Είμαι Πιο Έξυπνος Από Έναν Εξάχρονο;

…Παίζεται.

Το περασμένο τριήμερο πέρασα δύο ώρες με τον εξάχρονο ανιψιό μου στο Mall. Πήγαμε για να του αγοράσω δώρο για τα γενέθλιά του. Δέχτηκα ριπές από ατάκες, από τις οποίες ακόμα να συνέλθω. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο ίδιος, και πιθανόν όλη η γενιά του, είναι έξι χρόνια πιο μπροστά από την εποχή του. Άκου γιατί.

Κατ’ αρχάς, με το που μπήκαμε στο Public και ο ίδιος έψαχνε για δώρο ενόσω εγώ κοίταζα τα κινηματογραφικά DVD, ήρθε να μου επιστήσει την προσοχή γιατί: «Υπάρχουν και τα Blue Ray, με πιο καθαρή εικόνα, αλλά εσύ δεν έχεις στο σπίτι σου τέτοιο μηχάνημα, επομένως πρέπει να κοιτάζεις μόνο στα ράφια με τα DVD». Σωστή η παρατήρηση, μα είναι να τρελαίνεσαι που α) γνωρίζει την ποιοτική διαφορά των δύο δίσκων, β) γνωρίζει ότι εγώ δεν διαθέτω μηχανή που να παίζει Blue ray, άγνωστο το γιατί.

Καθώς περιπλανιόταν μέσα στα ράφια των παιχνιδιών κι εγώ τον έτρεχα ξωπίσω μην τον χάσω μες το πλήθος, γυρίζει και μου λέει σε καθησυχαστικό ύφος: «Φοβάσαι μην με χάσεις; Και να με χάσεις θα σε βρω εγώ, είσαι τόσο ψηλός, φαίνεσαι από όλο το Public!». Κάνει και πλάκα το εξάχρονο. Στα λέει αυτά και νιώθεις τόσο γελοίος…

Του είπα να περάσουμε λίγο από τον τομέα με τα βιβλία. Ήταν εμφανής η δυσανασχέτησή του. «Πέντε λεπτά θα κάνουμε» εξηγήθηκα. Ζήτησα από την υπεύθυνη να μου συστήσει ένα βιβλίο μυστηρίου για να βγει το καλοκαίρι και εκείνη άρχισε να μου εξιστορεί το «Τελευταίο Αίνιγμα» (το οποίο παρεμπιπτόντως είναι εξαιρετικό), και να μου το κάνει περίληψη. «Πρόκειται για την αυτοκτονία της κόρης ενός σκηνοθέτη ταινιών θρίλερ στο Μανχάταν, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα…»

Το ανιψούδι μου δεν άντεξε, κουνούσε χέρια πόδια επιδειχτικά, σε στιλ «τελείωνε, βαρέθηκα», μα δεν του έδωσα σημασία. Όταν τελικά αποφάσισα να αγοράσω το βιβλίο και ευχαρίστησα την υπεύθυνη, γυρίζει και μου λέει σε τόνο επίπληξης: «Άμα στο περιγράψει γιατί να κάτσεις να το διαβάσεις;!»

Επιστρέψαμε στα ράφια με τις ταινίες του Ντίσνεϊ. Τον ρωτώ:

-        Έχεις δει το Frozen, την τελευταία ταινία της Ντίσνεϊ;

-    (Με πολύ περισπούδαστο ύφος κριτικού): Ναι. Πρέπει να τη δεις Ο-ΠΩΣ-ΔΗ-ΠΟ-ΤΕ!

Τελειώσαμε από το Public και κάτσαμε στην καφετέρια για παγωτό. Εκεί, τυχαία συνάντησα μία φίλη της μάνας μου, η οποία ήταν αγχωμένη επειδή ο γιος της σε λίγες μέρες θα καταταχθεί στον στρατό. Αφού την καθησύχασα ότι στρατός δεν έμεινε και δεν χρειάζεται να αγχώνεται, με αποχαιρέτησε και έφυγε. Ακολούθησε ρεσιτάλ από τον ανιψιό μου:

-      Χρίστο, θα πάω κι εγώ στρατό;

-    Δεν νομίζω να υπάρχει χώρα ως τότε, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι θα πας.

-     Και θα πρέπει να κουρευτώ γουλί;

-     Στην αρχή, ναι.

-    (παύση). Γιατί πάμε στρατό;

-   (τεράστιο θέμα ανοίγεις και πού να στο αναλύσω τώρα μεταξύ παγωτού και γλειφιτζουριού…) Επειδή μπορεί να μας επιτεθεί η Τουρκία.

-     (Με τεράστια φυσικότητα) Αποκλείεται να γίνει! (Βλάκα Χρίστο, δεν το ‘ξερες;!)

-       Γιατί;

-      Γιατί αν μας επιτεθεί η Τουρκία είναι σαν να θέλει να κάνει πόλεμο με όλη την Ευρώπη!

-       Ναι;

-       Ναι. Και εμείς είμαστε στην ευρωπαϊκή ένωση.

-   (μένω άναυδος αλλά δεν το δείχνω) Μπορεί η Τουρκία όμως να μην νοιάζεται να τα βάλει με ολόκληρη την Ευρώπη και να μας επιτεθεί κανονικά.

-       (Με ύφος ‘σε ποιόν τα πουλάς αυτά;’) Δεν γίνεται. Υπάρχει και απόφαση Δικαστηρίου!

   

   Το πόσο συγκινήθηκα δεν περιγράφεται. Για πολλούς λόγους. Τόσο επειδή ένας εξάχρονος γνωρίζει πράγματα που δεν γνωρίζουν συνομήλικοί μου, όσο επειδή τα πιστεύει. Εγώ στην ηλικία του… καλά, στην ηλικία του πίστευα ότι το στρουμφοχωριό ήταν υπαρκτό, απλά δεν το είχαμε ακόμα ανακαλύψει. Τι εννοείς ακόμα αυτό πιστεύω;

    Καθοδόν προς το πάρκινγκ με πληροφόρησε ακόμα ότι, σκοπεύει να βάλει για κουμπάρο του τον φίλο του τον Σέργιο όταν θα παντρευτεί, ότι διαθέτει δύο καναρίνια στο σπίτι αλλά τόσο καιρό δεν μου το έλεγε για να είναι έκπληξη, και ότι δεν του αρέσει να διαβάζει τα βιβλία των μικρών εξερευνητών γιατί «είναι για μωρά» (σημείωση, εγώ απέκτησα το πρώτο μου βιβλίο Μικρών Εξερευνητών στα 12).

     

     Παρεμπιπτόντως, ξέχασα να σου πω ότι στο Public μέσα, όπου έβλεπε ημερολόγιο με γυμνές με σκουντούσε και μου το έδειχνε συνωμοτικά γελώντας, σαν να έκανε την μεγαλύτερη αλητεία του κόσμου.

…Μόλις έξι χρονών!

Τον αγαπώ και θέλω έναν ίδιον!