Η Κυρία Με Το Μοβ

Κατέβηκα στο φούρνο να φάω μια τυρόπιτα, παρόλο που πρέπει να τις αποφεύγω, και ήμουν βιαστικός. Επέλεξα την τυχερή τυρόπιτα με τη σιδερένια λαβή – μη με πάρει μάτι καμιά Beatrix Kiddo και με κράξει – και την έριξα στη σακούλα. Κατευθύνθηκα στο ταμείο και στάθηκα πίσω από μία κυρία που ήταν γύρω στα 65, φορούσε ένα μοβ νυχτικό και είχε τα μαλλιά της τούμπανο του κομμωτηρίου, παρόλο που της έλειπαν τα μισά και της έκαναν φαλάκρα. «Θέλω εκείνο το γιαουρτάκι που έχει μέλι μέσα…» εξήγησε της πωλήτριας.

«Α, εννοείτε το τάδε;» ρώτησε η πωλήτρια σε σπαστά ελληνικά.

«Ναι, παρακαλώ!»

«Είναι στο ψυγείο με τα γάλατα».

«Μπορείς να μου το φέρεις χρυσή μου γιατί πονώ το πόδι μου;»

«Αμέσως» είπε η πωλήτρια, και ευτυχώς τσακίστηκε να της το φέρει να τελειώνουμε, καθότι είχαμε και δουλειές συν μια τυρόπιτα να καταβροχθίσουμε. Επιστρέφει η πωλήτρια με το γιαουρτάκι, το σαρώνει στο λέιζερ του ταμείου, εμφανίζεται η τιμή στην οθόνη. «Ογδόντα σεντς» λέει της κυρίας με το μοβ, και έσκυψε να πάρει μια σακούλα για να της το βάλει μέσα.

Ενόσω η πωλήτρια την εξυπηρετούσε, η κυρία με το μοβ αποφάσισε ότι έπρεπε να φάει το γιαουρτάκι επί τόπου. Αντί να ανοίξει τη τσάντα της και να βγάλει το πορτοφόλι της να πληρώσει, αποφάσισε να ανοίξει το γιαούρτι, να τσακίσει το κουτάκι προς τα μέσα ώστε να χυθεί το μέλι στην επιφάνειά του, αργά, αργά κιόλας σαν να μην ήταν κανένας άλλος εκεί, και εντελώς αιφνιδιαστικά έμπηξε με πάθος το δάχτυλο της μέσα στο γιαούρτι, κάλυψε με μέλι όλον τον μέσον δάκτυλον, και τον έχωσε στο στόμα της ηδονικά, απολαμβάνοντας και την τελευταία σταγόνα που θα μπορούσε να είχε κολληθεί πάνω στο δέρμα της.

«Ογδόντα σεντς» επανέλαβε η ταμίας μη δίνοντας σημασία στη τσόντα που εκτυλισσόταν μπροστά μου. Με τα πολλά έβγαλε ένα ρημάδι κέρμα και της το έδωσε, πήρε και τα ρέστα της και κατευθύνθηκε στην έξοδο. «Τι κόσμος!» σκέφτηκα. Μα, δόξα τω Θεώ συνέχισα, μιας και θα μπορούσε να ήταν χειρότερα τα πράγματα και να έχωνε το δάκτυλο με το μέλι και το γιαούρτι αλλού. Πάλι καλά να λέμε που δεν το ζήσαμε κι αυτό! Μέχρι να ολοκληρώσω τη σκέψη μου ακούω μια κόρνα να ουρλιάζει, ακούω κάτι φρένα να τρίζουνε στην κυπριακή, χωριάτικη άσφαλτο, ακούω κι ένα μακρόσυρτο «Παναγίααααα μουυυυ!» και ένα  γδούπο.

Κοιτάζω έξω και τι να δω; Την πάτησε αυτοκίνητο. Πήγε να διασταυρώσει, φαίνεται δεν πρόλαβε με το πόδι της να την εμποδίζει να περπατήσει καλά, δεν πρόλαβε ούτε ο οδηγός να σταματήσει, πάρτην κάτω την κυρία με το μοβ και το γιαούρτι.

Δεν πέθανε, μη χαίρεσαι.

Τέτοια θαύματα δεν γίνονται. Απλά στραπατσαρίστηκε ελαφρώς. Δεν χρειάζεται τώρα να σου πω τι ντουρντουλούκι ακολούθησε, με τις πωλήτριες του φούρνου να τρέχουν να τη συνεφέρουν, με τους καταστηματάρχες της περιοχής να βγαίνουν έξω να δουν τι έγινε, με το ασθενοφόρο που ήρθε προληπτικά και έκλεισε τη λεωφόρο, με εμάς από πάνω που κατεβήκαμε κάτω να δούμε τι έγινε, και εμένα που εν τέλει έφαγα την τυρόπιτα στο όρθιο, ντάλα μεσημέρι, παρακολουθώντας όλα αυτά. Η πωλήτρια που την είχε εξυπηρετήσει ήταν τα μάλα ταραγμένη. Έτρεμε όταν κάθισε δίπλα μου.

Η κυρία με το μοβ, από την άλλη, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για προληπτικούς λόγους. Το μπούγιο σιγά, σιγά διαλύθηκε και επιστρέψαμε στις δουλειές μας. Η ώρα δυόμιση που σχόλασα πήγα να διασταυρώσω να πάω στο πάρκινγκ και τι να δω;

Το κουτάκι με το γιαουρτάκι ήταν ακόμα εκεί, αν και τσαλακωμένο, ενώ το μέλι από μέσα είχε στάξει ολόκληρο στον δρόμο…