και της είπα: «Για τον τρόπο που παίζεις και πολλή σου πέφτει». Εκεί άρχισε να πλέκεται το ειδύλλιο.

Πέρασαν βδομάδες, αρχίσαμε να φλερτάρουμε με διαλείμματα, κάτι πήγε να γίνει αλλά φοβόμασταν να πέσουμε με τα μούτρα, ώσπου άρχισαν να μας «σπρώχνουν» τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας να το τολμήσουμε. Το 2010 ο Δικηγορικός Σύλλογος είχε κανονίσει να ανεβάσουμε την παράστασή μας στη Ρόδο σε συνεργασία με τον εκεί Σύλλογο. Όταν προσγειωθήκαμε και κατευθυνόμασταν στο ξενοδοχείο, πρόσεξα στους δρόμους αφίσες από τις εμφανίσεις του Τριαντάφυλλου που τραγουδούσε εκεί. Ήθελα να πάω αλλά δεν τολμούσα να το πω, θα με έκραζαν άπαντες και θα είχαν και δίκαιο.

Φτάνοντας στη ρεσεψιόν, περιμένοντας να μας μοιράσουν τα κλειδιά των δωματίων μας, έφτασε το ταξί που μετέφερε τη Μπρέντα και άλλες κοπέλες από την ομάδα. Ανοίγει διάπλατα η ηλεκτρονική τζαμαρία του ξενοδοχείου, μπαίνει μέσα η Μπρέντα και ανακοινώνει σε όλο το μπούγιο: «Δεν ξέρω τι θα κάνετε απόψε, εγώ πάντως θα πάω στον Τριαντάφυλλο!»

Εκεί ήταν που σκέφτηκα ότι εν τέλει κύλησε ο τέντζερης… Πήγαμε στον Τριαντάφυλλο τελικά. Δεν μπορώ να πω ότι τα σπάσαμε. Ήπια όμως πολύ. Στην επιστροφή στο ξενοδοχείο, μέσα στο ασανσέρ ένιωθα ότι το «τελειώσαμε».

«Πού ήσουν τόσα χρόνια, Μπρέντα;» τη ρώτησα. Εκείνη έμεινε και με κοίταζε χαμογελώντας. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.

Τέσσερα χρόνια μετά, σήμερα, 24 Ιανουαρίου 2015, γινόμαστε και επίσημα ένα.

Και ένα ή κανένα, για πάντα θα είμαστε.