Παράξενοι Άνθρωποι - Μέρος Α'

Ένα από τα πιο παράξενα πλάσματα που γνώρισα ποτέ μου, ήταν μια Ελληνίδα συγκάτοικός μου στο Λονδίνο, το 2005. Δεν είχε μούσια, δεν είχε ενωμένα φρύδια, ούτε αξύριστες γάμπες, αλλά ήταν πάρα πολύ παράξενη. Κατ’ αρχάς, να σου πω ότι την πρώτη μέρα που τη γνώρισα είχε έρθει με τη θεία της από την Ελλάδα και συγύριζαν το δωμάτιο της στην εστία, το οποίο ήταν δίπλα από το δικό μου. Λόγω του ότι οι τοίχοι ήταν φτιαγμένοι από τσιγαρόχαρτο, μπορούσα να τις ακούσω, και από την προφορά διέκρινα πως επρόκειτο για ελλαδίτισσες που μιλούσαν μεταξύ τους αγγλικά (μιλούμε για τόσο πολύ τσιγαρόχαρτο). Όταν μετά από λίγο μου συστήθηκαν στην κουζίνα, συνέχισαν να μιλούν μεταξύ τους στα αγγλικά, τις ρώτησα γιατί το κάνουν, και μου απάντησαν ότι προσπαθούσαν να φρεσκάρουν τη γλώσσα. Δεν είναι πολύ κουφό τώρα αυτό; Εσύ είδες ποτέ σου Έλληνες στο εξωτερικό να μιλούν μεταξύ τους αγγλικά; Εδώ οι πιο πολλοί δεν τα μιλάνε ούτε όταν υπάρχουν στην παρέα τους ξένοι. Τέλος πάντων, δεν έδωσα σημασία, αλλά δεν μου πέρασε και απαρατήρητο. Στην πορεία ανακάλυψα κι άλλα παράξενα τα οποία αν τα εξετάσεις ένα προς ένα δεν ξενίζουν ιδιαίτερα, αλλά όλα μαζί συγκροτούσαν αναντίρρητα μια πολύ ιδιόμορφη προσωπικότητα.

Το πιο παράξενο από όλα ήταν ότι στους 10 μήνες συγκατοίκησης, η συγκεκριμένη ουδέποτε μας επίτρεψε να μπούμε ή να δούμε το δωμάτιό της. Οι υπόλοιποι μπαινοβγαίναμε στα δωμάτια ο ένας του άλλου σαν να ήταν δικά μας, πολλές φορές χωρίς να χτυπήσουμε καν τη πόρτα, αυτή δεν μας έδινε τέτοιο δικαίωμα. Όποτε της χτυπούσαμε, είτε μας απαντούσε από μέσα χωρίς να ανοίξει, είτε άνοιγε, έκλεινε αμέσως την πόρτα πίσω της, σαν να έκρυβε κάτι και μετά ξαναέμπαινε σχεδόν από τη χαραμάδα, μην τυχόν και προλάβουμε να δούμε τι έχει μέσα. Οργίαζαν οι φήμες με τους συγκάτοικους: «Κάνει ναρκωτικά» έλεγε ο ένας, «είναι λεσβία και δεν θέλει να δούμε στους τοίχους τις αφίσες με τις γκόμενες» έλεγε ο άλλος, «κρύβει τεμαχισμένα πτώματα» έλεγα εγώ.

Επίσης, δεν μας καταδέχτηκε ποτέ σε έξοδο. Δεν μπορούσε ποτέ. Είτε είχε διάβασμα, είτε είχε κανονίσει να βγει με μία φίλη της, Κινέζα. Αυτή η Κινέζα, εμένα μου ακουγόταν πολύ ύποπτη. Πρώτον, λίγο να έζησες με τους Κινέζους, θα ξέρεις ότι ναι μεν είναι χαριτωμένοι, αλλά απέχουμε τόσο πολύ σαν κουλτούρες που δεν τους αντέχεις πάνω από μία ώρα. Αλλά πες ότι το ξεπέρασε κι αυτό και είχε γνωρίσει όντως μια Κινέζα μεγαλωμένη κατά τα δυτικά πρότυπα και είχαν κοινές συνισταμένες. Τι είχε αυτή η Κινέζα και μόνο μαζί έβγαιναν; Τα είχανε; Δεν μάθαμε ποτέ. Και δεν μάθαμε ποτέ, γιατί δεν είδαμε ποτέ αυτή την Κινέζα. Από κάποιο σημείο κι έπειτα ήμουν πεπεισμένος ότι επρόκειτο για φανταστικό πρόσωπο και ότι αυτή μας πουλούσε φούμαρα. Άσε που μια μέρα τη ρώτησα τι κάνει η φίλη σου η Κινέζα και μου είπε «τσακωθήκαμε και δεν ξαναβρεθήκαμε». Αυτό κι αν ήταν ύποπτο. Τσακώθηκαν τάχα μου, σε ποιόν τα πουλάς αυτά κυρά μου;

Εν πάση περιπτώσει, ήμουν αποφασισμένος να ξεδιαλύνω το μυστήριο της κοπέλας που ήρθε και εγκαταστάθηκε δίπλα μου. Και μία μέρα, Μάης ήταν, το θυμάμαι σαν να ήταν χθες, η εν λόγω Ελληνίδα ξεπρόβαλε από το δωμάτιό της, κατευθύνθηκε προς την κουζίνα και όλως περιέργως ξέχασε την πόρτα του δωματίου της ξεκλείδωτη. Ήταν ευκαιρία! Βεβαιώθηκα ότι άρχισε το μαγείρεμα και ότι δεν θα επέστρεφε γρήγορα. Πλανήθηκα στον διάδρομο πάνω κάτω, παρακολουθώντας την από το παραθυράκι της πόρτας. Όταν έσκυψε να πιάσει κάτι από την κατάψυξη, έτρεξα, άνοιξα αστραπιαία την πόρτα του δωματίου της, έχωσα μέσα το κεφάλι μου, και τι να δω!

(Συνεχίζεται…)